Με αφορμή …”Rosemarie” του Άδωνη Φλωρίδη

Mε αφορμή …την πρεμιέρα της νέας του ταινίας του Rosemarie που θα γίνει στις 27 Απριλίου στο Ριάλτο, στην πρεμιέρα του 15ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου –Κινηματογραφικές Μέρες Κύπρου, ο σκηνοθέτης Άδωνης Φλωρίδης μιλάει στον Ορίζοντα:

«Η σύνοψη της ταινίας: Ο Κώστας, ο συγγραφέας μιας τηλεοπτικής σαπουνόπερας δέχεται πιέσεις από τον παραγωγό του να παραδώσει νέα επεισόδια. Έχει όμως ξεμείνει από ιδέες. Έχοντας μόλις μετακομίσει σε ένα διαμέρισμα σε μια παλιά πολυκατοικία και ψάχνοντας για κάτι που να τον εμπνεύσει, η προσοχή του στρέφεται προς τους μυστήριους γείτονες του τους οποίους αρχίζει να παρακολουθεί. Εξιδανικεύει την τραγική καθημερινότητά τους μετατρέποντάς την σε ανάλαφρα τηλεοπτικά επεισόδια. Καθώς η σαπουνόπερα γίνεται ολοένα και πιο δημοφιλής, η περιέργεια του Κώστα για την οικογένεια στο διπλανό διαμέρισμα μετατρέπεται σε εμμονή. Η προσοχή του στρέφεται ιδιαίτερα προς τη Χρύσω, μια νεαρή γυναίκα που συχνά το σκάζει από το σπίτι, όπου μένει με την οικογένειά της. Ο Κώστας, συναρμολογώντας σταδιακά τα διάφορα κομμάτια του παζλ που μαζεύει, έρχεται αντιμέτωπος με την τραγική της ιστορία. Μια εμπειρία που θα τον υποχρεώσει να αντιμετωπίσει και τους δικούς του «δαίμονες» που για χρόνια είναι κρυμμένοι βαθιά μέσα του.

Συνήθως οι ιδέες έρχονται και με βρίσκουν. Πρώτα είναι οι χαρακτήρες και η ιστορία που με απασχολούν. Όταν γράψω ένα πρώτο πρόχειρο, τότε αρχίζουν να αναδύονται μέσα από αυτό κάποια θέματα τα οποία για να υπάρχουν εκεί, προφανώς με απασχολούν. Τότε είναι που αρχίζω να το ψάχνω πραγματικά. Η αλήθεια όμως είναι ότι πάντα με ενδιέφερε αυτή η διάσταση μεταξύ του πραγματικού κόσμου στον οποίο υπάρχουμε και της αστραφτερής πραγματικότητας της οθόνης. Έχω δουλέψει σ’ αυτόν τον τομέα και είναι κάτι για το οποίο πάντα ήθελα να μιλήσω. Η ειρωνεία βέβαια είναι ότι αυτό γίνεται μέσα από μια ιστορία στην οθόνη. Όμως δεν είναι αυτό το κυρίαρχο θέμα της ταινίας νομίζω. Μάλλον είναι η αφορμή. Νομίζω ότι πιο πολύ η ταινία επιχειρεί να εξερευνήσει τα πολλά επίπεδα ενοχής και συνενοχής. Επτασφράγιστα μυστικά της κοινωνίας μας, κλειδαμπαρωμένα στους τέσσερις τοίχους της πατριαρχικής οικογένειας. Κι όσον κι αν ακούγεται κλισέ, μερικές από τις καταστάσεις που περιγράφονται προέρχονται από την πραγματική ζωή γύρω μας.

Η ταινία έχει μια ιστορία 10 χρόνων. Η πρώτη «βερσιόν» του σεναρίου γράφτηκε το 2007. Από τότε γράφτηκε ξανά άλλες 12 φορές μέχρι να πάρει τη τελική του μορφή. Ήταν μια δύσκολη και μοναχική διαδικασία, όπως είναι πάντα η διαδικασία συγγραφής ενός σεναρίου. Υπήρξαν στιγμές που αισθάνθηκα μια ματαιότητα με το όλο εγχείρημα και ήθελα να τα παρατήσω. Μετά, πάνω που είχα αποφασίσει οριστικά ότι θα προχωρούσα στη παραγωγή ήρθε η κρίση του 2013. Μέσα σε εκείνο το γενικότερο κλίμα που είχε διαμορφωθεί δεν έβλεπα κάποια διέξοδο. Τότε είναι που ο Μάριος Πιπερίδης ανάλαβε την παραγωγή της ταινίας. Όλα εκείνα τα άχαρα και αγχωτικά: προϋπολογισμοί, συμβόλαια, οργάνωση γυρισμάτων κ.λπ. Τότε μπόρεσα να συγκεντρωθώ στο καθαρά καλλιτεχνικό κομμάτι της ταινίας κι έτσι το 2015 κάναμε τα γυρίσματα μετά από μια προεργασία που κράτησε αρκετούς μήνες. Ακολούθησε μια μακρά περίοδος στο post – production. Όπως και κάθε ταινία που γυρίζεται, ειδικά στην Κύπρο, ήταν μια μακρά και επίπονη διαδικασία.

Οι Κινηματογραφικές Μέρες είναι ένας πολύ σημαντικός θεσμός για την Κύπρο, ο οποίος χρόνο με το χρόνο βελτιώνεται. Είναι τιμή και για μένα, αλλά και για όλη την ομάδα που συμμετείχαμε σ’ αυτή τη δουλειά, να ανοίγει το φετινό φεστιβάλ με την ταινία μας.

Η αλήθεια είναι ότι έχω ζήσει το φεστιβάλ αυτό ως μέλος της καλλιτεχνικής επιτροπής αλλά και ως μέλος της κριτικής επιτροπής. Είναι η πρώτη φορά που βρίσκομαι στην «αντίπερα όχθη» και αυτό μου δημιουργεί ανάμικτα συναισθήματα. Για την ανάπτυξη του φεστιβάλ είμαι σίγουρος ότι τα παιδιά της καλλιτεχνικής επιτροπής έχουν πολλά να προτείνουν. Πλην όμως από την εμπειρία μου ξέρω ότι όλα σκοντάφτουν σε δύο βασικά ζητήματα: Το πρώτο βέβαια είναι το οικονομικό. Για να μπορέσει ένα φεστιβάλ να γίνει ένα πραγματικό διεθνές κινηματογραφικό γεγονός θα πρέπει για παράδειγμα να έχει τη δυνατότητα να φιλοξενήσει πολύ κόσμο του χώρου από το εξωτερικό, που θα έρθει σε επαφή με την τοπική κινηματογραφική κοινότητα και το κοινό. Θα πρέπει επίσης να λειτουργεί όλο το χρόνο παράλληλα προγράμματα, θα πρέπει να υπάρχει μόνιμη υποδομή, να οργανωθεί κάποιου είδους μάρκετ όπως το λέμε στη γλώσσα των φεστιβάλ. Όλα αυτά όμως χρειάζονται δυστυχώς λεφτά. Το δεύτερο έχει να κάνει με το σχετικά μικρό κοινό της Κύπρου, αν και με χαρά βλέπω ότι χρόνο με το χρόνο μεγαλώνει. Πλην όμως εξακολουθεί να υπάρχει μια “δυσκολία”».

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ: Σενάριο/σκηνοθεσία: Άδωνις Φλωρίδης. Παραγωγός: Μάριος Πιπερίδης. Διευθυντής φωτογραφίας: Γιώργος Ραχματούλιν. Μοντάζ: Στυλιανός Κωνσταντίνου. Μουσική: Κώστας Κακογιάννης. Σχεδιασμός ήχου: Χρήστος Κυριακούλλης. Κοστούμια: Μιράντα Θεοδωρίδου. Καλλιτεχνική διεύθυνση: Ανδρέας Αντωνίου.

Διανομή: Γιάννης Κόκκινος, Ανδρέας Βασιλείου, Μάριος Ιωάννου, Ανδρούλα Ηρακλέους, Νιόβη Χαραλάμπους, Χριστόφορος Χριστοφόρου, Γιόλα Κλείτου, Γιολάντα Χριστοδούλου, Μάριος Αριστοτέλους, Εμμανουέλλα Χαραλάμπους-Engel.

Λεμεσός: Θέατρο Ριάλτο: 27 Απριλίου, 21:00

Λευκωσία: Ζήνα Πάλας: 29 Απριλίου, 20:00