Του Πάνου Τριγάζη*
«Κουράγιο µικροκόρη µας / Που µας εγίνεις µάνα», λέει ο Γιάννης Ρίτσος στο ποίηµά του για την Κύπρο, αναγνωρίζοντας ότι οι Κύπριοι µε το αίµα τους, κατά το χουντικό πραξικόπηµα και την τουρκική εισβολή, συνέβαλαν καθοριστικά στην πτώση της δικτατορίας και την αποκατάσταση της δηµοκρατίας στην Ελλάδα. Είναι και αυτός βασικός λόγος που για µας ισχύει το «∆εν Ξεχνώ» για το Κυπριακό.
∆εν ξεχνούµε, λοιπόν, ότι ακριβώς πριν 48 χρόνια γράφτηκε η πρώτη πράξη της κυπριακής τραγωδίας, µε δεύτερη την εισβολή της Άγκυρας και την κατοχή του 37% του εδάφους της Κυπριακής ∆ηµοκρατίας.
Τότε έδωσε όλος ο ελληνικός λαός την υπόσχεση διαρκούς συµπαράστασης στον αγώνα του κυπριακού λαού, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, µε τους δεύτερους να αποτελούν απαραίτητη και αναντικατάστατη συνιστώσα της ελεύθερης και επανενωµένης Κύπρου που οραµατιζόµαστε.
Κάποιοι όµως ξεχνούν και αδρανούν και η διαπίστωση αυτή αφορά την επίσηµη ∆εξιά της Ελλάδας, η οποία είναι συµπλεγµατική στη µεγάλη υπόθεση της Κύπρου. Νιώθει σαν να παίζει εκτός έδρας όταν πρόκειται για το ζήτηµα αυτό, για το οποίο ουδέποτε πάλεψαν πραγµατικά, ιδιαίτερα οι µετεµφυλιακές κυβερνήσεις.
Την ένωση της Κύπρου µε την Ελλάδα υποσχόταν η ∆εξιά, πετύχαµε, ωστόσο, ως ελληνισµός, το καλύτερο δυνατό µε τις συµφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, που ήταν η ανεξαρτησία της Κύπρου, το 1960, έστω και κουτσουρεµένη λόγω του απαράδεκτου καθεστώτος των διεθνών εγγυήσεων.
Η πατρίδα µας τότε ήταν βαρύτατα πληγωµένη από τον εµφύλιο που είχε αρχίσει ουσιαστικά µε τη βρετανική επέµβαση το 1944, στην οποία η ∆εξιά όφειλε την εξουσία της εις βάρος του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, µε συνέπεια να µη θέτει το Κυπριακό στον ΟΗΕ µέχρι το 1954. Όµως η ∆εξιά σε Ελλάδα και Κύπρο ήθελε την Κυπριακή ∆ηµοκρατία στο ΝΑΤΟ και όχι στο κίνηµα των Αδεσµεύτων στο οποίο εντάχθηκε από τον Μακάριο το 1962, επιλογή διά της οποίας η Κυπριακή ∆ηµοκρατία ταυτίστηκε µε αιτήµατα των εθνικοαπελευθερωτικών κινηµάτων τα οποία υποστήριζε η Σοβιετική Ένωση. Γι’ αυτό και το Στέιτ Ντιπάρτµεντ χαρακτήριζε τον Πρόεδρο Μακάριο «Κάστρο» της Μεσογείου.
Επισηµαίνω ότι και µετά την τραγωδία του 1974, η ∆εξιά δεν πρωταγωνίστησε σε κανένα συλλαλητήριο για το Κυπριακό ανάλογο µε εκείνα τα θλιβερά και διχαστικά για το Μακεδονικό, στα οποία το 2018 η Ν∆ των Μητσοτάκη-Σαµαρά συµπορεύτηκε µε τη Χρυσή Αυγή κατά της ιστορικής συµφωνίας των Πρεσπών. Και αυτό διότι το Μακεδονικό κινητοποιούσε τα αντικοµµουνιστικά αντανακλαστικά της ∆εξιάς.
∆υστυχώς σήµερα, µε ευθύνη και της κυβέρνησης Αναστασιάδη, το Κυπριακό έχει περιέλθει σε τέλµα χωρίς προηγούµενο, καθώς Αθήνα Λευκωσία δεν αξιοποίησαν το ελπιδοφόρο κεκτηµένο του Κραν Μοντανά (2017). Φοβούµαι ότι και το Ουκρανικό δηµιουργεί περαιτέρω δυσµενή δεδοµένα.
* Στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συµµαχία
Aκολουθήστε μας στο Google News
