Μια προσωπική μαρτυρία ενός 20χρονου στρατιώτη

Του Ανδρέα Παυλικκά*

5.30 κτυπούν οι σειρήνες, για άλλη µια χρονιά, τη µέρα της τουρκικής εισβολής. Και οι αναµνήσεις έρχονται σωρηδόν. Εκείνη την ώρα, όντας στρατιώτης σε φυλάκιο της Νεάπολης, έβλεπα τους αλεξιπτωτιστές να πέφτουν στα 100-200 µέτρα, κανένας δεν καταλάβαινε τι συνέβαινε… Σε λίγο το ΡΙΚ, που είχαν καταλάβει οι πραξικοπηµατίες, άρχισε να µεταδίδει εµβατήρια και να ανακοινώνει ότι η Τουρκία έχει εισβάλει στην Κύπρο… Άρχιζε ο πόλεµος, που κατέληξε στην καταστροφή και στην κατάληψη του 37% της Κύπρου από τους Τούρκους.

Όλοι έχουν µια ιστορία να πουν, ιδιαίτερα αυτοί που πολέµησαν στην πρώτη γραµµή τον Τούρκο εισβολέα.

Τρίτη µέρα του πολέµου του 1974 στη Νεάπολη. Όταν οι Τούρκοι αλεξιπτωτιστές είχαν ήδη προσγειωθεί στο έδαφος (ενώ εµείς είχαµε διαταγές να µην πυροβολήσουµε) και ενώθηκαν µε τις δυνάµεις των Τουρκοκυπρίων. Αδυνατώντας να τους σταµατήσουµε µε τα τουφέκια µας, κάναµε υποχώρηση. Περνώντας µε βαρελάκια ένα χωράφι γεµάτο αγκάθια µε τις σφαίρες να σφυρίζουν από πάνω µας, φθάνουµε στο Γυµνάσιο της Νεάπολης. Εκεί ένας Ελλαδίτης λοχαγός µού παίρνει το τουφέκι και µου δίνει ένα καλασνίκοφ. «Πήγαινε, µου λέει, στο σχολείο, υπάρχουν κι άλλοι εκεί και µην αφήσετε τους Τούρκους να προελάσουν».

40 περίπου άτοµα µαχόµασταν για να συγκρατήσουµε τους Τούρκους που προέλαυναν απ’ όλες τις πλευρές (Τράχωνα, Νεάπολη, Οµορφίτα). Με τους ασυρµάτους οι τότε Ελλαδίτες επικεφαλής του λόχου µας (211 Τ.Π.) µάς υπόσχονταν βοήθεια, η οποία ποτέ δεν ήλθε. Έτσι το απόγευµα, αφού το σχολείο είχε σχεδόν καταστραφεί, επιχειρήσαµε, εν µέσω πυρών από παντού, υποχώρηση.

Μας άφησαν δηλαδή ολόκληρη µέρα 40 άτοµα στο σχολείο, µας υπόσχονταν βοήθεια που δεν ήλθε, και αν δεν κάναµε αυτήν την οργανωµένη υποχώρηση, πιθανόν να ήμασταν όλοι αγνοούµενοι! Φθάσαµε, νοµίζω χωρίς να χάσουµε κανένα στρατιώτη, στα εµφύλια τµήµατα που ευρίσκοντο 4 χλµ πίσω (στην περιοχή Βορείου Πόλου Καιµακλίου).

Όµως σε άλλα µέτωπα της περιοχής (Νεάπολης, Τράχωνα, Οµορφίτας) χάθηκαν δεκάδες στρατιώτες του λόχου µας, µεταξύ αυτών φίλοι πολυαγαπηµένοι. Κάποιοι από αυτούς είχαν υποτροφία για να πάνε να σπουδάσουν όταν θα τέλειωναν τη θητεία τους…

Σηµ. ∆ιαβάζοντας το βιβλίο «361 Τάγµα Πεζικού – Χρονικό προάσπισης προδοµένης πατρίδας», επεσήµανα ότι κάτι παρόµοιο συνέβηκε στην αµυντική γραµµή Παχυάµµου-Κλεπίνης (Κερύνεια), όπου άφησαν µόνους στρατιώτες να πολεµούν τον πολυάριθµο και πιο καλά οπλισµένο στρατό των εισβολέων αντί να διατάξουν οργανωµένη οπισθοχώρηση. ∆υστυχώς εδώ το αποτέλεσµα ήταν τραγικό: 70 στρατιώτες αγνοούµενοι και 47 αιχµάλωτοι… Είµαι σίγουρος ότι τα αποτελέσµατα της προδοσίας φάνηκαν και σε άλλα µέτωπα του πολέµου.

«Ο πόλεµος δεν έχει νικητή», «Ο πόνος δεν γιορτάζεται», αναρτούν οι φίλοι Τουρκοκύπριοι, εκφράζοντας προφανώς την αντίδρασή τους για τα πανηγύρια που ήταν προγραµµατισµένα από το καθεστώς Τατάρ και την Τουρκία για τη µαύρη επέτειο της εισβολής.

* Οικονοµολόγος – Ερευνητής