ΜΟΕ και κάποιοι σφυρίζουν αδιάφορα!

Της

Αργύρως Γεωργίου Θωµά

Η εφαρµογή του Μέτρου Οικοδόµησης Εµπιστοσύνης για την κινητή τηλεφωνία δεν µπορεί παρά να χαιρετιστεί. Αποτελεί σίγουρα άλλη µια χαραµάδα στο τείχος της διχοτόµησης και µπορεί να φέρει πιο κοντά τις δύο κοινότητες και συµβάλλει στην όποια προσπάθεια να επιλυθεί το Κυπριακό. Σίγουρα τα ΜΟΕ δεν είναι η λύση στο κυπριακό πρόβληµα, αλλά έστω και αυτό το βήµα, ας είναι και µικρό, µπορεί να αναπτερώσει τις ελπίδες για το ενδεχόµενο επανέναρξης των προσπαθειών επίλυσης του Κυπριακού.

Στα θετικά είναι βέβαια και οι συνεχιζόµενες προσπάθειες του Οργανισµού Ηνωµένων Εθνών να αναθερµάνει τον διάλογο και τις παγωµένες σχέσεις των ηγεσιών των δύο κοινοτήτων. ∆εν αρκεί όµως να θέλουν τα Ηνωµένα Έθνη. Την ίδια στιγµή θα αποτελούσε τραγικό λάθος να µη ληφθεί σοβαρά υπόψη το µήνυµα που στέλνουν τα Ηνωµένα Έθνη για την ανάγκη να αποτελέσουν τα σηµεία αναφοράς του Γενικού Γραµµατέα Αντόνιο Γκουτέρες στο Kραν Μοντανά την αφετηρία εκείνη που θα οδηγήσει τον διάλογο στο Κυπριακό στο επόµενο στάδιο.

Πρέπει όµως παράλληλα να προβληµατίσει και το γεγονός ότι τα Ηνωµένα Έθνη τηρούν ίσες αποστάσεις αποφεύγοντας να κατανείµουν ευθύνες για το αδιέξοδο στην τουρκική πλευρά. Η Άγκυρα, παρά την αδιάλλακτη στάση της, είναι κερδισµένη στο µέχρι τώρα παιχνίδι, ενώ η Λευκωσία απεγνωσµένα προσπαθεί να βρει ουσιαστική στήριξη στο προφανές, σε αυτό που δικαιούται, σε αυτό που είναι φανερό, αλλά για λόγους που όλοι µπορούµε να εξηγήσουµε είναι αναγκασµένη να διεκδικεί.

Και να που φτάσαµε για άλλη µια χρονιά στο σηµείο αναφοράς. Η Κύπρος θυµάται ξανά και φέτος τις δύο µαύρες επετείους του πραξικοπήµατος και της εισβολής του 1974. Κάποιοι θυµούνται και περιµένουν, άλλοι εφησυχάζουν.

Άλλη µια χρονιά στο ηµερολόγιο των µαύρων σελίδων της ιστορίας του τόπου µας. Άλλη µια χρονιά να προστίθεται στο κοµπολόι της διπλής προδοσίας.

Το σίγουρο είναι ότι µε τα αποτελέσµατα της προδοσίας κάποιος µπορεί να µάθει να ζει, αλλά δεν σηµαίνει ότι πρέπει να τα ανέχεται και να µην πολεµά να τα ανατρέψει, όπως και δεν σηµαίνει ότι κάποιος µπορεί να τα συγχωρεί.

Ο διαχωρισµός, οι άδικοι θάνατοι αµάχων και προδοµένων στρατιωτών, ο διαµελισµός της πατρίδας, τα τεχνητά σύνορα, η προσφυγιά, οι αγνοούµενοι, το αίµα που χύθηκε, όλη αυτή η εικόνα δεν µπορεί να σβήσει από τις µνήµες εφόσον συντηρείται η µη λύση, εφόσον κάποιοι αποφάσισαν και προωθούν τη διχοτόµηση ως την καλύτερη λύση, εφόσον εκείνοι που πρέπει πραγµατικά και να γνοιάζονται και να προσπαθούν (ως εκλελεγµένοι για το στόχο αυτό) σφυρίζουν αδιάφορα.