Εγώ, στη μέση της πλατείας.

Στιγμές και πρόσωπα του κυπριακού θεάτρου

Μια θύμηση αχνή. Μια εικόνα  ακόμα ζωντανή. Εγώ, στη μέση της πλατείας.

«Το κορίτσι με το κορδελάκι» του Νότη Περγιάλη, ΕΘΟΣ 1966 σε σκηνοθεσία Βλ. Καυκαρίδη

Μια θύμηση αχνή. Μια εικόνα  ακόμα ζωντανή. Εγώ, στη μέση της πλατείας. Νιώθω την εγγύτητα των άλλων, κάτι σαν φωτοστέφανο να απλώνει πάνω μας από ψηλά, μέσα στην άχνα του φωτός βλέπω ακριβώς μπροστά μου να αιωρούνται μικροσκοπικά μόρια σκόνης. Τα καθίσματα ξύλινα, νομίζω. Ένα τεράστιο φωτιστικό να κρέμεται, ενώ οι εξώστες – μπαλκόνια γεμάτα κόσμο, ως πάνω.

Πρέπει να ήμουν 8 – 9 χρόνων. Δεν θυμάμαι αν ήταν η πρώτη μου φορά στο θέατρο. Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα, αλλά αυτό που κουβαλώ είναι μια ατμόσφαιρα, ένα φως, υπάρχει ένταση, βλέπω τους ηθοποιούς να παίζουν, θυμάμαι τη μισογκρεμισμένη παράγκα. Θυμάμαι το τραγούδι, τη μουσική, πόσο το παίξιμο των ηθοποιών αγγίζει τα συναισθήματα, νιώθω λύπη για το κορίτσι. Ήταν η φορά που οι γονείς μου με πήγαν στο θέατρο Παπαδοπούλου ή αλλιώς Μέλπω, όπως μετονομάστηκε αργότερα. Το έργο που παιζόταν, «Το κορίτσι με το κορδελάκι» του Νότη Περγιάλη με τους Πίτσα Αντωνιάδου και Νεόφυτο Νεοφύτου.

Δεν ξέρω αν ήταν αυτή η στιγμή, η συγκεκριμένη στιγμή, που άνοιξε διάπλατα τις πόρτες του θεάτρου, που με μύησε στα μυστικά του, είναι όμως αυτή η στιγμή που επικοινωνεί μέσα μου ότι κάτι συναρπαστικό συνέβη, είναι η στιγμή που καθόρισε ίσως το μέλλον. Εκείνη τη στιγμή το ένστικτο ενός παιδιού κατάφερε να αντιληφθεί τη σημασία του να είναι μέρος ενός κοινού, να είναι ένας θεατής που δημιουργεί μια σχέση με το άλλο κοινό, αλλά και με τη σκηνή και που η σκηνή είναι ένας φορέας που μεταδίδει δεκάδες μηνύματα είτε μέσα από το μυαλό είτε μέσα από την καρδιά ανοίγοντας διάπλατα άλλους, καινούριους κόσμους.

Δεν θα μπορούσα να τιμήσω την Ημέρα του Θεάτρου παρά μόνο μέσα από αυτή την ανάμνηση. Αυτή την ημέρα τιμώ και τη μνήμη του πατέρα μου που αγαπούσε το θέατρο με πάθος. Μετά από εκείνην την πρώτη φορά υπήρξαν κι άλλες, πολλές άλλες φορές που ήρεμα και σιωπηρά μου χάραξαν τον δύσκολο δρόμο προς το θέατρο. Το θέατρο που έγινε μελέτη, μόρφωση, αντίδραση, διαμαρτυρία, επανάσταση, έγινε ο τρόπος ερμηνείας του κόσμου, έγινε ο τρόπος να μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο. Έγινε, τελικά, τρόπος ζωής.

Ευχαριστώ την πολύ καλή φίλη θεατρολόγο Άντρη Χ. Κωνσταντίνου που με βοήθησε να ανιχνεύσω τις λεπτομέρειες εκείνης της παράστασης.

Μαρία Μανναρίδου – Καρσερά

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Το κορίτσι με το κορδελάκι του Νότη Περγιάλη

1966 ΕΘΟΣ (Εργατικός Θεατρικός Όμιλος ΣΕΚ)

Σκηνοθεσία: Βλ. Καυκαρίδης (μια από τις προδιπλωματικές σκηνοθετικές εργασίες, στο πλαίσιο των σπουδών του), Σκηνογραφία: Γ. Ρουσάκης, Μουσική: Γ. Μαρκόπουλος.

Διανομή: Το κορίτσι: Π. Αντωνιάδου, Βάνιας (τραγουδιστής): Ν. Νεοφύτου, Ο κύριος της γης: Θ. Μωρέας, Γέρο Ζακόνης: Γ. Ρουσάκης (Βλ. Καυκαρίδης), Γρηά Μπάμπω: Γ. Σνελ (Παγώνα Εγγλέζου), Σόνια: Όλγα Ποταμίτου (Μάρω Γεωργίου), Σούλης: Γ. Χάννας (Δ. Φαντίδης), Νταλίκης: Α. Ποταμίτης, Κεκές: Γ. Μεντώνης, Νοτιάς: Δ. Φαντίδης (Γ. Χάννας), Στραβολιάς: Κούλης [Χρίστου], Μαθιός: Παναγιώτης Παύλου, Γείτονες: Π. Εγγλέζου, Γιαννάκης Σταύρου, Χριστάκης Τσεριώτης, Ευάγγελος(;)