Νέοι κύπριοι ποιητές

Ανοιχτός ορίζοντας/ Ορίζοντας

Νέοι κύπριοι ποιητές 

Εγώ δεν ερωτεύομαι εδώ.

Είναι πολλή η ασχήμια.

Μα όταν βλέπω παιδιά πιο όμορφα από τους γονείς τους

ονειρεύομαι πως καίνε το σπίτι

και έστω και λίγο δροσίζομαι.

Μαρία Σιακαλλή

 

Ονειροφάγος ∙ Μια κλασική σειρά δολοφονιών

I.

Σε ένα νησί, έκαναν έρωτα ένας ιμάμης και ένας παπάς. Και οι δύο έμειναν έγκυοι. Και οι δύο γέννησαν από ένα μισό τέρας. Οργίστηκαν οι θεοί. Μοίρασαν το νησί στα δυο. Όταν τα δύο τέρατα συναντήθηκαν στη νεκρή ζωή, μεταμορφώθηκαν σε ονειροφάγο. Οι θεοί, καταράστηκαν το τέρας που μεγάλωσαν στη νεκρή ζώνη ο ιμάμης και ο παπάς. Το άμορφο τέρας όλο και μεγάλωνε. Τρελαμένο από την πείνα βγήκε από τη νεκρή ζώνη!

II.

στο πάρκο των θνησιγενών παιδιών

κρέμασα την ένταση του ουρανού

 

ντύθηκα το κοιμητήριο και ήρθα

στο τραπέζι που ετοιμάστηκε στο όνομα της λύσης

 

την πουτανιά μου την άφησα στα τέρατα που δεν μπορούν να ονειρευτούν

μια κλασική σειρά δολοφονιών

το τράβηξα με προσοχή, δεν μου έχει μείνει εσώρουχο για να κρεμάσω

αφήστε να διαλέξω εγώ ποιος πολιτικός θα μπει στο κρεβάτι μου

 

περνώ την αναπνοή μου από την τρύπα της βελόνας

και ράβω την κομματιασμένη νύχτα

αν φυσήξουν

θα πέσουν αστέρια από τα όνειρα μου

 

τα χείλη μου μένουν στον Ονειροφάγο που φίλησα

παίρνει την κραυγή μου

τη διπλώνει στα δυο

δεν μπορώ να φωνάξω

Halil Karapasaoglu (Χαλίλ Καραπασάογλου), Απόδοση από τα τουρκικά: Μαρία Σιακαλλή

 

Εν αναμονή

Αμέτρητες σιωπές

κρεμασμένες στα χείλη

τρεμάμενα χείλη

στον πνιγμό της αλήθειας

κρυμμένες αλήθειες

ζυγισμένες σε λέξεις

λέξεις καταφύγια

υπάκουες σκέψεις.

 

Μετρημένα συστατικά

στη μεζούρα της κοινωνίας

για να φουσκώσει καλά

η μαγιά του κόσμου

για να μην πάρει οξυγόνο

και σκάσει σαν θεριό ανήμερο

η δικαιοσύνη.

 

Τριγύρω όλο ναυάγια

με καπετάνιους Τσέτες

κι οι θάλασσες σε άπνοια

μεταφέρουν οράματα άλλου κόσμου

κι αγρυπνούν

στης προσφυγιάς το προσκεφάλι.

 

Μια χούφτα ανθρωπιάς στις ακτές

θα σώσει τον κόσμο από την ντροπή

εν αναμονή

της ανάρρωσης της ελπίδας

από το έρεβος.

Σοφία Μπάρκα

 

Ό, τι έχουμε

οι μέρες ξεπέταξαν τη λάμψη τους

όχι επειδή είναι χειμώνας

οι νύχτες ξεπέταξαν τα λάθη τους

όχι επειδή ισιώσαμε

ο κύκλος τρέχει πιο γρήγορα

όχι επειδή τον τρέχουμε

Κι αφού μιλάμε για εποχές και

πότε αυτές αλλάζουν

Τώρα όλοι περιγράφουν μια εποχή

Χωρίς ταυτότητα

Κι εμείς είμαστε παρόντες στην

Παράνοια

Αυτή είναι που μας τρέχει

Αλεξάνδρα Βίκτωρος

 

Ερμαφρόδιτο

στη μάνα μου και τη γιαγιά μου

 -ομφαλός-

 

μπορώ να αποκοπώ είπα

εγώ, μπορώ να αποκοπώ από αυτό το νησάκι

ο ομφαλός μου που τώρα έχω στολίσει με σκουλαρίκι

δεν είναι η πρώτη μου πληγή

 

-ομφάλιος λώρος-

 

όταν ξέσπασε ο πόλεμος

με εκείνο το τελευταίο πιάτο μακαρόνια που άφησες στο τραπέζι μάνα

μου είχες δώσει την μια άκρη του φευγιού

πριν ακόμα γεννηθώ -τρία κιλά πεντακόσια γραμμάρια-

 

αν μεταναστεύσω,

σηκώνω τα χέρια μου και σχηματίζω  ένα V

φλαμένκο σε μια σπηλιά τσιγγάνων

σκάβω με τα τακούνια μου ό,τι είναι δικό μου

και ό,τι δεν είναι, θάβω με πάθος

 

Αν δεν μεταναστεύσω,

αναρριχούμαι στα ενετικά τείχη, παραμελημένη

η Ραπουνζέλ έχει κρύψει τα μαλλιά της, δεν μπορώ να μπω μέσα σου

Λευκωσία

 

αν μεταναστεύσω,

τα χέρια μου είναι κλειστά για ισορροπία και κοφτερά

στριφογυρίζω

βγάζω τη φούστα μου και δείχνω τις ρίζες μου

 

 

δίνοντας κατεύθυνση σε αυτό που πέφτει

παίζουν τραγούδια για τις άκρες των δαχτύλων μου

τους λυγισμένους καρπούς μου

χειροκρότημα

τριαντάφυλλα για τα μαλλιά μου στο Σακρομόντε

αν μεταναστεύσω

ω

ω

δεν θα εκλείψω

 

Αν δεν μεταναστεύσω,

θέλει να ξεχάσει να περπατάει αυτή που γέννησε τη μάνα μου

ονειρεύομαι το σπίτι όπου έμαθε να περπατά

ανάμεσα στα τσιχλόνια των αμπελώνων

μας αναζητούν

τρία μπλε μάτια που έπεσαν από τον ουρανό

πριν από έναν αιώνα

στην Πάφο

Tuğçe Tekhanlı (Τούγτσε Τέκχανλι),  Μετάφραση: Λάλε Άλατλι (Lale Alatli)

 

 Λογοτεχνική Σκηνή,

Σάββατο 15 Οκτω­βρίου, 10:30

Συντονίζει: Μάριος Γεωργίου. Διοργανώνει το Nicosia Book Fest σε συνεργασία µε την Κίνηση Πολιτισµού