Να ανατρέψουμε τις πολιτικές που οδηγούν στη φτωχοποίηση

Tου

Νεοκλή Συλικιώτη*

 

Στις 17 Οκτωβρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ενάντια στη Φτώχεια και ήδη διάφοροι φορείς ετοιμάζονται για εκδηλώσεις, απαιτώντας όχι μόνο την εξαφάνισή της, αλλά και τη διασφάλιση πραγματικά αξιοπρεπούς ζωής για όλους. Σύμφωνα με τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (OECD), η όποια ανάπτυξη επιτεύχθηκε μετά την οικονομική κρίση δεν αναδιανεμήθηκε δίκαια, με το πλουσιότερο 10% του παγκόσμιου πληθυσμού να έχει και τη μεγαλύτερη εισοδηματική αύξηση. Η OXFAM (μη κυβερνητική οργάνωση ενάντια στη φτώχεια) επαναλαμβάνει με ακόμα πιο έντονο τρόπο τα συμπεράσματα του ΟΟΣΑ. Σύμφωνα με την ετήσιά της έκθεση για το 2017, από το 2015 και μετά, το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει περισσότερο πλούτο από ό,τι το 99% του παγκόσμιου πληθυσμού μαζί. Οκτώ άνθρωποι κατέχουν συνολικό πλούτο όσο το φτωχότερο 50% του παγκόσμιου πληθυσμού.

Σήμερα στην ΕΕ και σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat, στη Βουλγαρία (41,3%), τη Ρουμανία (37,3%), την Ελλάδα (35,7%), την Ισπανία (28%) και την Κροατία (20%), το ένα πέμπτο ή περισσότερο του πληθυσμού βρίσκεται στο όριο της φτώχειας.

Στην Κύπρο επίσης ένας στους τρεις πολίτες στο νησί βρίσκεται στα όρια της φτώχειας (περίπου 28%), με μεγαλύτερα θύματα τις μονογονεϊκές οικογένειες (58% στο όριο της φτώχειας, ή κάτω από αυτό). Ο δείκτης της εισοδηματικής ανισότητας έχει φτάσει το 34%, με την εξέλιξή της να είναι η χειρότερη στην Ευρώπη και η χειρότερη από όλες τις χώρες που τους επιβλήθηκε μνημόνιο. Την ίδια ώρα, αντί να στηρίζονται οι εργαζόμενοι και να ενισχύεται το κοινωνικό κράτος, ξεπουλιέται ο δημόσιος πλούτος λόγω ιδεολογικών αγκυλώσεων. Τράπεζες και πολυεθνικές γίνονται δέκτες πακτωλού χρημάτων, επιδοτήσεων και φορολογικών απαλλαγών. Στην Κύπρο το “success story” της κυβέρνησης Αναστασιάδη – ΔΗΣΥ οδήγησε χιλιάδες νέους στην ανεργία. Οδήγησε εργαζόμενους και συνταξιούχους στη φτωχοποίηση. Τα δικαιώματά τους καταργούνται, μειώνονται οι μισθοί τους, και οι εργασιακές σχέσεις απορρυθμίζονται. Ο δείκτης της εισοδηματικής ανισότητας αυξήθηκε από το 29%, που ήταν το 2008, στο 34%. Επίσης, το εισόδημα της εργασίας, τα τελευταία χρόνια, έχει μειωθεί περίπου κατά 20%. Στις 17 Οκτωβρίου θα ακούσουμε ευχολόγια για καταπολέμηση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Η φτώχεια όμως είναι ένα πρόβλημα που εμφανίζεται και επιδεινώνεται λόγω των νεοφιλελεύθερων πολιτικών σκληρής λιτότητας. Αυτών των πολιτικών που ακολουθούν τόσο η ΕΕ μέσα από τα μνημόνια και το σύμφωνο σταθερότητας και ανάπτυξης, όσο και η κυβέρνηση Αναστασιάδη – ΔΗΣΥ. Μέσα από τις περικοπές στους τομείς της υγείας και της παιδείας, το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, την πίεση μισθών και συντάξεων προς τα κάτω, το πετσόκομμα των επιδομάτων και το ξήλωμα του κοινωνικού κράτους. Οι δηλώσεις του ΥΠΟΙΚ ότι ο κατώτατος μισθός πρέπει να μειωθεί παρόλο που η Κύπρος έχει κατώτατο μισθό σε πολύ περιορισμένο αριθμό επαγγελμάτων, αποδεικνύει για ακόμα μια φορά πως οι κυβερνώντες ενδιαφέρονται για τους λίγους και τους προνομιούχους αντί για τους πολλούς και τους δυσπραγούντες.

Ως ΑΚΕΛ παραμένουμε σταθεροί στον αγώνα μας μαζί με εκείνες τις κοινωνικές δυνάμεις που εκπροσωπούν τους εργαζομένους και τα λαϊκά στρώματα. Παραμένουμε σταθεροί στις θέσεις μας ενάντια στη λιτότητα, στα μνημόνια και το νεοφιλελευθερισμό. Ενάντια στη φτωχοποίηση του πληθυσμού και υπέρ των δικαιωμάτων των εργαζομένων και της κοινωνικής αλληλεγγύης.

Η αλλαγή μπορεί να επιτευχθεί. Σε αυτές τις προεδρικές εκλογές ο Σταύρος Μαλάς μπορεί να αποτελέσει την επιλογή εκείνη που θα φέρει την ανατροπή στις πολιτικές φτωχοποίησης. Που θα φέρει την επαναφορά και την ενδυνάμωση του κοινωνικού κράτους. Τη δημιουργία νέων και αξιοπρεπών θέσεων εργασίας. Την επιλογή για κοινωνική δικαιοσύνη, για δίκαιη ανακατανομή του πλούτου, για κοινωνική πρόοδο και ευημερία.

*Ευρωβουλευτής ΑΚΕΛ – Αριστερά – Νέες Δυνάμεις