Να κρατήσουμε το Ρατσισμό μακριά από τα παιδιά μας

Του Γιώργου Λιασή *

Το άρθρο αυτό δεν αφορά αποκλειστικά τον ποδοσφαιριστή της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, Μίκαελ Ποτέ, που πρόσφατα έπεσε θύμα ρατσιστικής βίας από μερίδα οπαδών του ΑΠΟΕΛ.

Απλά το επεισόδιο με τον Ποτέ ήταν η αφορμή για να δώσει σε όλους μας ένα ηχηρό χαστούκι και να μας προσγειώσει στην πραγματικότητα.

Ζούμε σε μια χώρα που χιλιάδες πολίτες της αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν ελέω της τούρκικης εισβολής και να αναζητήσουν την τύχη τους σε χώρες του εξωτερικού. Στις οποίες έχουν δημιουργήσει ολόκληρες παροικίες και ζουν χωρίς να έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα. Χωρίς να πέφτουν θύματα κοινωνικού ρατσισμού επειδή είναι ξένοι.

Αλήθεια, τώρα που διαβάζετε αυτό το άρθρο αφιερώστε ένα μόνο λεπτό και σκεφτείτε πόσους συγγενείς έχει ο καθένας από εσάς, που ζουν και εργάζονται στο εξωτερικό. Κάθε οικογένεια και ένα, δύο… δέκα, είκοσι μετανάστες στην Αγγλία, στην Αυστραλία, στην Νότια Αφρική που επέλεξαν να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό για να επιβιώσουν με αξιοπρέπεια μαζί με την οικογένεια τους. Κι έπειτα καθίστε και αναλογιστείτε αν θα σας άρεσε οι δικοί σας άνθρωποι, οι συγγενείς σας, να έχουν την ίδια αντιμετώπιση όπως αυτήν που είχε ο Μίκαελ Ποτέ ή όπως αυτήν που έχει ο κάθε Μίκαελ Ποτέ που ζει και εργάζεται στην Κύπρο.

Διάφορες έρευνες καταδεικνύουν πως η Κύπρος κατατάσσεται στις πρώτες ευρωπαϊκές χώρες, που οι πολίτες της θεωρούν τους ίδιους τους εαυτούς τους, ρατσιστές. Εμείς, δεν το δεχόμαστε. Δεν δεχόμαστε ότι η κυπριακή κοινωνία στην ολότητα της είναι ρατσιστές.

Κανένας άνθρωπος δεν γεννιέται ρατσιστής, αλλά γίνεται στην πορεία. Επηρεάζεται από το περιβάλλον το οποίο επιδρά πάνω του κατά τη διάρκεια της παιδικής του ηλικίας, όπου και διαμορφώνεται ο χαρακτήρας του. Ρατσιστικές συμπεριφορές στην Κύπρο παρουσιάζονται μεμονωμένα στα σχολεία, στις συνοικίες, στους χώρους εργασίας, στους χώρους διασκέδασης.

Πιο συχνά όμως και πιο μαζικά παρουσιάζονται στα γήπεδα. Κι αυτό, γιατί στο γήπεδο κάποιος είναι πιο εύκολο να γίνει ένα με τον όχλο. Δεν μπορώ να πιστέψω όμως ότι, αυτά τα δεκάχρονα και δεκαπεντάχρονα παιδιά, φίλοι του ΑΠΟΕΛ, που έκαναν την «μαϊμού» προ ολίγων ημερών, θεωρούν πως ο Μίκαελ Ποτέ είναι πίθηκος. Ότι αυτός ο άνθρωπος, άξιζε τέτοιας συμπεριφοράς.

Κι αυτά τα δεκάχρονα και δεκαπεντάχρονα παιδιά είναι που οφείλει η κοινωνία μας προστατέψει. Γιατί πλέον, μετά το συγκεκριμένο περιστατικό θα είναι πιο εύκολο να χαρακτηρίσουν τους εαυτούς τους ρατσιστές και να μην αποδεχτούν να εντάξουν στη ζωή και στην καθημερινότητα τους έναν μαύρο συμμαθητή τους ή ενά μαύρο παιδάκι της γειτονιάς τους.

Πίσω από την ρατσιστική επίθεση κατά του Μίκαελ Ποτέ υπάρχουν ηθικοί αυτουργοί. Λίγοι αλλά γνωστοί. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έκαναν τις συγκεκριμένες ιαχές, ούτε για χαβαλέ, ούτε γιατί παρασύρθηκαν.

Υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν τους εαυτούς τους «εκ φύσεως ανώτερους». Η πολιτεία και οι αρχές του ποδοσφαίρου στην Κύπρο, οφείλουν τώρα πριν να είναι αργά, να τους κρατήσουν μακριά από τα παιδιά μας, είτε αυτά φοράνε πορτοκαλιά φανέλα, είτε πράσινη, είτε κίτρινη, είτε μπλε.

Ο Μίκαελ Ποτέ δεν εγκλημάτησε γιατί γεννήθηκε μαύρος. Όπως ούτε κι εγώ, ούτε κι εσύ εγκλημάτησες γιατί γεννήθηκες άσπρος. Δεν είχα επιλογή, δεν είχες επιλογή, δεν είχε επιλογή. Ο Ρατσισμός είναι το έγκλημα και πρέπει να τον κρατήσουμε μακριά από τα παιδιά μας, μακριά από τη ζωή μας. Δεν αξίζει στην κυπριακή κοινωνία ο χαρακτηρισμός Ρατσιστής. Ας τον πετάξουμε από πάνω μας μια και καλή.

* Μέλος Κ.Σ ΕΔΟΝ

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy