Μελίγια: Μια μεταναστευτική πολιτική με ανθρώπινο πρόσωπο μπορεί να αποτρέψει την απώλεια ανθρώπινων ζωών

Η Μελίγια και ο άλλος ισπανικός θύλακας, η Θέουτα, που βρίσκονται στο βόρειο Μαρόκο, είναι τα µοναδικά χερσαία σύνορα της ΕΕ στην αφρικανική ήπειρο και αποτελούν συχνά χώρο από όπου µετανάστες επιδιώκουν να φθάσουν στην Ευρώπη.

Στις 24 Ιουνίου οι Αρχές του Μαρόκου αιµατοκύλισαν τα σύνορα µε τον ισπανικό θύλακα της Μελίγια λα Βιέχα, για να εµποδίσουν περίπου 2.000 προσφυγες να περάσουν σε έδαφος χώρας της ΕΕ.

Ο επίσηµος απολογισµός µιλά για 37 νεκρούς, µε δεκάδες ακόµη τραυµατίες, καθώς οι δυνάµεις καταστολής χρησιµοποίησαν µεταξύ άλλων πλαστικές σφαίρες και δακρυγόνα κατά ανθρώπων που ήταν σκαρφαλωµένοι σε συρµατοπλέγµατα µεγάλου ύψους, ενώ στο έδαφος ήταν σε εξέλιξη άγριος ξυλοδαρµός µε γκλοµπ και κάθε άλλο τρόπο.

Μετά τα γεγονότα, η Οµάδα της Αριστεράς ζήτησε την επείγουσα συζήτηση του θέµατος στην Ολοµέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου του Ιουλίου.

Η Ευρωπαία Επίτροπος Εσωτερικών Υποθέσεων, Ylva Johansson, παρευρέθηκε εκ µέρους της Επιτροπής, αλλά, όπως συµβαίνει συχνά σε συζητήσεις σχετικά µε τα ανθρώπινα δικαιώµατα των µεταναστών, το Συµβούλιο δεν ήταν παρόν.

Κατά τη διάρκεια της συζήτησης, οι ευρωβουλευτές της Αριστεράς, Sira Rego (Izquierda Unida, Ισπανία), Miguel Urban Crespo (Anticapitalistas, Ισπανία) και Pernando Barena (EH Bildu, Χώρα των Βάσκων), ζήτησαν διεξοδική και ανεξάρτητη διερεύνηση των γεγονότων και απαίτησαν λογοδοσία σε όλα τα επίπεδα.

Η Sira Rego δήλωσε ότι «οι µεταναστευτικές πολιτικές της ΕΕ είναι ρατσιστικές και εξαρτώνται από επαίσχυντες συµφωνίες µε χώρες όπως το Μαρόκο. Το αποτέλεσµα: η σφαγή της Μελίγια». Ο Miguel Urban Crespo τόνισε ότι «όσα διαδραµατίστηκαν στη Μελίγια δεν είναι τραγωδία: είναι µια σφαγή που έχει ένοχους και υπεύθυνους», ενώ ο Pernando Barrena ανάφερε ότι η ανάθεση από την Ισπανία στο Μαρόκο του ελέγχου της νότιας εισόδου της ΕΕ είναι η αιτία των 37 θανάτων και ότι «η ΕΕ είναι υπεύθυνη για αυτές τις φρικαλεότητες».

Οι αριστεροί ευρωβουλευτές κατήγγειλαν τις ρατσιστικές µεταναστευτικές πολιτικές και το σύστηµα δύο µέτρων και δύο σταθµών στη µεταχείριση των προσφύγων. Το καλωσόρισµα της ΕΕ στους Ουκρανούς πρόσφυγες δείχνει πως όσοι διαφεύγουν από τον πόλεµο µπορούν να γίνουν δεκτοί και να ενσωµατωθούν στην ευρωπαϊκή κοινωνία.

Το ίδιο θα πρέπει να ισχύει και για τα νότια σύνορα της ΕΕ. Οι ζωές των Αφρικανών δεν είναι λιγότερο σηµαντικές από τις ζωές των Ευρωπαίων.

Αντίθετα, οι πρόσφυγες που προσπαθούν να φτάσουν στην ασφάλεια έρχονται αντιµέτωποι µε τοίχους, φράχτες και βία για να εµποδίσουν τους ανθρώπους να φτάσουν στην ΕΕ. ∆εν υπάρχει ούτε ένα σηµείο κατά µήκος των συνόρων µε το Μαρόκο όπου οι άνθρωποι µπορούν να ζητήσουν άσυλο.

Η κατάφωρη περιφρόνηση της ανθρώπινης ζωής στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ πρέπει να τελειώσει. Η αναζήτηση ασύλου είναι θεµελιώδες δικαίωµα. Η µεταναστευτική πολιτική της ΕΕ πρέπει να βασίζεται στην υποδοχή, στα ανθρώπινα δικαιώµατα και στην εξασφάλιση ασφαλών και νόµιµων οδών προς την ΕΕ, ώστε να διασφαλιστεί ότι αυτά τα περιστατικά δεν θα επαναληφθούν ποτέ.