Του Δρος Γιώργου Δ. Χριστοδουλίδη
Σε μια πρόσφατη δημοσκόπηση (Καθημερινή, 4/11/2018), στην ερώτηση «ποια λύση θα προτιμούσατε;» οι απαντήσεις ήταν: Δικοινοτική Διζωνική Ομοσπονδία, 46%. Να παραμείνει η κατάσταση ως έχει σήμερα, 25%. Λύση δύο Κρατών, 15% και Λύση Συνομοσπονδίας, 7%. Θα ήταν χρήσιμο να επιχειρήσει ένας να αναλύσει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα τής κάθε τέτοιας λύσης.
Λύση δύο Κρατών/Λύση Συνομοσπονδίας: Τοποθετώ μαζί και τα δύο αυτά ενδεχόμενα γιατί έχουν ουσιαστικά τα ίδια χαρακτηριστικά, πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Με τη λύση δύο κρατών έχομε το πλεονέκτημα για το κάθε κράτος, Ελληνοκυπριακή Δημοκρατία και Τουρκοκυπριακή Δημοκρατία, να είμαστε «αφέντες στο δικό μας σπίτι». Με την τυχόν κοινή απόφαση του κάθε κράτους θα μπορούμε να σχηματίσουμε μια συνεργασία με τη μορφή της Συνομοσπονδίας, για να έχουμε στη διεθνή πολιτική μια κοινή παρουσία.
Τώρα, ποια τα τυχόν προβλήματα; Πρώτα, η μεν Τουρκοκυπριακή Δημοκρατία θα ήταν σχεδόν βέβαιο ότι θα καταντούσε στην πραγματικότητα μια προέκταση της Τουρκίας στο έδαφος της Κύπρου, όχι ως αποτέλεσμα της εισβολής, αλλά ως αναγκαστική «επιλογή» της τουρκοκυπριακής κοινότητας προς τη «μητέρα» Τουρκία. Το αντίστοιχο όμως, δηλ. τη στενότερη δυνατή συνεργασία της Ελληνοκυπριακής Δημοκρατίας με τη «μητέρα» Ελλάδα, είναι βέβαιο ότι δεν θα την ήθελε με κανέναν τρόπο η γείτονάς μας Τουρκία! Ασφαλώς και δεν θα ήθελε να δει το μακρύ χέρι της Ελλάδας να προεκτείνεται προς την Κύπρο και να απειλεί, δυνητικά, το μαλακό της υπογάστριο. Και σίγουρα, αυτή την απαγόρευση, η Τουρκία θα μπορούσε εύκολα να την επιβάλει με στρατιωτική απειλή, όπως έκανε σχεδόν ανενόχλητα με την εισβολή και κατοχή της Κύπρου. Θα επέβαλλε, δηλαδή, μια «φινλανδοποίηση» της Ελληνοκυπριακής Δημοκρατίας, όπως ακριβώς έκανε, σχεδόν ανενόχλητα, η Σοβιετική Ένωση στην κυβέρνηση της Φινλανδίας και που την υποχρέωσε να μένει ουδέτερη προς οποιαδήποτε ξένη δύναμη, η οποία θα μπορούσε να της ήταν απειλή. Θα είμαστε, δηλαδή υπό τη συνεχή εποπτεία και τη σκιά της Τουρκίας. Το άλλο, εξίσου σοβαρό θέμα, θα ήταν ο δίκαιος διαμοιρασμός της κυπριακής ΑΟΖ, όχι μόνο μεταξύ του ελληνοκυπριακού και του τουρκοκυπριακού κράτους με τρόπο που να δίνει σημαντικά οικόπεδα στη Βόρεια Κύπρο, καθώς και να παρείχε δυνατότητες για παραχώρηση οικοπέδων και στην Τουρκία. Έτσι, όντως, το θέμα των υδρογονανθράκων από την επιθυμητή «ευλογία» θα καταλήξει να μας γίνει «κατάρα»!
Και τώρα, ας σχολιάσουμε την επιλογή της Ομοσπονδίας. Το αποτέλεσμα θα είναι μια κρατική οντότητα, καθαρά κυπριακή, με μια κυβέρνηση που, δυνητικά, θα επιδιώκει την ευημερία και των δύο κοινοτήτων, καθώς και της Κύπρου ως συνόλου. Κάθε τυχόν κοινοτική επιδίωξη για τοπικιστικές επιλογές θα τείνει να είναι βραχύβια, γιατί θα είναι φανερό ότι το καλό της μιας κοινότητας θα είναι συνυφασμένο με το καλό και της άλλης κοινότητας. Κήρυκες της συνεργασίας και της συμφιλίωσης θα έχουν προοπτική επιτυχίας. Οι υδρογονάνθρακες θα είναι κοινό κτήμα και των δύο κοινοτήτων, χωρίς διαχωρισμούς, αλλά και με προφανή τη διάθεση για ένσταση και της ίδιας της Τουρκοκυπριακής Ομόσπονδης Πολιτείας προς τυχόν απαιτήσεις της Τουρκίας για δικαιώματα στην κυπριακή ΑΟΖ, αφού μια τέτοια τυχόν υποχώρηση θα σήμαινε και λιγότερα οικονομικά οφέλη και για την ίδια.
Έτσι, συνοψίζοντας, θα μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η στατιστική επιλογή με ένα 45% για τη λύση του Κυπριακού στη βάση της Ομοσπονδίας θα είναι όντως η πιο συμφέρουσα για το σύνολο του κυπριακού λαού, ενώ η επιλογή 15% για δύο χωριστά κράτη ή 7% για Συνομοσπονδία, θα είναι όντως οι «κακές» λύσεις για την Κύπρο.
Και τέλος, γιατί να μη μείνουμε στην κατάσταση που είμαστε σήμερα: μια Κυπριακή Δημοκρατία που αντιπροσωπεύει νομικά το κυπριακό κράτος στο σύνολό του, και που η ελληνοκυπριακή κοινότητα βρίσκεται στη φάση της σταδιακής ανάπτυξης και ευημερίας (έστω και αν η τουρκοκυπριακή κοινότητα τείνει να καταντήσει πλήρες και θλιβερό εξάρτημα της Τουρκίας), μια επιλογή που την προτιμά το 25% των Ελληνοκυπρίων; Είδαμε και πολύ πρόσφατα, με την παράταση για εξεύρεση λύσης του Κυπριακού, οι πιέσεις είναι για άλλες επιλογές (όπως αυτές που απορρίψαμε πιο πάνω) και με τον κίνδυνο να μας εγκαταλείψουν και αυτά τα Ηνωμένα Έθνη και να φύγει και η ΟΥΝΦΙΚΥΠ, με άμεσο κίνδυνο προέλασης του τουρκικού στρατού προς την «ουδέτερη» ζώνη. Είναι αυτή μια επιθυμητή, μακροχρόνια επιλογή;
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
