Μεταξύ σφύρας και άκμονος

Του Γιώργου Χριστοφόρου*

Το πολιτικό πόκερ στην Ευρώπη δίνει και παίρνει καθημερινά, με τα φύλλα να πασάρονται με μια απρόβλεπτη πλέον κατανομή από ένα dealer που πρεσβεύει με ανυπολόγιστους όρους πλέον την ισονομία.

Η νέα Ελληνική κυβέρνηση καλείται να ισορροπήσει ανάμεσα στους δανειστές και στις εσωτερικές αμφισβητήσεις χωρίς πολλά περιθώρια λάθους, αφού τάχθηκε να φέρει στις πλάτες της τις ελπίδες και τους φόβους όλων των Ευρωπαίων.

Η προ -Τσίπρα Ευρωπαϊκή εποχή πλαισίωνε την έννοια του ρεαλισμού στην υποταγή του αδύνατου προς τον δυνατό, αδιαφορώντας για το εθνικό, πολιτικό και οικονομικό κόστος.

Οποιαδήποτε παρέκκλιση από τα μονοδιάστατα και ετσιθελικά σχέδια που προέρχονταν από τα Γερμανικά στρατόπεδα πολιτικής παραγωγής, προκαλούσε το ιμπεριαλιστικό μαστίγωμα που παραπέμπει κάθε άλλο παρά στις «50 αποχρώσεις του Γκρι».

Το Ευρώ, όντας πρωτίστως πολιτικό και μετέπειτα οικονομικό πείραμα απειλείται, όχι από τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά, από την πολιτική δικτατορία της Γερμανίας που, μαζί με τη βοήθεια που της παρέχει ο Ευρωπαϊκός Βοράς, τροφοδοτεί μια ανοδική δυναμική στον λεγόμενο ευρω-σκεπτικισμό του Ευρωπαϊκού Νότου. Ξαφνικά εμφανίζεται ένας νέος ΥΠΟΙΚ, ο οποίος παρουσιάζεται από αρκετούς ως να διαπραγματεύεται με το πιστόλι στον κρόταφο, εκτιμώντας ότι αν το όπλο εκπυρσοκροτήσει τότε η σφαίρα θα τον διαπεράσει και με την ιδιότητα των ευρω – σιαμαίων θα φτάσει, αργά ή γρήγορα, κατευθείαν στον εγκέφαλο της Ευρωζώνης.

Η εκτίμηση αυτή επιβεβαιώνεται από την ίδια την ιστορία, καθώς από το 1919 μέχρι το 2007, 181 χώρες αποχώρησαν από νομισματικές ενώσεις ή από τον κανόνα του χρυσού, εκ των οποίων οι 124 έλαβαν χώρα τον ίδιο ή τον επόμενο χρόνο που έφυγε μια χώρα από τον ίδιο νομισματικό χώρο. Έχοντας το ιστορικό προηγούμενο ως όπλο στη φαρέτρα του, ο Γιάνης Βαρουφάκης έφερε στο τραπέζι ένα παιχνίδι όπου είτε όλοι χάνουν είτε όλοι κερδίζουν.

Στην Τσιπριακή εποχή τώρα, η συμφωνία την πρώην «Τρόικας» (σ.σ. εφεξής «θεσμοί») με την Ελληνική Κυβέρνηση για την τετράμηνη παράταση της δανειακής σύμβασης, πέρα από το πολιτικοοικονομικό προηγούμενο που δημιουργεί πλέον η συνδιαμόρφωση μιας δανειακής σύμβασης από δανειστή και δανειζόμενο, κυοφόρησε την επισφράγιση, σε ανώτατο επίπεδο πλέον, του ψηφίσματος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ημερομηνίας 13ης Μαρτίου 2014, σχετικά με τη διερευνητική έκθεση για τον ρόλο και τις εργασίες της Τρόικας.

Το ψήφισμα, μεταξύ άλλων, τόνιζε ότι τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα πρέπει να τηρούν υπό οποιεσδήποτε περιστάσεις το δίκαιο της Ένωσης, συμπεριλαμβανομένου του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κατ’ επέκταση, η επιμονή του Έλληνα ΥΠΟΙΚ για μετονομασία της Τρόικας σε Θεσμούς κάθε άλλο παρά συμβολική είναι καθώς, στα πλαίσια των εποικοδομητικών ασαφειών που περιέχονται στην συμφωνία του EUROGROUP, δίδεται ένα δημοκρατικό όπλο στη φαρέτρα όλων των ΥΠΟΙΚ που οι χώρες τους βρίσκονται σε πρώην «Μνημόνιο» (σ.σ. εφεξής «Δανειακή Σύμβαση»), το οποίο μεταφράζεται σε ρήτρες μετριασμού των κοινωνικών επιπτώσεων που επιφέρουν οι οποιεσδήποτε πολιτικές εναρμονίζονται σε δανειακές συμβάσεις.

Εν κατακλείδι, η τετράμηνη παράταση ενδέχεται να δώσει ζωτικές ανάσες στον ιδεολογικό πόλεμο ενάντια στη λιτότητα, αφού οι Ισπανικές εκλογές και η ενδεχόμενη ανάδειξη του φίλα προσκείμενου στον ΣΥΡΙΖΑ, Podemos τοποθετείται προς το τέλος του χρόνου καθώς και ο πιθανός ανταγωνιστικός δανεισμός από τον Όμιλο Συναλλαγματικών Αποθεμάτων του BRICS (σ.σ. με αποθεματικό $100 δις) θα ξεκινήσει, σύμφωνα με δηλώσεις του Ρώσου πρέσβη στην Κύπρο, το 2016.

Υ.Γ. Η κατά Γλέζο ολομέτωπη επίθεση και η κατά Βαρουφάκη τακτική του σαλαμιού

Υ.Γ.2 Η μεγαλύτερη αδυναμία είναι να μην ξέρεις τη δύναμη σου

Υ.Γ.3 Δεν έχει σημασία αν φορείς γραβάτα, σημασία έχει να φοράς παντελόνια

Υ.Γ.4 Τι κάνει ένας γύφτος (σ.σ. χωρίς γραβάτα) σε ένα θέατρο (σ.σ. EUROGROUP);

*Μαθηματικός, αναλυτής