Μισογυνισμός και ψυχική υγεία: Το μεγάλο τραύμα

Του Κυριάκου Λοΐζου

 

Υπνωτίστηκες, κακοποιήθηκες, βιάστηκες και έμεινες έγκυος; Δεν έχει καμία σημασία. Αρκεί να μη σκοτώσεις το έμβρυο που κουβαλάς, κι ας πεθάνεις εσύ μετά από ένα σωρό προβλήματα, σωματικά και ψυχικά. Ξέρεις γιατί; Γιατί είσαι γυναίκα.

Η ακύρωση της απόφασης κατά την οποία διασφαλιζόταν το δικαίωμα των Αμερικανίδων στην άμβλωση και ίσχυε τα τελευταία 50 χρόνια, ανοίγει διάπλατα τον δρόμο για το μεγάλο τραύμα. Ένα τραύμα, που όμως δεν το αντιλαμβάνονται όλοι και όλες ως τέτοιο, καθώς λίγη σημασία έχουν η γυναικεία ψυχή και το σώμα μπροστά στο να κρατηθεί ζωντανή η ιδέα της απόλυτης κυριαρχίας του πατριαρχικού μοντέλου και να τρυπώσει όσο πιο βαθιά γίνεται.

Επιστημονικά, η εμπειρία ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης φαίνεται να συνδέεται στενά με κακές επιπτώσεις στην ψυχική υγεία των γυναικών αργότερα στη ζωή τους, ενώ σε ψυχαναλυτικό – ψυχοθεραπευτικό επίπεδο, αυτό θα έχει άμεσες επιπτώσεις και στο παιδί για το οποίο φωνασκούν και χτυπιούνται οι υπέρμαχοι της «ζωής»… πριν από τη ζωή.

Ειδικότερα, μια βιβλιογραφική ανασκόπηση η οποία διεξήχθη από μια ομάδα εργασίας της Αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρείας (ΑPA), έδειξε ότι ο σχετικός κίνδυνος προβλημάτων ψυχικής υγείας μετά από μια άμβλωση πρώτου τριμήνου κατ’ επιλογή δεν αποτελεί μεγαλύτερο κίνδυνο για την ψυχική υγεία από ό,τι η κυοφορία αυτής της εγκυμοσύνης μέχρι τέλους.

Αλλά, ποιος λαμβάνει σοβαρά μελέτες από αργόσχολους επιστήμονες οι οποίοι έφτυσαν και φτύνουν αίμα στην υπηρεσία της επιστήμης, όταν υπάρχουν οι συντηρητικοί και ακροδεξιοί πολιτικάντηδες και η «άχρωμη» Δικαιοσύνη που τους αντικαθιστούν με απόλυτη επιτυχία; Κι από την άλλη, ποιος νοιάζεται για την ψυχική και σωματική υγεία των γυναικών, αφού το νόημα βρίσκεται στην έννοια της κλωσσομηχανής;

Όταν μία απόφαση που αφορά την υγεία δεν στηρίζεται στην επιστήμη, αλλά στην κοινωνική αντίληψη περί ζωής, τότε τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα. Συγκεκριμένα, αφού μιλάμε για τις αμβλώσεις, η εν λόγω απόφαση στις ΗΠΑ στηρίχθηκε στην αντίληψη για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, με μία… εσάνς μισογυνισμού, η οποία κρατά ζωντανό τον μύθο της «στέρεας κοινωνίας» που δίνει νόημα στη ζωή εκατομμυρίων νοσταλγών της βίας και της άνευ όρων υποταγής.

Τα ανοιχτά πόδια είναι κολάσιμο αμάρτημα, αλλά τα φερμουάρ που ανοίγουν με βία είναι απλώς η κακιά στιγμή. Το δικαίωμα της γυναίκας στο σώμα της είναι πολύ «μπροστά» για την εποχή, αλλά το δικαίωμα του άντρα πάνω στο ήδη υποταγμένο σώμα της γυναίκας είναι δίκαιο, νόμιμο και σωστό. Η απόφαση της γυναίκας δεν υφίσταται, αφού «απόφαση» και «γυναίκα» είναι όροι ασύμβατοι. Κύριος και δούλος, ζωή και θάνατος.