Να μην προδώσουμε τους νεκρούς

Της Ελένης Μαύρου

Δύο Κύπριοι αδερφωμένοι στη ζωή, στον αγώνα και στο θάνατο. Ο ένας ήτανε Τούρκος, ο άλλος ήτανε Έλληνας. Κι οι δυο ήταν παιδιά της φτωχής αυτής γης. Κι ενός πικραμένου γλυκού λαού. Ένας λαός τους «κλαίει» και τους δυο, σα να κλαίει ένα και μόνο νεκρό… Η ώρα όμως αυτή δεν είναι μόνο ώρα του πένθους. Είναι και ώρα που οι ζωντανοί ριζώνουνε πιο βαθιά στη μεγάλη τους απόφαση: να συνεχίσουνε τους νεκρούς. Οι δυο Κύπριοι αδερφοποιτοί έφυγαν. Μένουν οι ζωντανοί, για να συνεχίσουν την πορεία, στ’ όνομα των ζωντανών και νεκρών. (Θοδόσης Πιερίδης, 15/4/1965)

Πέρασαν 57 χρόνια από εκείνη την Κυριακή στις 11 του Απρίλη του 1965 που ο φασισμός των δολοφόνων της ΤΜΤ σημάδεψε την Κύπρο κατευθείαν στην καρδιά και πυροβόλησε. Πέρασαν και άλλες πολλές μαύρες Κυριακές για τον τόπο και το λαό μας…

Η δολοφονία τους δεν έγινε σε ιστορικό κενό. Κάποιοι πίστεψαν ότι μπορούσαν σκοτώνοντας τους Ντερβίς Αλή Καβάζογλου και Κώστα Μισιαούλη να σκοτώσουν το όραμα του κυπριακού λαού να ζήσει αδελφωμένος. Άλλωστε, της δολοφονίας των Καβάζογλου και Μισιαούλη προηγήθηκαν δολοφονίες που στόχο είχαν την επικράτηση του σοβινισμού και την εξυπηρέτηση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων σε βάρος της Κύπρου. Κάποιοι πίστευαν φαίνεται πως οι σφαίρες τους, εκτός από ανθρώπους μπορούν να σκοτώνουν και ιδανικά, μπορούν να σταματούν τους αγώνες για το δίκαιο, για έναν καλύτερο κόσμο.

Κανείς δεν γεννιέται ήρωας. Από καθήκον απέναντι στην πατρίδα και την ιδεολογία τους ταξίδευαν οι δύο σύντροφοι. Μια ιδεολογία που θέλει τα συμφέροντα των εθνοτήτων κοινά και σε ενότητα. Ήξεραν τους κινδύνους. Η απειλή ακουγόταν σε κάθε τους βήμα. Ήταν όμως στη μέση η ανάγκη να αλλάξει η σκληρή ζωή των Τουρκοκυπρίων που στέναζαν στα γκέτο των τουρκοκυπριακών συνοικιών όπου τους έσπρωξαν οι διακοινοτικές συγκρούσεις του 1963-64 και οι απειλές των σοβινιστών -Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Ήταν στη μέση ο αγώνας για να μάθουν, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, ότι το μέλλον τους δεν βρίσκεται στην αναμέτρηση, την εχθρότητα και τη δυστυχία, αλλά στην ενότητα για την υπεράσπιση της πατρίδας από τις ξένες συνωμοσίες.

Με το θάνατο του Καβάζογλου ένα μαύρο σεντόνι σκέπασε την τουρκοκυπριακή κοινότητα. Οι προκλήσεις του Γρίβα -και της τότε Εθνικής Φρουράς βέβαια- στην Κοφίνου το 1967 επέτρεψαν στους πιο φανατικούς, στους πιο έξαλλους σοβινιστικούς κύκλους να κυριαρχήσουν στην τουρκοκυπριακή κοινότητα.

Ο διαχωρισμός των δύο κοινοτήτων γίνεται απόλυτος λίγο αργότερα, το 1974. Όταν χιλιάδες Ελληνοκύπριοι εγκαταλείπουν τα σπίτια τους στο βορρά, κυνηγημένοι από τον Τούρκο εισβολέα και χιλιάδες Τουρκοκύπριοι υποχρεώνονται, δήθεν για την ασφάλειά τους, να μετακινηθούν από τα σπίτια τους στο νότο.

«Εγώ είμαι ένας Τούρκος που αγαπώ την πατρίδα μου, την Κύπρο», είχε πει σε μια ομιλία του ο Ντερβίς Αλή Καβάζογλου, στέλεχος της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ.

Το όραμα είναι ακόμα ζωντανό! Γίνεται στεφάνι τιμής για τη θυσία των Καβάζογλου και Μισιαούλη! Γίνεται λάβαρο που το σηκώνουν ψηλά και ακόμα πιο ψηλά οι νέες γενιές Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων που παλεύουν για να ζήσουν στην κοινή τους πατρίδα το κοινό τους μέλλον.