Κυβερνητικό αλαλούμ

Της
Πέρσας Πολυβίου

 

Ενώ τα κρούσματα κορονοϊού αυξάνονται σταθερά μέρα με τη μέρα, εντούτοις στην κυβέρνηση παρατηρείται μια αστάθεια που μόνο ανασφάλεια προκαλεί. Σαφώς και δεν μηδενίζουμε τις προσπάθειες που γίνονται, αλλά οι συνεχείς εναλλαγές αποφάσεων της κυβέρνησης προκαλούν αβεβαιότητα και σκορπούν πανικό. Δίνει την εντύπωση ότι στην ουσία δεν υπάρχει ένα σταθερό πλάνο και πως οι αποφάσεις που λαμβάνονται είναι δεδομένων των καθημερινών εξελίξεων και η εφαρμογή τους αναλόγως αντιδράσεων. Βλέπουμε καθημερινά διατάγματα να εξαγγέλλονται και να ακυρώνονται την επόμενη μέρα.

Τα σχολεία κλείνουν, οι εκπαιδευτικοί καλούνται την επομένη να γυρίσουν πίσω και στη συνέχεια μετά από αντιδράσεις ακυρώνεται η προσέλευση, αλλάζουν τα πλάνα. Ο κόσμος περιμένει το περιβόητο διάγγελμα, το οποίο αποδεικνύεται κενού περιεχομένου, και μετά από αντιδράσεις συνέρχεται άρον-άρον το Υπουργικό κυριακάτικα για να ανακοινωθούν τα μέτρα που περίμενε ο κόσμος μέρες πριν.

Αφού εξαγγέλλονται τα μέτρα, δεν εξαγγέλλεται το βασικό, να κλείσουν τα αεροδρόμια. Μετά από αντίδραση, έρχεται η απόφαση για κλείσιμο των αεροδρομίων. Ανακοινώνεται πως για να μπορεί κάποιος να εισέλθει εντός της Κυπριακής Δημοκρατίας πρέπει να έχει πιστοποιητικό. Ο κόσμος και οι εταιρείες δεν υπακούν και η κυβέρνηση δείχνει αποφασιστικότητα και τους κλείνει την πόρτα. Μετά την κατακραυγή η κυβέρνηση ξεχνά τις αποφάσεις και αρχίζει να κάνει εκπτώσεις αφήνοντάς τους τελικά να εισέλθουν υπό καθεστώς καραντίνας. Το σκηνικό συνεχίζεται. Η καραντίνα δεν αρέσει, οι πολίτες πάλι ξεσηκώνονται και τσουπ… η κυβέρνηση αλλάζει και πάλι αποφάσεις και τους μεταφέρει στο Τρόοδος, σε καλύτερες εγκαταστάσεις, για να σταματήσει η κατακραυγή.

Και το κακό δεν έχει σταματημό. Βγαίνει διάταγμα όπως σταματήσουν τα συνεργεία αυτοκινήτων τη λειτουργία τους, το θέμα κυριαρχεί, οι αντιδράσεις πληθαίνουν και λίγες ώρες μετά αναστέλλεται. Μα είτε σωστή είναι είτε όχι μια απόφαση, η κυβέρνηση με τις πράξεις της δείχνει να μην ξέρει πού πατά. Παρακολουθώντας καθημερινά όλο αυτό, διερωτώμαι πόσο ασφαλές είναι. Πόση ανασφάλεια προκαλεί το γεγονός ότι η κυβέρνηση δείχνει να κινείται με βάση την αντίδραση του καθενός και ότι λαμβάνονται αποφάσεις αναλόγως της μετέπειτα κατακραυγής; Αυτό θα πει ηγέτης; Δεν γνωρίζω πόσο τιμητικό είναι για κάποιον που αποκαλεί τον εαυτό του ηγέτη να εφαρμόζει πολιτικές παρασυρόμενος από τα πλήθη και από την άλλη δεν ξέρω αν εμείς που το παρακολουθούμε, θα πρέπει να δείξουμε εμπιστοσύνη στο ίδιο το κράτος.

Πάντως μέχρι στιγμής η κυβέρνηση στο μόνο που ήταν αποφασιστική όσον αφορά το ζήτημα κορονοϊός ήταν στο κλείσιμο των οδοφραγμάτων, κι αυτό γιατί η κατακραυγή ήταν, στο περίπου, υπέρ της. Οι στιγμές είναι κρίσιμες, οι αποφάσεις πρέπει να έχουν μια βάση και από τη στιγμή που εξαγγέλλονται πρέπει να τηρούνται. Για να καταλάβει και ο καθένας ότι το ζήτημα απαιτεί θυσίες και σοβαρότητα.