Μπουκόφσκι ηχητικά και διαδικτυακά από το theYard.Residency

Με αφορμή/ Ορίζοντας

Με αφορμή την παράσταση «Θα γευτούμε την θάλασσα και τα νησιά» που θα παρουσιαζόταν στο Πάλιο Ξυδάδικο στο πλαίσιο του δέκατου theYard.Residency που διοργανώνει η Ομάδα Μίτος και που τελικά λόγων των μέτρων κατά της πανδημίας έχει αναβληθεί, θα ετοιμαστούν τρεις ιστορίες από την συλλογή «ερωτικές ιστορίες καθημερινής τρέλας»  του Μπουκόφσκι και θα παρουσιαστούν ηχητικά και διαδικτυακά. Ο σκηνοθέτης της παράστασης Μιχάλης Ασιήκκα μιλάει στον Ορίζοντα για όλα αυτά και για τον Μπουκόφσκι:

Ο Μπουκόφσκι ήρθε στη ζωή μου όταν ήμουν εικοσι.  Ταυτίστηκα.  Είχε την ωμότητα που δεν είχα ποτέ.  Είχε την ευαισθησία που δεν τολμούσα να εκφράσω.

Πως αντιλαμβάνεστε εσείς την θεματική του φετινού theYard.Residency: μετέωρος κόσμος; Spot on!

Η αρχική ιδέα για τη δράση μας στο yard είχε να κάνει με μια προσωπική μου απορία.  Πώς μπορεί μια ιστορία να σε βοηθήσει να κτίσεις ένα χαρακτήρα.  Τί εννοώ με αυτό; Ένας δευτερεύον χαρακτήρας που αναφέρεται μόνο σε μια παράγραφο, μπορεί μέσα από μια συζήτηση να αναπτυχθεί και να γίνει ξαφνικά τρισδιάστατος;  Θεωρητικά, όσες παραπάνω πληροφορίες δώσεις σε ένα ηθοποιό για το ποιός είναι ο χαρακτήρας που ενσαρκώνει, τόσο πιο αληθινά θα μπορεί να τον φέρει στη ζωή.

Με αυτό το σκεπτικό λοιπόν θα διαβάζαμε τρεις ιστορίες στο κοινό και μετά θα ξεχωρίζαμε κάποιους χαρακτήρες και θα τους αναπτύσσαμε.  Θα τους δίναμε κίνητρο, χώρο και σύγκρουση και ο Αντρέας ο Παπαμιχαλόπουλος και η Άντρια η Ζένιου θα τους φέρναν στη ζωή. Όλα αυτά τώρα στο πλαίσιο μιας μεγαλύτερης ιδέας που θα ήθελα κάποια στιγμή να υλοποιήσω.  Ένα μπαρ πλαισιωμένο από χαρακτήρες του Μπουκόφσκι.

Ασφαλώς, λόγω κατάστασης, όλα αυτά μπήκαν στο to do list και αφέθηκαν σε μια χρονική αοριστία.  Στην θέση τους αποφασίσαμε να κάνουμε τις αναγνώσεις των Ιστοριών που θα κάναμε έτσι κι αλλιώς μπροστά στο κοινό. Κάτι σαν ττιζερ αν θέλεις. Βέβαια οι Ιστορίες θα είναι ολοκληρωμένες και όποιος θέλει θα μπορεί να βάλει τα ακουστικά του και να τις απολαύσει.

Ο Μπουκόφσκι ήρθε στη ζωή μου όταν ήμουν 20.  Ταυτίστηκα.  Είχε την ωμότητα που δεν είχα ποτέ.  Είχε την ευαισθησία που δεν τολμούσα να εκφράσω.  Αυτά τα δύο, σχεδόν, αντίθετα στοιχεία του, είναι αυτά που με τράβηξαν κοντά του και, κατά ένα τρόπο, καθόρισαν και κομμάτια της ζωής μου.

Δεν είμαι ξένος στην αλλαγή σχεδίων. Μου πήρε κάποιες μέρες να συνηθίσω την ιδέα της ακύρωσης.  Στην αρχή ήθελα να το ακυρώναμε εντελώς.  Μετά σκέφτηκα ότι όλο αυτό θα περάσει… όλα περνούν… ή πεθαίνεις… οπότε σκέφτηκα ότι τουλάχιστον, με αυτόν τον τρόπο θα κρατούσαμε την ιδέα ζωντανή και ίσως κάποια στιγμή να το ξαναπάρουμε από κει που το αφήνουμε τώρα.

Τώρα…αν χρειάζεται η φυσική παρουσία του θεατή.  Για το θέατρο, ναι.  Πιστεύω ότι ο χώρος, ο θίασος και οι θεατές είναι ένα σύνολό που βοηθά στην ανάπτυξη της μαγείας του θέατρου.

Η περίοδος της καραντίνας ελπίζω να μας έχει αφήσει πιο σοφούς, ίσως πιο υπεύθυνους.  Δεν είμαι σίγουρος βέβαια.

«Θα ‘πρεπε να βρω μερικούς ανθρώπους ώστε να διαπιστωθεί το αληθές της καταστάσεως.  Χρειάζονται ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ δύο ψήφοι για να γίνει η πραγματικότητα πραγματική.  Οι καλλιτέχνες που βρίσκονται χρόνια μπροστά από την εποχή τους το έχουν διαπιστώσει, καθώς και οι παράφρονες και όλοι όσοι έχουν παραισθήσεις.  Αν είσαι ο μόνος που βλέπεις ένα όραμα σ αποκαλούν άγιο ή τρελό». 

Απόσπασμα από την ıστορία «Κουβέρτα»

Διαβάζουν οι Άντρια Ζενιου, Αντρέας Παπαμιχαλοπουλος, Μιχάλης Ασιήκκας

Οι ηχογραφήσεις θα δημοσιευθούν στη σελίδα του ΜΙΤΟΣ στις 31 Μαϊου.