Της Ελένης Κωνσταντίνου
Πόσο άγρια έχουν γίνει τα πράγματα εκεί έξω; Είναι λες και η κοινωνία έχει μετατραπεί σε μια απέραντη ζούγκλα. Δεν ξέρουν πια οι άνθρωποι να συζητάνε, ούτε να μιλάνε. Γνωρίζουν μόνο με φωνές και καβγάδες να λύνουν τις διαφορές τους ή με άλλου είδους μπαμπεσιές πιο εξελιγμένες τεχνολογικά να μειώνουν τους «αντιπάλους» τους. Ακόμη και όταν γράφουν, βγάζουν ένα θυμό αλλόκοτο. Την ίδια ώρα όμως, αν τους ζητήσεις να διαλέξουν τον κατάλληλο για την προεδρία, επιμένουν να στηρίζουν κατά πλειοψηφία όλα αυτά που καμώνονται ότι τους φταίνε, όλα αυτά που λένε ότι ήθελαν να αλλάξουν, όμως παραμένουν κολλημένοι στα ίδια και τα ίδια.
Αυτό είναι που φοβίζει ακόμη περισσότερο τους νέους αυτού του τόπου αλλά και τους νέους γονείς, που πλέον η καλύτερη συμβουλή που δίνουν στα παιδιά τους είναι να μπορέσουν να φύγουν από αυτή τη νήσο. Να φύγουν να ανοίξουν τα φτερά τους για άλλες πολιτείες, μακρινές και ίσως καλύτερες.
Έχουν γίνει άσχημα τα πράγματα πολύ. Από το σχολικό εκφοβισμό, από παιδιά που αλληλοβρίζονται, που ασχημονούν, που κοροϊδεύουν, που κάνουν μπούλινγκ. Από διευθυντές σχολείων που οι ίδιοι κάνουν μπούλινγκ στα παιδιά και τα τιμωρούν.
Έχουν γίνει άσχημα τα πράγματα και αλλού. Στους εργασιακούς χώρους για παράδειγμα, αφού, όπως μαρτυρούν και οι ίδιες οι συντεχνίες που δέχονται παράπονα, έχει ενταθεί τα τελευταία χρόνια στην Κύπρο ο εργασιακός εκφοβισμός, λόγω της απορρύθμισης της εργασίας που επεκτάθηκε με την οικονομική κρίση και την ανεργία. Μάλιστα πολλές φορές ο φόβος και η ανασφάλεια που αισθάνεται ένας εργαζόμενος ότι θα χάσει τη δουλειά του οδηγεί στο να διαιωνίζονται εκφοβιστικές συμπεριφορές.
Σε έρευνα μάλιστα που δημοσιοποιήθηκε χθες για λογαριασμό της ΣΕΚ, το ύψος του μισθού αναδείχθηκε ως το σημαντικότερο πρόβλημα που απασχολεί τους εργαζόμενους, σε συνάρτηση και με το συνεχώς αυξανόμενο κόστος ζωής, σε ποσοστό 83% των ερωτηθέντων, ενώ το 31% θεωρεί αναγκαία την αύξηση του ύψους του κατώτατου μισθού από την Πολιτεία. Επίσης, ένας στους δύο ομολογεί ότι προσωπικά έχει βιώσει εργασιακό εκφοβισμό, ενώ μεταξύ των γυναικών που ρωτήθηκαν οχτώ στις δέκα δήλωσαν ότι βιώνουν εκφοβισμό στην εργασία τους. Εξάλλου, 27% των γυναικών δήλωσαν ότι έχουν υποστεί σεξουαλική παρενόχληση στον εργασιακό χώρο, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό στο σύνολο των ερωτηθέντων φτάνει το 17%.
Ούτε να δουλέψεις πλέον δεν σε αφήνουν. Δουλεύεις, αμείβεσαι χαμηλά, την ίδια ώρα που τα πάντα ακριβαίνουν και ταυτόχρονα δέχεσαι πιέσεις. Μια τραγική εικόνα που είναι να διερωτάσαι αν μπορεί να βρεθεί φως στο τούνελ.
Γιατί, πέρα από όλα αυτά τα καθημερινά αλλά όχι μικρά, βλέπεις και τη μεγάλη εικόνα. Πως αυτοί που επιλέγουν με κάθε τίμημα να πετύχουν το στόχο τους, μακριά από ηθικές αξίες, διαφάνεια, είναι αυτοί που επιβραβεύονται από την πλειοψηφία αυτού του κατακαημένου λαού που παρέμεινε με τις παρωπίδες του.
Aκολουθήστε μας στο Google News
