Του Γιώργου Κουκουμά*
Από όλα όσα θα µπορούσαν να ειπωθούν για τι έχει συµβεί στη χώρα την τελευταία δεκαετία, υπάρχει ένα αριθµός από τις στατιστικές που είναι ο πιο αντιπροσωπευτικός και ο πιο αποκαλυπτικός. Τα τελευταία 10 χρόνια λοιπόν, οι µισθοί των εργαζοµένων ως ποσοστό επί του ΑΕΠ της χώρας υποχώρησαν κατά 5%, ενώ τα επιχειρηµατικά κέρδη αυξήθηκαν κατά 7%.
Τα ποσοστά αυτά αντιστοιχούν σε δισεκατοµµύρια ευρώ, φανερώνοντας µια τεκτονική µετατόπιση πλούτου την τελευταία δεκαετία από τα µεσαία και χαµηλά στρώµατα της κοινωνίας προς τα ανώτερα. Την ώρα που η κυβέρνηση πανηγυρίζει για ρυθµούς ανάπτυξης 5%, οι µισοί εργαζόµενοι της χώρας αµείβονται µε λιγότερα από 1500 ευρώ και το ¼ κάτω και από τα 1000 ευρώ, επιβεβαιώνοντας ότι παρά τα θρυλούµενα δεν είναι όλοι το ίδιο, «λαός και Κολωνάκι».
Την ώρα που εµείς ακούµε για τα ενοίκια, για µισθούς αναξιοπρέπειας και συντάξεις φτώχειας, ο Συναγερµός και η κυβέρνηση επιµένουν ότι η χώρα πάει εξαιρετικά. «Πάει καλύτερα από ποτέ», µας είπε ο πρόεδρος του Συναγερµού.
Κάποιος θα πει ότι δεν µπορεί να έχουµε και οι δύο δίκαιο. Κι όµως. Έχουµε και οι δύο δίκαιο. ∆ιότι µιλούµε και ρωτούµε διαφορετικούς ανθρώπους.
– Αν για παράδειγµα ρωτήσετε τον γαµπρό του Προέδρου, θα σας πει ότι «πετά» η κατασκευαστική βιοµηχανία. Αν ρωτήσετε όµως έναν εργαζόµενο στην Οικοδοµική, θα σας πει για τους µισθούς που βρέθηκαν πιο κάτω και από τα επίπεδα του 2013, για µεγαλοεργολάβους που καταπατούν τις συλλογικές συµβάσεις που υπογράφουν, ακόµα και από αυτούς που αναλαµβάνουν έργα του ∆ηµοσίου.
– Αν ρωτήσετε τους έµµισθους του ∆ΗΣΥ που µπήκαν ως συνεργάτες στο Προεδρικό και έδωσε µάχη η κυβέρνηση να τους µονιµοποιήσει από την πίσω πόρτα στο ∆ηµόσιο, θα σας πουν ότι βρίσκουν εξαιρετικές τις εργασιακές σχέσεις στον τόπο µας. Αν ρωτήσετε τους χιλιάδες εργαζόµενους στο ∆ηµόσιο που δουλεύουν µε καθεστώς αγοράς υπηρεσιών -αντί µε µόνιµη και πλήρη δουλειά- θα ακούσετε τι σηµαίνει να µην έχεις λεφτά να βάλεις καύσιμα για να πάεις στη δουλειά.
– Αν πάλι ρωτήσετε έναν τραπεζίτη, θα σας πει ότι είναι τρισευτυχισµένος που ο Συναγερµός έκλεισε τον Συνεργατισµό. Αν πάλι ρωτήσετε τον διευθύνοντα σύµβουλο της Τράπεζας Κύπρου, µε αµοιβή 745 χιλιάδες ευρώ ετησίως, θα σας επαναλάβει ότι δεν καταλαβαίνει γιατί χρειάζεται αναστολή εκποιήσεων. Αν όµως ρωτήσετε έναν οποιονδήποτε πολίτη, θα σας πει για τις τράπεζες που χρεώνουν τον αέρα που αναπνέετε µε το που µπαίνετε στο υποκατάστηµα, για τον κίνδυνο να ξεσπιτωθούν λόγω παράνοµων υπερχρεώσεων και από πάνω η κυβέρνηση νοµοθέτησε για να µείνει για πάντα ανεξέλεγκτη αυτή η αυθαιρεσία των τραπεζών.
Το θετικό του φετινού προϋπολογισµού της κυβέρνησης Συναγερµού είναι ότι µπορεί να είναι ο τελευταίος.
Τα πράγµατα µιλούν από µόνα τους. Από τη µια ο Ανδρέας Μαυρογιάννης έχοντας στο πλευρό του την Αριστερά και προσωπικότητες από όλο τον δηµοκρατικό και προοδευτικό χώρο. Από την άλλη, δύο συναγερµικοί τσακώνονται ποιος είναι ο πιο συναγερµικός, για να πάρουν τις ψήφους των συναγερµικών. Όµως οι προεδρικές εκλογές δεν γίνονται για να λύσουν τα προσωπικά τους -ναι, τα προσωπικά, αφού πολιτικά δεν έχουν, και ούτε µας είπαν ποτέ, διαφορές- ο Αβέρωφ Νεοφύτου µε τον Νίκο Χριστοδουλίδη ή για να λυθεί η νοµή της εξουσίας στα εσωτερικά της ∆εξιάς. Οι εκλογές γίνονται για να διαλέξουµε ποια πορεία θέλουµε για τη χώρα, για το λαό.
* Βουλευτής Αµµοχώστου, ΑΚΕΛ-Αριστερά-Νέες ∆υνάµεις
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
