Μην κλείνεις τα μάτια στη βία!

Της Ελένης Μαύρου

Η ∆ιεθνής Ηµέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών τιµά τη µνήµη των τριών αδελφών Μιραµπάλ, πολιτικών αγωνιστριών από τη ∆οµινικανή ∆ηµοκρατία που βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν µε στραγγαλισµό, κατ’ εντολήν του δικτάτορα Τρουχίλο, στις 25 Νοεµβρίου 1960. Όσο κι αν φαίνεται µακρινό το 1960, η βία σε βάρος των γυναικών παραµένει κοµµάτι της θλιβερής πραγµατικότητας του σύγχρονου κόσµου.

Σύµφωνα µε στοιχεία του Παγκόσµιου Οργανισµού Υγείας, περίπου µία στις τρεις γυναίκες παγκοσµίως βιώνει σωµατική ή/και σεξουαλική βία. 40% – 50% των γυναικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν αναφέρει κάποιας µορφής σεξουαλική παρενόχληση στο χώρο εργασίας.

Η κατάσταση στην Κύπρο δεν διαφέρει πολύ. Το 2012, η πρώτη έρευνα για την ενδοοικογενειακή βία κατά των γυναικών κατέγραψε ότι 28% των Κύπριων γυναικών έχει υποστεί κάποιας µορφής κακοποίηση από τον σύζυγο/σύντροφό τους. Σήµερα, σύµφωνα µε στοιχεία της Αστυνοµίας, τα περιστατικά που καταγγέλλονται φτάνουν τα 5.000 ανά έτος -έστω και αν αυτά είναι µεταξύ των λιγότερο αναφερόµενων εγκληµάτων στην Κύπρο. Το χειρότερο είναι ότι η Κύπρος έχει από τα χαµηλότερα ποσοστά σε καταδίκες στην Ευρώπη και οι ποινές θεωρούνται από πολλούς µη αποτρεπτικές.

Η Κύπρος έχει υπογράψει διάφορες συνθήκες για την καταπολέµηση της βίας, είναι πολλές όµως οι «δεσµεύσεις» που µένουν µόνο στα χαρτιά. Η έκθεση της GREVIO, για παράδειγµα, που δηµοσιεύτηκε στις 23 Νοεµβρίου, επικρίνει την κυπριακή κυβέρνηση κυρίως, µεταξύ άλλων, για την έλλειψη ολοκληρωµένης υποστήριξης στα θύµατα βιασµού.

Η βία κατά των γυναικών αποτελεί εδώ και πολλά χρόνια ένα «αόρατο» έγκληµα που εµποδίζει τις γυναίκες να συµµετέχουν ισότιµα στην κοινωνία. Αποτελεί ακόµα δοµικό στοιχείο των κοινωνιών µας και της λειτουργίας τους. Η φτώχεια, η οικονοµική ανασφάλεια και εξάρτηση, τα έµφυλα στερεότυπα που γεννά και συντηρεί η πατριαρχία είναι οι βασικές αιτίες τής, έστω σιωπηλής, αποδοχής της.

Συγκλονιζόµαστε κάθε φορά που µια γυναίκα γίνεται θύµα βίας. Φοβόµαστε µπας και τύχει κάτι παρόµοιο σε µας, τις κόρες µας, τις αδελφές µας, τις φίλες µας. Ευχόµαστε καµιά γυναίκα να µη χρειαστεί να περάσει ξανά τέτοιον εφιάλτη. Ούτε ο συγκλονισµός όµως, ούτε ο φόβος, ούτε τα ευχολόγια θα αλλάξουν τα πράγµατα.

Η έµφυλη βία µπορεί να αντιµετωπιστεί µόνο βάζοντας τέλος στις θεσµικές διακρίσεις κάθε είδους και, κυρίως, εφαρµόζοντας πολιτικές και δηµιουργώντας υποδοµές που θα ενισχύουν την αυτονοµία και την αυτοπεποίθηση κάθε γυναίκας και θα τη βγάζουν από το περιθώριο, την ανέχεια και την ανασφάλεια.

Υστερόγραφο:

Είδα πριν λίγες µέρες στα µέσα κοινωνικής δικτύωσης κάποιους να επιτίθενται στο (εξαιρετικό) δρώµενο που οργανώθηκε χθες από το επιτελείο του ανεξάρτητου υποψηφίου για την προεδρία Ανδρέα Μαυρογιάννη ενάντια στη βία κατά των γυναικών, µε το επιχείρηµα ότι αποµονώνει τη βία κατά των γυναικών από το θεσµικό και κοινωνικό πλαίσιο παραγωγής, αντιµετώπισης και συγκάλυψής της. Αυτό θα ήταν, ίσως, αλήθεια αν στη διάρκειά του, ο ίδιος ο Ανδρέας Μαυρογιάννης δεν αναφερόταν σαφώς στην απουσία «ουσιαστικών και αποτελεσµατικών κρατικών πολιτικών για την πρόληψη και την αντιµετώπιση κάθε µορφής βίας ενάντια στις γυναίκες» και δεν έθετε ως προτεραιότητα της διακυβέρνησής του την «υιοθέτηση µέτρων που να στοχεύουν στην πρόληψη και αντιµετώπιση όλων των µορφών βίας κατά των γυναικών». Μακάρι, αυτή να ήταν η αντίληψη όλων των υποψηφίων…

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy