Με τρομοκρατία δεν πείθεις

Του Κωστή Πιτσιλλούδη

 

Η ενημέρωση για τους εμβολιασμούς κατά του κορονοϊού, δεν πήρε την τροπή που θα έπρεπε να πάρει, λαμβάνοντας υπόψη τις κατ’ επανάληψη ανακοινώσεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας και της αρμόδιας επιστημονικής κοινότητας, ότι οι εμβολιασμοί είναι το μόνο μέτρο που μπορεί να αναχαιτίσει αποτελεσματικά τη μετάδοση του ιού.

Από την 27η Δεκεμβρίου 2020 που άρχισε στην Κύπρο το εμβολιαστικό πρόγραμμα μέχρι και σήμερα, βάσει του μικρού πληθυσμού μας που μας δίνει αρκετή ευελιξία, το ποσοστό των εμβολιασθέντων θα μπορούσε να είναι σε πολύ μεγάλα ποσοστά. Αντίθετα, οι πλήρως εμβολιασμένοι ανέρχονται στο 50,2% (30/06), ενώ στη Μάλτα, ένα κράτος με αρκετά κοινά όχι μόνο στον πληθυσμό αλλά και στην κοινωνικοοικονομική και πολιτισμική δομή, το αντίστοιχο ποσοστό ανέρχεται στο 63,8% (σύμφωνα με χθεσινά στοιχεία του Reuters).

Το γεγονός ότι δεν προχωρά όπως θα έπρεπε το πρόγραμμα χορήγησης εμβολίων, ανησυχεί πολλούς επιστήμονες, αλλά και αρκετούς πολίτες. Αφενός από υγειονομικής άποψης και αφετέρου από οικονομικής αφού, η ελπίδα για επανέναρξη της καθημερινότητας προσκρούει στο χαμηλό δείκτη των εμβολιασμών, με χιλιάδες εργαζόμενους, κυρίως στον τουριστικό τομέα, να αγωνιούν για το άμεσο μέλλον.

Γιατί φτάσαμε μέχρι εδώ όμως; Φτάσαμε εδώ γιατί, δεν υπήρξε ούτε υπάρχει εδώ και ενάμιση έτος μία κατανοητή στο ευρύ κοινό ενημέρωση επί του θέματος, (εκτός ολίγων περιπτώσεων) από αρμόδιους επιστήμονες. Η καθημερινή τρομοκρατία και η σπορά ανούσιων ψευδοειδήσεων, αλλά και ο τρόπος διαχείρισης του πανδημικού κύματος που επέφερε τεράστιο πλουτισμό σε μία χούφτα ανθρώπων, έφεραν τα φαιδρά αυτά αποτελέσματα. Βέβαια, τα άτομα που δεν προχωρούν σε εμβολιασμό, μπορούν να ενταχθούν σε διάφορες «κατηγορίες», καθώς δεν έχουν τις ίδιες αφετηρίες σκέψης. Ασφαλώς όμως οι προβληματισμοί, οι φοβίες και εν τέλει, η αρνητική στάση έναντι των εμβολιασμών ξεκινάνε από την έντονη προχειρότητα των κυβερνητικών χειρισμών και μία δόση αυταρχισμού.

Η επαναληπτική και κουραστική πολιτική με ιαχές εκφοβισμού ήταν σίγουρο ότι δεν θα κατάφερναν κανένα άλλο αποτέλεσμα από αυτό της απόρριψης, από ένα τμήμα της κοινωνίας μας.

Το φαινόμενο είναι παγκόσμιο, αλλά η διαχείριση διαφέρει κατά πολύ από κράτος σε κράτος και από περιοχή σε περιοχή. Στο δικό μας το κράτος, η κυβέρνηση βασίστηκε υπερβολικά στη φοβία και τον τρόμο, την καταστολή και την τιμωρία, αντί της σωστής ενημέρωσης και του σωστού ελέγχου.

Οι περιπτώσεις των προστίμων, για τη σωστή ή όχι τοποθέτηση της μάσκας, τα παρατεταμένα lockdowns, που παρεμπόδιζαν την κοινωνικοποίηση ανάμεσα ακόμα και στις οικογένειες, οι αποκαλύψεις για το ποιοι κρύβονται πίσω από τις εταιρείες των τεστ, το τακτικό «κούνημα του δακτύλου» από τον ίδιο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αλλά και μία μερίδα του κλήρου, μη συμπεριλαμβανομένου του Αρχιεπισκόπου που ομολογουμένως έχει μία ορθότατη στάση, έφεραν τον αρνητισμό και την καχυποψία στην κυπριακή κοινωνία.

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy