Μόνη «υπευθυνότητα» η διατήρηση των εργασιακών

Του Γιάννη Κακαρή

 

«Με κάθε κρίση δημιουργούνται ευκαιρίες», συνηθίζουν να λένε ορισμένοι νεοφιλελεύθεροι. Υπό μία έννοια δεν μπορώ να διαφωνήσω, καθώς το προηγούμενο διάστημα και ενώ βρισκόμασταν στη μέση της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης, όντως δημιουργήθηκαν ευκαιρίες. Μάλιστα δημιουργήθηκαν ευκαιρίες πρώτης τάξεως για τους εργοδότες. Όπως κάθε κρίση, έτσι και η οικονομική, έδωσε τη μοναδική ευκαιρία στους εργοδότες να αμφισβητήσουν και να καταργήσουν σημαντικά κεκτημένα των εργαζομένων, που δεν θα μπορούσαν να το κάνουν σε άλλες περιπτώσεις. Το ίδιο προσπαθούν να κάνουν και σήμερα με τον κορονοϊό.

Σε κάθε κρίση επικαλούνται την ενότητα και την υπευθυνότητα των εργαζομένων, δήθεν για την αποφυγή κατάρρευσης της οικονομίας. Στην πραγματικότητα όμως, αυτό που κάνουν είναι να συμπιέζουν και να καταργούν εργατικά δικαιώματα, με τις επιχειρήσεις τους να αυξάνουν τα κέρδη τους. Ενώ όταν η κρίση παρέλθει, οι εργοδότες αρνούνται την επιστροφή των δικαιωμάτων. Επομένως δεν πρόκειται για καμία ενότητα, αλλά για έναν έντεχνο τρόπο διάλυσης των εργασιακών δικαιωμάτων.

Επιπρόσθετα, βλέπουμε σήμερα τους εργοδότες να αμφισβητούν κάθε βάση συλλογικής διαπραγμάτευσης και συνεννόησης. Στην ξενοδοχειακή βιομηχανία, μόλις πριν λίγο καιρό επιτεύχθηκε συμφωνία και ανανεώθηκε η συλλογική σύμβαση. Παρ’ όλα αυτά οι εργοδότες αρνούνται την τήρησή της, δήθεν «διαβάζοντας διαφορετικά» τις πρόνοιες. Επίσης, αμφισβητούν την ύπαρξη των ίδιων των συντεχνιών, με την άρνησή τους στις συντεχνίες να εισπράττουν τις εισφορές του Ταμείου Ευημερίας, όπως προνοείται.

Ταυτόχρονα, στον τομέα των μεταφορών και συγκεκριμένα στα λιμάνια, η εταιρεία που ανέλαβε τις εργασίες μετά την ιδιωτικοποίηση στο λιμάνι Λεμεσού, μονομερώς, ετσιθελικά και χωρίς οποιαδήποτε προειδοποίηση μείωσε τον τρόπο υπολογισμού της αποζημίωσης των υπερωριών αγνοώντας την υφιστάμενη συμφωνία. Για αυτόν το λόγο πραγματοποιήθηκε απεργία.

Σε αυτό το αντεργατικό κρεσέντο δεν θα μπορούσε να λείπει και ο πολιτικός εκπρόσωπος των εργοδοτών. Και στις δύο περιπτώσεις, η κυβέρνηση έλαβε ξεκάθαρα και απροκάλυπτα το μέρος των εργοδοτών. Στην μεν περίπτωση των ξενοδοχοϋπαλλήλων, η Υπουργός Εργασίας συμφώνησε απόλυτα με τις ερμηνείες που αυθαίρετα δίνουν οι ξενοδόχοι. Στη δε, περίπτωση των λιμενεργατών, το Τμήμα Εργασιακών Σχέσεων του Υπουργείου Εργασίας σε παρέμβασή του τοποθετήθηκε υπέρ των εργοδοτών. Συγκεκριμένα στην παρέμβαση της υπουργού δεν την ενδιέφερε ότι ο λόγος που οι εργαζόμενοι παρέβηκαν τον Κώδικα Βιομηχανικών Σχέσεων είναι γιατί ο εργοδότης πρώτος το έπραξε. Αθωώνοντας έτσι την εργοδοσία.

Σήμερα και αφού οι εργαζόμενοι έχουν κηρύξει κατάσταση απεργίας στην ξενοδοχειακή βιομηχανία, βρέθηκαν όλοι να τους κατηγορούν ότι δεν επιδεικνύουν υπευθυνότητα, λόγω του κορονοϊού.

Με λίγα λόγια δεν πρόκειται ούτε για ενότητα ούτε για ανευθυνότητα. Δεν πρόκειται για ταξική ειρήνη, αλλά για πάλη των τάξεων.