Του Κυριάκου Λοΐζου
Ο Μοχάμεντ-Εντρίζ Μία είχε πάει στην Αθήνα για δουλειά, σε ένα ταξίδι – αγώνα επιβίωσης, όπως οι περισσότεροι μετανάστες που βρίσκονται στην Ελλάδα, ωστόσο η επιστροφή έμεινε στα μισά διότι κάποιοι έχουν εγκληματικά ιεραρχήσει τη ζωή σε κατηγορίες· στους χρήσιμους και τους άλλους.
Ο Μία ήταν μετανάστης από το Μπαγκλαντές, ο οποίος επέβαινε στην αμαξοστοιχία IC-62 και ταξίδευε από την Αθήνα προς τη Θεσσαλονίκη και ένα από τα θύματα που μέχρι στιγμής ταυτοποιήθηκαν. Τον 33χρονο μικροπωλητή κάποιοι τον έψαξαν. Τους άλλους; Πόσοι/ες μετανάστες και μετανάστριες πέθαναν στα Τέμπη και δεν θα τους αναζητήσει κανείς; Πόσο αβάσταχτο το να μην σε αναζητεί κανείς;
Οι ψυχές των τόσων μεταναστών/τριών, προσφύγων/σσών είναι εκτεθειμένες στην αδιαφορία και την εκμετάλλευση, αρκεί να δώσουμε σημασία στα γεγονότα: από τον Έβρο στη Μανωλάδα και από τις επαναπροωθήσεις στα Τέμπη.
Το πρόβλημα της Δημοκρατίας σε ό,τι αφορά τους Άλλους δεν είναι μόνο στα χαρτιά, δεν είναι μόνο στην εκμετάλλευση, αλλά πλέον είναι και στο θάνατο -ή καλύτερα, στην ανθρωποκτονία εξ αμελείας. Διότι κανείς δεν μπορεί να βρει το δίκιο του, πόσω μάλλον οι ξένοι, σε μία πραγματικά «κακιά χώρα».
Ο Μία θα «ταφεί», θα τον αποχαιρετήσουν οι δικοί του άνθρωποι, σε αντίθεση με άλλους που πιθανόν να αναζητηθούν μετά από χρόνια ή καθόλου. Όπως ακριβώς συμβαίνει στις βάρκες του θανάτου στα νερά της Μεσογείου, όπως συμβαίνει στα σύνορα με τις «αδέσποτες» σφαίρες στα σύνορα.
Το έγκλημα των Τεμπών -έτσι όπως θα μείνει και πρέπει να μείνει στη συλλογική μνήμη- θα είναι το διακριτικό στο πέτο εκείνων που στο βωμό του κέρδους καταδίκασαν σε διά βίου πόνο εκατοντάδες οικογένειες. Άλλες οικογένειες κάπου μακριά, στο Αφγανιστάν, στη Σομαλία, στο Μπαγκλαντές, στο Ιράκ, στη Σρι Λάνκα, θα περιμένουν νέα από τους δικούς τους ανθρώπους· εις μάτην.
«Εξαερωμένοι» άνθρωποι σε καμένα τρένα από τη μία, και πολιτικοί που ζητούν εκ νέου την ψήφο του λαού… έτσι για την ασυλία, από την άλλη. Δεν έχει σημασία αν η ασφάλεια είναι ανύπαρκτη, φτάνει να κερδίσουν χρήματα πριν η κλεψύδρα αδειάσει.
Η Ελλάδα στα μάτια πολλών (αν και γενίκευση) έχει καταντήσει -δεν έχει γίνει- η χώρα της αρπαχτής με κάθε μέσο, η χώρα που το δίκιο του το βρίσκει ο διαπλεκόμενος που «γνωρίζει», η χώρα που καταπίνει οτιδήποτε υγιές. Του αστυνομικού στο Πανεπιστήμιο, του κορακιού στο υπουργείο, του ξένου επενδυτή που βιάζεται να κερδίσει, του βουλευτή που βρήκε την ευκαιρία να τα αρπάξει παίρνοντας τα σπίτια του κοσμάκη, του «νέου και έξυπνου επιχειρηματία» που ξέρει δύο υπουργούς και κλέβει το δημόσιο χωρίς αύριο.
Aκολουθήστε μας στο Google News
