Να μη νικήσει ο φόβος

Της
Ελένης Μαύρου

 

Τα τελευταία δύο σχεδόν χρόνια ζούμε με το φόβο: το φόβο για την πανδημία (λέξη άγνωστη στις αρχές), για τα εμβόλια, για το επόμενο κύμα, για τις δουλειές μας, για την υγεία και τη ζωή των ανθρώπων που αγαπάμε…

Σε κάποιες περιπτώσεις η επιστήμη δίνει απαντήσεις που θάπρεπε να μας καθησυχάζουν. Τα εμβόλια είναι μέρος της ζωής μας εδώ και πάνω από διακόσια χρόνια. Έτσι αντιμετωπίστηκε η ευλογιά, η διφθερίτιδα, η ιλαρά, η πολιομυελίτιδα… Άλλωστε μετά από πάνω από τέσσερα δισεκατομμύρια εμβολιασμούς παγκοσμίως για τον κορονοϊό ο φόβος αυτός δεν δικαιολογείται.

Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις, η ευθύνη πέφτει στον καθένα από μας: η ανάγκη να παίρνουμε τα βασικά μέτρα προφύλαξης, να θωρακίσουμε τους πιο ευπαθείς, να προστατεύσουμε εκείνους που κινδυνεύουν περισσότερο, αλλά και το σύνολο. Και κυρίως καταλαβαίνοντας ότι κάθε άτομο που εμβολιάζεται, προσθέτει ένα λιθαράκι στο τείχος της ανοσίας.

Σε κάποιες άλλες όμως περιπτώσεις την ευθύνη έχουν τα κράτη, εκείνοι που κυβερνούν και παίρνουν τις αποφάσεις. Σε πολλές περιπτώσεις δεν φτάνει που στο βωμό του κέρδους αφέθηκαν τα δημόσια συστήματα υγείας να καταρρεύσουν, παίρνονται αποφάσεις στη βάση πολιτικών και οικονομικών σκοπιμοτήτων που επιτείνουν την ανησυχία και το φόβο, αλλά και την αμφιβολία για τις δυνατότητες της επιστήμης να αντιμετωπίσει και αυτόν τον εχθρό.

Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν, για παράδειγμα, λαμβάνονταν έγκαιρα τα αναγκαία μέτρα προετοιμασίας των δημοσίων νοσηλευτηρίων για τα αναμενόμενα κύματα της πανδημίας; Αλλά πού να τους αφήσουν οι ιδεολογικές τους αγκυλώσεις να παραδεχτούν την ανάγκη στήριξης της δημόσιας υγείας.

Ούτε τα μέτρα που ανακοινώθηκαν αυτή τη βδομάδα έχουν πείσει. Κάποια από αυτά είναι εμφανώς αντιφατικά και κάποια άλλα ευνοούν συμφέροντα και ιδεοληψίες. Αντί να γίνει προσπάθεια να πειστούν οι πολίτες να εμβολιαστούν αποφασίζεται, περίπου, ότι μόνο όσοι εμβολιάστηκαν μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθερα. Και μετά μας λένε ότι διακατεχόμαστε από αντιπολιτευτικό ζήλο!

Οι πολίτες όμως που έχουν θυσιάσει εδώ και δύο σχεδόν χρόνια τις δουλειές τους και πολλά από τα δικαιώματα και τις ελευθερίες τους στη συλλογική προσπάθεια αντιμετώπισης της πανδημίας, δικαιούνται μεγαλύτερου σεβασμού.

Η νέα μετάλλαξη που μπήκε στη ζωή μας, ανεξάρτητα αν θα έχει διάρκεια ή όχι, επιβεβαιώνει τις προειδοποιήσεις εδώ και καιρό του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ότι θα πρέπει πλέον να μάθουμε να ζούμε με τις πανδημίες. Όπου και αν εκδηλώνονται, ζούμε σε ένα διασυνδεδεμένο και εύθραυστο κόσμο όπου κανείς δεν μπορεί να νιώθει άτρωτος. Δεν είμαι σίγουρη ότι η ακαριαία απόφαση για αποκλεισμό χωρών της Αφρικής από τον υπόλοιπο κόσμο θα έχει αποτέλεσμα. Πιο αποτελεσματική θα ήταν η συμπαράσταση της διεθνούς κοινότητας στις χώρες αυτές, που έχουν τραγικά χαμηλά ποσοστά εμβολιασμού, αντί η επιμονή σε αποκλειστικές πατέντες και δίκτυα παραγωγής και διάδοσης.

Ας αφήσουμε πίσω μας το φόβο. Ας σταθούμε αλληλέγγυοι ο ένας προς τον άλλο, ιδιαίτερα προς εκείνους που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη τη στήριξή μας. Ας διεκδικήσουμε το σεβασμό και πολιτικές με ανθρώπινο πρόσωπο από τους κυβερνώντες. Ας συνεχίσουμε να πολεμάμε τον αόρατο εχθρό με τα όπλα που μας έχει χαρίσει η επιστήμη. Χωρίς φόβο.