Μια μακρυσμένη ομιλία αλλιώτικη που αλλοιώνει

Σημεία κοινού/ Ορίζοντας

Μια μακρυσμένη ομιλία αλλιώτικη που αλλοιώνει

(ατελώς για την ποίηση της Ρωξάνης Νικολάου στο βιβλίο της «Ψαλιδιστής» )

Όταν ο λόγος του ποιούντος θέλει να παραμένει σεμνός και στο αόρατο ακόμη μέρος του βάθους του, τότε έχει κανείς την αίσθηση, όταν βέβαια τον προσλαμβάνει σωστά, δηλαδή ακούγοντάς τον, απαγγέλοντάς τον, ότι είναι μια φωνή που καταφτάνει τμηματικά, επωδύνως αισθητά, από πολύ μακριά.

Στην περίπτωση της αγαπητής Ρωξάνης, ανθρώπου πολύ προωθημένης καλλιέργειας, μπορεί κανείς μετά από πολλά ακούσματα των ποιημάτων της, να κατανοήσει και να υποπτεύσει τη βούλησή της να μας προσφέρει ένα ποιητικό «σήμα», στο οποίο πότε το κακό σε παρόν ή σε μνήμη και πότε το θετικό, παρομοίως, αναιρούνται ή προσφέρονται. Έτσι η ποιήτρια αναλόγως, αλλά και πάντοτε, αποκτά μέσα στον προσλαμβάνοντα νού μας κυματισμό, μεταπίπτουσα σε έναν “ψαλιδιστή”.

Είναι όμως τα πράγματα έτσι απλά όπως τα συναντούμε στη Φυσική; Δηλαδή σε κυκλώματα που αποκόπτουν ένα μέρος του σήματος-της εναλλασσόμενης τάσης- και την περιορίζουν, ώστε να μην υπερβαίνει μιαν ορισμένη τιμή; Έτσι που να υπάρχει προστασία του όλου, είτε μορφοποίηση του σήματος; Δεν ξέρω πώς θα μπορούσε να αντιστοιχήσει εδώ κάποιος αναγνώστης-ακροατής τα όσα συμβαίνουν στη Φύση με εκείνα της ποίησης αυτής, όπως μάς τα προσδιορίζει με τον τίτλο του βιβλίου της η Ρωξάνη Ν., πολύ χαρακτηριστικά, αλλά και πολύ δυσχερώς συγχρόνως.

Η λειτουργία του κυκλώματος εδώ θα ήταν ο πρόθυμος εναγκαλισμός του ποιητικού σώματος από εκείνον που θέλει να το προσεγγίσει. Μένοντας έτσι, θα νιώσει πολύ σύντομα ότι βρίσκεται μέσα σε τοπία που ανήκουν και στο εδώ αλλά και σε έναν μυθικό κόσμο συγχρόνως ή και χωριστά, ακόμη και τμηματικά. Ο οποίος δηλαδή κόσμος δεν είναι απλά μυθοπλαστικά δημιουργημένος, αλλά παίζει και πάλλεται μετατρεπόμενος άλλοτε σε όνειρα παραδόξως παρόντων συμβάντων της μνήμης και άλλοτε σε παροντικές διαδρομές στοιχείων που ανήκουν στο παρελθόν. Η τελική εντύπωση είναι ότι ακούει κανείς τη διήγηση ενός μύθου, καθώς εγείρεται εντός του μια μυθολογία ψυχής, η οποία υπερκερά πόνους και μνήμες μικρών δραμάτων. Εκεί είδα εγώ την ουσιαστική αξία των ομιλουμένων αυτών στίχων, στην επιποθούμενη δηλαδή σωτηρία όσων υπέστησαν απώλειες, όσων αισθημάτων και βιωμάτων παρουσιάζονται «ψαλιδισμένα». Από σεμνότητα, δηλαδή από αποδοχή των αρνητικών και επικάλυψή τους με ελπιδοφόρα ωραιότητα, π.χ. στους στίχους

Ο αέρας θα τραγουδά με χίλιους τρόπους

πως δεν υπήρξαμε

Ένας κόσμος σχεδόν εξωπραγματικός, ονειρικός ή και πλασματικός, ή πιο σωστά πλασμένος από την καλλιτεχνική πράξη της Ρωξάνης, από την γνωρίζουσα και αναγνωρίζουσα της ποιήτριας ψυχή, την πειστικά παρούσα κατά την δημιουργία ψυχική εγρήγορση.

Δημήτρης Θ.Γκότση