«Με τη φιλελεύθερη λιτότητα η κατάσταση χειροτερεύει»

• Σε αδιέξοδο πολλές οικογένειες που πασχίζουν για τα αναγκαία

Συνέντευξη στην Ελένη Κωνσταντίνου

Σε μια εποχή πολύ δύσκολη για το λαό και την κοινωνία, όπου πολλοί κρατούν αποστάσεις, ο Δημήτρης Μιχαλακάκος αποφάσισε να συνταχθεί πιο ενεργά με τις δυνάμεις που βλέπει να αντιστέκονται. Ετσι κατέρχεται ως υποψήφιος στη Λεμεσό με τον εκλογικό συνδυασμό του ΑΚΕΛ – Αριστερά – Νέες Δυνάμεις, αφού όπως επισημαίνει η Αριστερά είναι που πρέπει να προβληματίζει τον κόσμο και κυρίως τους νέους για το πού βαδίζει η κατάσταση στη χώρα μας και να προτείνει αλλαγές. Την ίδια ώρα, σημειώνει πως με την καθημερινή επαφή με τον κόσμο βλέπει τα βάσανα των ανθρώπων, το αδιέξοδο πολλών οικογενειών. «Πώς να βοηθήσεις μια γυναίκα με παιδιά και εγγόνια εξαρτώμενά της όταν σου διηγείται κλαίγοντας ότι δεν περίμενε να της κόψουν τα 40 ευρώ από το μικρό “τσιέκι”;» διερωτάται ο Δ. Μιχαλακάκος.

Ποιοι λόγοι σάς ώθησαν να αποδεχθείτε την πρόταση και να κατέλθετε ως υποψήφιος με το ΑΚΕΛ – Αριστερά – Ν.Δ.;

Θα μπορούσα να σου απαντήσω με τους στίχους του τραγουδιού που λέει: «Κι έρχεται η στιγμή για να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις».

Σε μια εποχή πολύ δύσκολη για το λαό, για την κοινωνία, για τον καθένα μας ξεχωριστά, που οι πιο πολλοί κρατούν αποστάσεις, εγώ αποφάσισα να συνταχθώ πιο ενεργά με τις δυνάμεις που βλέπω να αντιστέκονται. Θεωρώ ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η πολιτική της λιτότητας και της μιζέριας για τους πολλούς, ενώ οι λίγοι προνομιούχοι αυξάνουν τα πλούτη τους. Θέλω να βοηθήσω να αλλάξει ο συσχετισμός των δυνάμεων και στη Βουλή και στην κοινωνία.

Η εμπειρία μου με τα κοινά λόγω επαγγέλματος και γνώσης και του παρασκηνίου και του προσκηνίου (γνωρίζοντας δηλαδή πρόσωπα και πράγματα) δεν θα μπορούσε να με οδηγήσει σε άλλο χώρο εκτός από την παράταξη της Αριστεράς.

Αυτή η εμπειρία με έχει διδάξει επίσης τη διαχρονική σοβαρότητα του ΑΚΕΛ  πάνω στο εθνικό θέμα.

Υπάρχουν πολλοί ακόμη λόγοι, αλλά και ένας πιο προσωπικός και μη γελάσεις -θέλω να δω πώς αντιμετωπίζεται ένας «καλαμαράς» στην καταγωγή, ύστερα από μια 25χρονη παρουσία στο κυπριακό γίγνεσθαι.

Είστε δημοσιογράφος, με πολύχρονη πείρα στα ΜΜΕ. Πώς εκτιμάτε την κατάσταση που διαμορφώνουν επηρεάζοντας την κοινή γνώμη;

Η τηλεόραση παραμένει το πιο δυνατό ΜΜΕ παρ’ όλο ότι έχει αρχίσει η αμφισβήτησή της από τα λεγόμενα κοινωνικά δίκτυα. Αν και έχω εργαστεί χρόνια στην τηλεόραση εκνευρίζομαι όταν ακούω τη φράση: «Το είπε η τηλεόραση»,   διότι αποκτάει μια έννοια θέσφατου, αναμφισβήτητου. Αφού δηλαδή ακούστηκε από την τηλεόραση δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έτσι είναι. Είναι μια πολύ μεγάλη συζήτηση ο ρόλος της τηλεόρασης και των άλλων Μέσων Ενημέρωσης. Σίγουρα διαμορφώνει και κατευθύνει σε μεγάλο βαθμό την κοινή γνώμη.

Τα διεθνή παραδείγματα σε στιγμές κρίσεων είναι χαρακτηριστικά του ρόλου της. Να θυμίσω τον κορμοράνο που πνιγόταν μέσα στο πετρέλαιο σε κάποιο ναυάγιο της βόρειας θάλασσας και τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ τον έδειχναν ως αποτέλεσμα της εισβολής του Σαντάμ στο Κουβέιτ. Μαζί με κάποια ακόμη τέτοια ρεπορτάζ διαμορφώθηκε η  κοινή γνώμη για την εισβολή των δυτικών στο Ιράκ. Παρόμοια επιχείρηση διαμόρφωσης της δυτικής κοινής γνώμης έγινε και στη Γιουγκοσλαβία το 1999. Το πιο πρόσφατο διεθνές παράδειγμα το διαπίστωσα όταν άρχισε η Ρωσία να βομβαρδίζει στη Συρία. Οι δυτικοί έδειξαν ένα πολυώροφο κτίριο να γκρεμίζεται, ενώ ήταν από παλιότερη επιχείρηση του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας.

Και λίγο στα δικά μας;

Για να έρθουμε στα δικά μας, θυμηθείτε πόσες φορές είδατε παραμονές των προεδρικών του 1998 να πετούν στα ρεπορτάζ οι πύραυλοι S-300, ή πιο πρόσφατα οι καταστροφές στο Μαρί. Βέβαια εγώ γνωρίζω την πίεση και την έλλειψη χρόνου που έχουμε οι δημοσιογράφοι όταν κάνουμε ένα ρεπορτάζ και σίγουρα θα χρησιμοποιήσουμε τα ίδια πλάνα πολλές φορές. Ομως αυτό φέρνει και ένα αποτέλεσμα. Με τους S-300 νομίσαμε προς στιγμής, μέχρι να εκλεγεί ο μ. Γλαύκος Κληρίδης για 2η φορά Πρόεδρος, ότι είχαμε γίνει υπερδύναμη. Πιστεύω, κλείνοντας την απάντησή μου, ότι στις συνθήκες που ζούμε, ο καλύτερος τρόπος όχι μόνο ενημέρωσης αλλά και επικοινωνίας, ιδιαίτερα στην προεκλογική περίοδο, είναι να γίνονται εκπομπές με τη συμμετοχή και του κοινού, έστω και με τη μορφή ερωτήσεων που τυχόν έχουν, έστω και τηλεφωνικά.

Η οικονομική κρίση και οι πολιτικές λιτότητας έχουν πλήξει σε μεγάλο βαθμό την κυπριακή κοινωνία γενικότερα. Πώς το εισπράττετε εσείς μέσα και από την επικοινωνία που έχετε με τους συμπολίτες σας στη Λεμεσό;

Στο κανάλι που εργαζόμουν έτυχε πολλές φορές τα τελευταία χρόνια να προβάλλουμε ρεπορτάζ για ανθρώπους και οικογένειες που είχαν οικονομικά προβλήματα ή θέματα υγείας να αντιμετωπίσουν, χωρίς να έχουν πρόσβαση στα κέντρα λήψης αποφάσεων.

Αυτή η κατάσταση έχει χειροτερέψει κατά πολύ. Τώρα που ερχόμαστε, ως υποψήφιοι, σε καθημερινή επαφή με τον κόσμο βλέπουμε τα βάσανα των ανθρώπων, το αδιέξοδο πολλών οικογενειών και σφίγγεται η καρδιά μας. Πώς να βοηθήσεις μια γυναίκα με παιδιά και εγγόνια εξαρτώμενά της όταν σου διηγείται κλαίγοντας ότι δεν περίμενε να της κόψουν τα 40 ευρώ από το μικρό «τσιέκι»; Με κόρη άρρωστη με λευχαιμία και το κράτος να μην μπορεί να της προσφέρει το ακριβό χάπι για να παρατείνει κάπως την ποιότητα ζωής της…

Μια άλλη μάνα σε κοινότητα της Λεμεσού μάς είπε προχθές ότι είναι όλοι άνεργοι στο σπίτι, συνολικά τέσσερα άτομα. Το πιο τραγικό το άκουσα από συνάδελφο υποψήφιο για ένα παιδάκι, το οποίο τρώει το μισό σάντουιτς που του δίνουν στο σχολείο και το άλλο μισό το πηγαίνει το μεσημέρι στο σπίτι να φάει το αδερφάκι του.

Ασχημα νιώθει κανείς και αν περπατήσει στα καταστήματα του κέντρου, όπως η Ανεξαρτησίας και η Αγίου Ανδρέου με την εμπορική κίνηση να είναι σχεδόν στο μηδέν.

Αυτή η κατάσταση πρέπει να σταματήσει. Αν δεν αλλάξουμε πολιτικές και επιμένουμε ως χώρα στη φιλελεύθερη λιτότητα, τα πράγματα συνεχώς θα χειροτερεύουν.


Τα κροκοδείλια δάκρυα για την απαξίωση

Σας προβληματίζει το γεγονός ότι επικρατεί μια γενική απαξίωση και αποστασιοποίηση των πολιτών από τα πολιτικά κόμματα;

Βεβαίως και με προβληματίζει και με λυπεί. Οπως ανέφερα και πιο πάνω εγώ συντάσσομαι τώρα ανοιχτά με το ΑΚΕΛ θέλοντας να δείξω ότι δεν αξίζει στην παράταξη αυτή η απαξίωση. Εχει μια μεγάλη ιστορία αγώνων και θυσιών γι’ αυτό τον τόπο και δεν μπορεί να τη χαρίσει σε κανέναν, ούτε και μπορεί να αμαυρωθεί αυτή η προσφορά εξαιτίας ίσως κάποιων επιμέρους λανθασμένων χειρισμών, τους οποίους έκαναν σημαία οι αντίπαλοί της.

Ομως πρέπει τα πράγματα να τα αναλύουμε πολιτικά. Ολες οι αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες με προεξάρχουσα τη μητρόπολή τους, τις ΗΠΑ, έχουν περάσει προ πολλού σε αυτό το στάδιο της απαξίωσης, γι’ αυτό και υπάρχει αυτή η μειωμένη προσέλευση στις δικές τους εκλογές. Ομως αυτό δεν ενοχλεί το σύστημα. Μπορεί και να το επιδιώκει. Επί χούντας στην Ελλάδα μάς έλεγαν: Τι θες και ανακατεύεσαι; Δεν κοιτάς τη δουλίτσα σου καλύτερα!

Ο προβληματισμός των πολιτών για το πώς λειτουργεί μια κοινωνία, ποιοι έχουν τα μέσα παραγωγής στα χέρια τους, ποιος τους εκμεταλλεύεται θα μπορούσε να τους οδηγήσει και στην ανατροπή του συστήματος. Αρα ίσως κάποιοι να χύνουν και κροκοδείλια δάκρυα για την απαξίωση και την αποχή από τα κοινά. Το σύστημα δηλαδή δουλεύει και με τη συμμετοχή λίγων.

Η Αριστερά είναι που πρέπει να προβληματίζει τον κόσμο και κυρίως τους νέους για το πού βαδίζει αυτή η κατάσταση και να προτείνει αλλαγές.

Βέβαια θα μου πεις είναι τόσα πολλά, δυνατά και ψυχοφθόρα, τα χαστούκια που δέχεται αυτός ο λαός κατά διαστήματα, που δεν προλαβαίνει να τα επεξεργαστεί όπως πρέπει. Πάρε από πραξικόπημα, εισβολή, με μισή πατρίδα, νεκρούς και αγνοούμενους, ανακατανομή του εισοδήματος με το χρηματιστήριο, δημοψήφισμα, οικονομική κρίση, Μαρί, κούρεμα, αξιόγραφα, καταρράκωση των θεσμών, λαμογιές και ό,τι oικονομήσουμε, ανεργία, διάλυση του κοινωνικού κράτους και δεν έχει τέλος.

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy