Μόνο αν τα δικά μας αεροπλάνα πετάξουν ψηλότερα

Του Δημήτρη Στρατή

Από χθες στον Βορρά της Κύπρου πετούσαν τα τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη. Έκαναν πρόβες για τους «εορτασμούς» της ίδρυσης του ψευδοκράτους. Σήμερα στο Βορρά θα παρελάσουν ξανά θωρακισμένοι στρατιώτες.

Από χθες στο Νότο της Κύπρου, ετοιμάζονταν οι ανακοινώσεις για καταδίκη του ψευδοκράτους. Σήμερα θα κοινοποιηθούν οι ίδιες ανακοινώσεις με τις περσινές, την ώρα που η de facto διαίρεση θα εδραιώνεται. Η μοίρα το έφερε έτσι. Την μέρα ετούτη να βρίσκομαι μαζί με Τ/κ συναδέλφους στη Βόρεια Λευκωσία, στα πλαίσια ενός προγράμματος ανταλλαγών δημοσιογράφων του ΟΑΣΕ.

Από τα γραφεία της “Kibris Postasi” ακούγαμε δυνατό το βουητό των τουρκικών μαχητικών. Ένας ήχος ενοχλητικός. Ένας κόμπος στο λαιμό. Είναι αυτά τα αεροπλάνα που έρχονται από την Τουρκία ως μια συμβολική επιβεβαίωση της διαίρεσης.

Ας μην ξεχνάμε όμως ότι και στο δικό μας μη φυσιολογικό κράτος, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης φρόντισε να βάλει τις δικές του συμβολικές διαχωριστικές γραμμές, φέρνοντας τα ελληνικά F-16. Κι όμως παρά τη βούληση όσων βρίσκονται εκτός Κύπρου, εμείς συνεργαστήκαμε χωρίς προβλήματα.

Ο Rustem που ήλθε την περασμένη εβδομάδα στην εφημερίδα μας, με τη δική μας βοήθεια, έγραψε ένα ρεπορτάζ για το ψήφισμα που ενέκρινε η Βουλή των Αντιπροσώπων, με το οποίο καταδικάζεται η άνοδος των νεοναζί.

Η Cenan και ο Rustem θα μας βοηθήσουν να δούμε πώς βλέπουν οι Τ/κ την προοπτική της λύσης, καθώς και τις πολιτικές εξελίξεις στο Βορρά. Πέρα από τα σύνορα που χαράσσουν οι κυρίαρχες αφηγήσεις στις δύο πλευρές, τουλάχιστον στο επίπεδο της δημοσιογραφίας μπορεί να υπάρξει ακόμα μεγαλύτερη συνεργασία, τηρώντας κατά το δυνατόν, τις αρχές δεοντολογίας και της ηθικής δημοσιογραφίας.

Με τους Τ/κ συναδέλφους κάθε πρωί πίναμε τον καφέ (kahve) μας, πάντα με καλό κυπριακό καϊμάκι (kaymakli). Το μεσημέρι φάγαμε καλομαγειρεμένα μακαρόνια του φούρνου (firin makarinasi), με την ίδια συνταγή. Συζητήσαμε για θέματα της καθημερινότητας. Γεννημένοι χρόνια μετά τη διαίρεση, έχουμε πολλά κοινά από το κοινό μας παρελθόν και πολλά να κάνουμε σ’ ένα κοινό μέλλον. Η Cenan έγραψε στον προσωπικό της λογαριασμό: «Είμαστε στο 2017, 14 χρόνια μετά που άνοιξαν τα οδοφράγματα.

Αύριο έχουμε 15 Νοεμβρίου και τα τζετ πετούν πάνω από το κεφάλι μας. Εγώ, ο Rustem και ο Δημήτρης δουλεύουμε μαζί στο γραφείο. Και οι τρεις νιώθουμε ντροπή (…)» Όλοι οι απλοί άνθρωποι μπορούν να συνεργαστούν, όλοι όσοι τα μόνα αεροπλάνα που έχουν είναι τα οράματα, οι απόψεις και οι ιδέες τους.

Εάν απογοητευθούμε από τις επιβουλές των δυνατών, θα χάσουμε. Μόνο αν αμφισβητήσουμε. Μόνο αν συγκρουστούμε με τις μισές αλήθειες. Μόνο αν τα δικά μας αεροπλάνα πετάξουν ψηλότερα θα έλθει η ειρήνη…