Νέοι της Κύπρου απλώνουν το χέρι στα παιδιά του κόσμου

Η εθελοντική δράση και προσφορά του Σωκράτη Ρωσσίδη και της ομάδας του σε πληθυσμούς της Ασίας και της Αφρικής.

Του Χρήστου Χαραλάμπους

Όταν βλέπεις νέους ανθρώπους που μέσα στη δίνη των οικονομικών και άλλων προκλήσεων και φιλοδοξιών που χαρακτηρίζουν την εποχή μας κλείνουν τα μάτια και τ’ αυτιά και επιλέγουν τον άλλο δρόμο, εκείνο της δημιουργίας και της προσφοράς χωρίς ανταλλάγματα, τότε μπορείς να είσαι αισιόδοξος και να λες «υπάρχει ελπίδα να αλλάξει αυτός ο κόσμος».

Μια αισιοδοξία προσθέτουν στην ελπίδα της ανθρωπότητας και κάποιοι νέοι από τη δική μας μικρή Κύπρο που έχουν αναγάγει  σε τρόπο ζωής τον εθελοντισμό. Με αποδέκτες κάποιες ομάδες ανθρώπων που ζουν σε τόπους όπου η καθημερινή επιβίωση αποτελεί μαρτύριο, καθώς δεν έχουν τα βασικά και τα αυτονόητα της καθημερινότητας, όπως ένα ζευγάρι παπούτσια, ώστε να μην περπατούν ξυπόλητοι, ή ένα σχολείο που θα βοηθήσει τα παιδιά να κάνουν ένα βήμα παραπέρα για την αξιοπρεπή ένταξή τους στην κοινωνία.

Ο Σωκράτης Ρωσσίδης, με σπουδές στη Νομική και άλλους τομείς, είναι ένας από αυτούς τους νέους της Κύπρου που επέλεξαν να επικεντρώσουν την έγνοια και το ενδιαφέρον τους σε ομάδες ανθρώπων στην Ασία και την Αφρική που περιμένουν ένα χέρι βοήθειας στον αγώνα για την επιβίωσή τους.

«Πάντα ένιωθα την ανάγκη να γνωρίσω διαφορετικούς πολιτισμούς κι αφού ξεκαθάρισα μέσα μου τι ακριβώς ζητούσα προχώρησα…» μας λέει.

Είχε αρχίσει να εργάζεται σαν ασκούμενος δικηγόρος, όταν του δόθηκε η ευκαιρία να πάει εθελοντής στο Νεπάλ με τον οργανισμό RCDP (Rural Community Development Program) που συντονίζεται από τα Ηνωμένα Έθνη. «Πήρα την άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος Δευτέρα και Τετάρτη βρέθηκα στο Νεπάλ», αναφέρει χαρακτηριστικά. Εκεί έμεινε για τρεις μήνες  διδάσκοντας αγγλικά σε 120 μαθητές σε μοναστήρια στο Κατμαντού.

Μετά το Νεπάλ συνέχισε τον εθελοντισμό στην Ινδία και άλλες γειτονικές περιοχές, ενώ με την επιστροφή του στην Κύπρο έπεσε πάνω στο «μπαμ» των τραπεζών και τις κοινωνικές συνέπειες που ακολούθησαν.

«Βλέποντας την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί, διαπίστωσα ότι ήμουν πολύ πλούσιος σε αντίθεση με συνομήλικούς μου που είχαν βλέψεις για αυτοκίνητα πολυτελείας, διαμερισματάρες και γενικά στόχευαν στη μεγάλη ζωή, πλην όμως τους πρόλαβε η κρίση…» αναφέρει χαρακτηριστικά, διευκρινίζοντας ότι «ήμουν πραγματικά πλούσιος με όλες εκείνες τις εμπειρίες που είχα αποκομίσει τους έξι μήνες που ζούσα και έτρωγα με τα παιδιά της Ινδίας… ενώ κάποιοι άλλοι εδώ στην Κύπρο ήταν μέσα στο μαράζι επειδή η οικονομική κρίση δεν τους άφησε να αποκτήσουν τα ακριβά πράγματα που ήθελαν…»

Σχολείο για τη φυλή Μαασάι στην Τανζανία

Πριν από δύο χρόνια ο Σωκράτης βρέθηκε για πρώτη φορά στην Τανζανία με τον οργανισμό Because International παίρνοντας παπούτσια για τα παιδιά της φυλής των Μαασάι.

Αυτή η αποστολή έδωσε την ευκαιρία να κατασταλάξει τι του άρεσε και τι δεν του άρεσε στον τρόπο δράσης των διαφόρων οργανισμών κι έτσι προχώρησε στην ίδρυση του «Rhea Foundation» που γρήγορα βρήκε αρκετή απήχηση σε εθελοντές αλλά και χορηγούς. Έτσι, τον περασμένο μήνα, οργανώθηκε μια ομάδα αποτελούμενη από τον Σωκράτη, τα αδέρφια Νικόλα και Κωνσταντίνο Νικολάου και τον Νήσο Δημητρίου. Προορισμός και πάλι το χωριό Μακιγιούνι των Μαασάι.

Αυτή τη φορά σκοπός ήταν να κτιστεί ένα σχολείο. «Για τα παιδιά που χρειάζεται να περπατούν για ώρες μέσα στη σαβάνα με όλους τους κινδύνους που υπάρχουν, για να φτάσουν στα κοντινότερα σχολεία», εξηγεί και διακρίνω στη ματιά του μια λάμψη… εκείνη τη λάμψη της χαρά και της βαθιάς ψυχικής ικανοποίησης που σε τυλίγει όταν κατορθώνεις να απλώνεις το χέρι και να κάνεις πιο εύκολη τη ζωή των άλλων…

«Νοικιάσαμε φορτηγά, αγοράσαμε τα τούβλα και άλλα υλικά, βρήκαμε τους εργάτες και μαζί με τον ντόπιο πληθυσμό άρχισε το κτίσιμο του σχολείου…» μας περιγράφει, επισημαίνοντας ότι «καθοριστική σε αυτή τη δράση ήταν η συμβολή του G. C. School of Careers και των μαθητών του που μέσα από διάφορες εκδηλώσεις κατάφεραν να συγκεντρώσουν χρήματα, τα οποία μαζί με τις άλλες δωρεές και χορηγίες επέτρεψαν την αγορά των υλικών και του εξοπλισμού του σχολείου που θα βοηθήσει αφάνταστα εκείνα τα παιδιά να ξεφύγουν από την εκμετάλλευση και το χάσμα που υπάρχει σε σχέση με τα παιδιά που μεγαλώνουν στις αστικές περιοχές της χώρας».

Τον Αύγουστο οργανώνεται νέο ταξίδι στην Τανζανία, με διευρυμένη ομάδα εθελοντών, για βάψιμο και ηλεκτροδότηση του σχολείου με φωτοβολταϊκά.

Φτάσε εκεί που δεν μπορείς…

«Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό γιατί πέρασα πολύ νωρίς την κρίση της μέσης ηλικίας… Εκείνο το σοκ που πιάνει κάποιους ανθρώπους και νιώθουν ότι κάτι δεν πάει καλά, εμένα με έπιασε στα 25-26 μου… Τότε κατάλαβα ότι δεν μπορώ να καλουπώνομαι σε μια κατάσταση που μας φυτεύουν άλλοι, διαφορετική από αυτήν που μας αντιπροσωπεύει και μας εκφράζει πραγματικά…» εξομολογείται ο Σωκράτης. Κι επισημαίνει ότι «σίγουρα όλοι χρειαζόμαστε κάποια βιοποριστική εργασία… να είμαστε κάποιοι μέσα στην κοινωνία, αλλά στο τέλος της μέρας διαπιστώνουμε ότι υποσυνείδητα η κοινωνία μάς φορτώνει με κάποια πράγματα που τα αντιλαμβανόμαστε στα 40 και τότε ίσως να είναι αργά για να τα αλλάξουμε ή να τα διορθώσουμε…».

Λόγω της κρίσης βίωσε και την ανεργία για ένα περίπου χρόνο, αλλά όταν κατάφερε να «βολευτεί» σε μια καλή και αρκετά προσοδοφόρα εργασία, βλέποντας γύρω του την απληστία και το άγχος κάποιων πώς να πιάσουν την καλή, βρέθηκε και ο ίδιος σε δίλημμα… «Κατάλαβα ότι ήμουν σε ένα σταυροδρόμι… Ή που θα έμενα και θα με έπαιρνε κι εμένα  αυτό το κύμα ή που θα έκανα αυτό που πραγματικά ήθελα».

Κυριάρχησε το δεύτερο κι έτσι παράτησε την επικερδή εργασία του και προσηλώθηκε στο δρόμο του εθελοντισμού, βρίσκοντας παράλληλα μια άλλη δουλειά που θα του επέτρεπε να καλύπτει τα έξοδα για τα εισιτήρια, τον εξοπλισμό και τα ταξίδια για τη γνωριμία και την προσφορά στα παιδιά του κόσμου…

«Κατάλαβα ότι κεντρικός σκοπός μου ήταν αυτό που είπε ο Καζαντζάκης… Φτάσε εκεί που δεν μπορείς… Να εξελιχτώ δηλαδή όσο πιο πολύ μπορώ σαν άνθρωπος».