Μόνο με πράξεις θα αποδείξουμε ότι δεν είμαστε ρατσιστές

Του Χρήστου Χαραλάμπους

 

Οι κατά καιρούς αποκαλύψεις για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ζουν αρκετοί ξένοι εργάτες στον τόπο μας -και ιδιαίτερα εκείνοι που εργάζονται σε φάρμες και χωράφια- δεν αποδεικνύουν μόνο την αθλιότητα που βιώνουν αυτοί οι άνθρωποι, αλλά και τη δική μας ανευθυνότητα και αναλγησία απέναντί τους.

Το γεγονός ότι ένας μεγάλος αριθμός από αυτούς τους ξένους είναι υποχρεωμένοι να διαμένουν μαζικά σε άθλια υποστατικά, ή ακόμα χειρότερα στους χώρους εργασίας τους, στις μάντρες δηλαδή και στα χωράφια, σε πλήρως ακατάλληλα και επικίνδυνα υποστατικά, μέσα στα οποία συχνά αφήνουν την τελευταία τους πνοή, αυτό φαίνεται να αποτελεί ψιλά γράμματα όχι μόνο για το κράτος, αλλά και για την κοινωνία.

Είχαμε τον περασμένο μήνα την περίπτωση δύο ανθρώπων από το Καμερούν που εντοπίστηκαν νεκροί σε δωμάτιο κατοικίας όπου διέμεναν στη Λακατάμια. Βρέθηκαν στην Κύπρο αναζητώντας καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και πέθαναν λόγω ασφυξίας από τις αναθυμιάσεις που είχαν δημιουργήσει τα κάρβουνα που άναψαν σε μια σχάρα για να ζεσταίνονται. Τρίτος συγκάτοικός τους βρέθηκε στο ίδιο μέρος λιπόθυμος.

Και μόνο στο άκουσμα ότι πρόκειται για αλλοδαπούς, το θέμα ξεχάστηκε την επόμενη μέρα κι αυτό γίνεται σχεδόν σε όλες τις παρόμοιες περιπτώσεις. Καμιά αρμόδια υπηρεσία και κανένας φορέας, πέραν των βαρύγδουπων δηλώσεων και επισημάνσεων, δεν ενδιαφέρθηκε ουσιαστικά για να αναληφθούν πρωτοβουλίες και να κινηθούν κάποιες διαδικασίες ελέγχου, όχι μόνο των συνθηκών εργασίας, αλλά διαμονής και διαβίωσης αυτών των ξένων, από την εργασία των οποίων ωφελούμαστε και βγάζουμε κέρδη.

Δυστυχώς, καταγράφονται πολλά τέτοιου είδους θλιβερά και εξοργιστικά περιστατικά κατά καιρούς. Να θυμίσουμε ακόμα και την περίπτωση που αποκαλύφθηκε πριν 1-2 χρόνια στο Πισσούρι με τους δύο νεαρούς από το Νεπάλ που κρατούνταν ουσιαστικά αιχμάλωτοι σε φάρμα και υποχρεώνονταν με κακοποιήσεις και απειλές να δουλεύουν σαν σκλάβοι.

Και είναι πολύ περισσότερες οι περιπτώσεις κακομεταχείρισης και κακοποίησης ξένων εργατών που υπομένουν τον εξευτελισμό και τα βάσανα που υφίστανται, που προτιμούν να σιωπούν προκειμένου να μη χάσουν έστω και το μικρό μεροκάματο που παίρνουν. Θα μπορούσαν οι αρμόδιες υπηρεσίες να κάνουν απροειδοποίητα ελέγχους σε φάρμες ή ακόμα και σε εργοτάξια, κυρίως στην επαρχία, για να διαπιστώσουν του λόγου το αληθές.

Δυστυχώς δεν έχουν εκλείψει οι ρατσιστικές αντιλήψεις και τακτικές που αποτελούσαν κάποτε βασικό χαρακτηριστικό εκείνων που διά πυρός και σιδήρου κατακτούσαν την Αφρική και χώρες της Αμερικής και της Ασίας. Αντίθετα, βρίσκουν πλέον την εφαρμογή τους και στον «πολιτισμένο» κόσμο, στον οποίο περιλαμβάνεται και η δική μας μικρή Κύπρος. Κι όλα αυτά που συμβαίνουν, επιβεβαιώνουν ότι ακόμα έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας μέχρι να αποδείξουμε αυτό που θέλουμε να φαινόμαστε. Ότι δηλαδή δεν είμαστε υπερόπτες και ρατσιστές απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους, που δεν ζητούν τίποτε περισσότερο από μια θέση στον ήλιο.