Μέρες Μνήμης – Μέρες Αντίστασης

Του Γιώργου Τ. Γεωργίου*

Ο κυπριακός λαός ζει και βιώνει 42 χρόνια μετά το δίδυμο έγκλημα του 1974, το προδοτικό πραξικόπημα και τη βάρβαρη τουρκική εισβολή, τις συνέπειες της προδοσίας. Η Τουρκία κρατά διαιρεμένη την πατρίδα μας, με πέραν των 40 χιλιάδων στρατό κατοχής. Ο εποικισμός συνεχίζεται με ορατό πλέον τον κίνδυνο αλλοίωσης του δημογραφικού χαρακτήρα των κατεχομένων. Αγνοούμενοι, εγκλωβισμένοι, αιχμάλωτοι και χιλιάδες πρόσφυγες τα θύματα της προδοσίας.

42 χρόνια μετά, η Κύπρος εξακολουθεί να είναι διαιρεμένη. Η Κύπρος μπροστά στα μάτια της «πολιτισμένης ανθρωπότητας» βιώνει την πιο αναχρονιστική πολιτική σε βάρος της. Την κατοχή και τη διαίρεση. Στο εσωτερικό μας μέτωπο δυστυχώς κάποτε με εθνικιστικές εξάρσεις, με μαξιμαλιστικές θέσεις και κάποτε εντελώς ανώριμα, δίνουμε την εικόνα ενός μετέωρου πολιτικού συστήματος που αναζητά ακόμη στρατηγική άλλη από αυτή της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, και ας είναι μισή η Κύπρος.

Αξίζει εδώ να σημειώσουμε ότι το εσωτερικό μέτωπο της χώρας μας, δυστυχώς δεν βρίσκεται σε βαθμό ενότητας που τόσο χρειαζόμαστε σήμερα. Κυριαρχούν περισσότερο τάσεις προσωπικών ατζέντων, υπολογισμών, κομματικών συμφερόντων και κάποτε σκοπιμοτήτων. Είναι ξεκάθαρο και το μαρτυρούν σειρά γεγονότων ότι το σύνθημα «πάνω από όλα η Κύπρος» έχει ξεθωριάσει.

Ολα αυτά βεβαίως έχουν όνομα και επίθετο. Δεν μπορεί η ιστορία της πατρίδας μας, η ιστορική αλήθεια να παραβιάζεται και να παραχαράσσεται κατά το δοκούν και ανάλογα με τη διακυβέρνηση στον τόπο. Δεν είναι δυνατό η διδασκαλία της ιστορίας της Κύπρου να μην αποτελεί κυρίαρχο μάθημα στα σχολεία μας και ασφαλώς δεν μπορεί και δεν γίνεται αποδεκτό να παρουσιάζεται από κυρίαρχους κύκλους η τουρκική εισβολή ως να μας την έφερε η θάλασσα της Κερύνειας, όπως λέει και ο ποιητής μας.

Τα ιστορικά γεγονότα της περιόδου, οι συνωμοσίες της Δύσης και συγκεκριμένα του αμερικονατοϊκού ιμπεριαλισμού δεν αναδεικνύονται και δεν διδάσκονται, όπως και εδώ είναι το εξωφρενικό να μη διδάσκουμε, να μη διαπαιδαγωγούμε το λαό μας και τα παιδιά μας, για την προδοσία της ελληνικής χούντας και των εδώ οργάνων της ΕΟΚΑ Β’.

Το προεδρικό και η κυβέρνηση, γενικότερα η δεξιά, δυστυχώς ακόμη φλερτάρουν με τα ακροδεξιά στοιχεία. Πώς να ερμηνεύσει ο νέος, ο λαός μας το γεγονός ότι στήνονται ύμνοι και διθύραμβοι στον Γρίβα, κατά τη διάρκεια του μνημόσυνου του, πώς να εκλάβει ο λαός μας την απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου να προχωρήσει σε τιμές εξίσωσης των πραξικοπηματιών στρατιωτών με τους στρατιώτες που αγωνίστηκαν, υπερασπιζόμενοι τη Δημοκρατία και τη νόμιμη κυβέρνηση του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ’.

Ακόμα, πώς τιμούμε ως πολιτεία την Αντίσταση, τη Δημοκρατία, τους νεκρούς μας; Πώς απαντάμε ακόμα στην έξαρση του εθνικισμού και ακροδεξιών στάσεων και συμπεριφορών; Αντίθετα, φροντίσαμε μέσω του «κλάδου ελαίας», το οποίο παρερμήνευσαν και καταχράστηκαν οι γνωστοί κύκλοι για να δώσουν συγχωροχάρτι και να αποκαταστήσουν προδότες και εγκληματίες.

Το «Δεν ξεχνώ» δυστυχώς δεν αποτελεί οφειλόμενο χρέος στους νεκρούς μας, στα θύματα του πραξικοπήματος, της εισβολής και της κατοχής. Είναι καιρός να κάνει ο καθένας μας, και όλοι μαζί, τον δικό του απολογισμό, τη δική του ενδοσκόπηση για τα ιστορικά γεγονότα, τη στάση και τη συμπεριφορά μας. 42 χρόνια μετά, οι Μέρες Μνήμης, ας είναι η αφορμή για ένα νέο ξεκίνημα αγώνων, αντίστασης και διεκδίκησης στον τόπο μας, με τον αδούλωτο λαό μας να έχει πρώτο λόγο στα πολιτικά δρώμενα. Το ΑΚΕΛ, η Κυπριακή Αριστερά χρειάζεται να πρωταγωνιστήσει, να ηγηθεί πρωτοβουλιών, να ωθήσει σε πολιτικές την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, να φέρει τις δυνάμεις της Δημοκρατίας, τις πατριωτικές δυνάμεις της χώρας, τις δυνάμεις της Αντίστασης, ξανά στο προσκήνιο, των μικρών και μεγάλων αγώνων στη χώρα μας. Να δώσουμε την ελπίδα ξανά στο λαό μας.

*Επαρχιακός Γραμματέας ΑΚΕΛ Λεμεσού, βουλευτής ΑΚΕΛ-Αριστερά-Νέες Δυνάμεις