Μετά τη γραφή

Πυξίδα/ Ορίζοντας

Μετά τη γραφή

Η γραφή ενός βιβλίου, από τη στιγμή της σύλληψης της ιδέας μέχρι τη μελέτη και τα διαβάσματα που απαιτούνται κι από τη διαμόρφωση των ιστοριών και των ηρώων μέχρι τον παιδεμό με τις μνήμες, τα νοήματα και τις λέξεις που δεν σταματά ούτε στον ύπνο, είναι για εμένα μια μακρά κι απολύτως μοναχική διαδικασία, κλειστή κι εσωτερική, γεμάτη σκοτάδια, αμφιβολίες και δισταγμούς. Έπειτα, όμως, μόλις μπει η τελευταία τελεία και το βιβλίο βγει παραέξω, μόλις βγει στο φως κι αρχίσει να συναντιέται με άλλους ανθρώπους, όχι λογοτεχνικούς ήρωες, αλλά ανθρώπους με σάρκα κι οστά και με τις δικές τους ανάσες, ανάγκες και εμπειρίες, τότε νιώθω να με κυκλώνει και να με παρασέρνει μια ορμή, που μου αποκαλύπτει άπειρες εκδοχές και δυνατότητες, με συνδέει, με φωτίζει και με πληθαίνει.

Αυτά σκεφτόμουν με ευγνωμοσύνη χθες βράδυ, φιλοξενούμενη των ομάδων ανάγνωσης Βιβλιοτρόπιο και Διάλογος, στον ζεστό χώρο του Ιστορικού Αρχείου Λεμεσού, συνομιλώντας κι ανταλλάζοντας σκέψεις με αναγνώστες κι αναγνώστριες που πλούτισαν το βιβλίο μου[i] με τη ματιά τους.

Στη φωτογραφία ένα χειροτέχνημα που φτιάχτηκε από κρατούμενους στον Κάμπο του Καράολου, ενθύμιο της κυρίας Έλλης από τον πατέρα της που είχε δουλέψει εκεί επί Αγγλοκρατίας – μεγάλη τιμή που το έφερε μαζί της χθες για να μοιραστούμε την ανάμνηση και τη συγκίνηση.

Νάσια Διονυσίου

[i] Νάσια Διονυσίου Τι είναι ένας κάμπος, Εκδόσεις Πόλις, 2021