Σήμερα που γράφεται αυτό το σημείωμα κανονικά θα είχαμε πρεμιέρα για τη δεύτερη παράγωγή των Δράσεων «Νέος σε έρημο νησί», όμως δεν έχουμε. Στο μυαλό μου έρχεται η συζήτηση με τη σκηνοθέτιδα Σοφία Βγενοπούλου που φιλοξενήσαμε στις Αποθήκες, για το ότι το θέατρο είναι μια από τις λίγες συλλογικότητες που μας απέμειναν. Γι’ αυτό και είναι τόσο πολύτιμο αλλά και τόσο εύθραυστο. Γιατί το θέατρο, όπως λέει και ο Nicholas Ridout στο βιβλίο του Θέατρο και Ηθική, είναι το μόνο μέρος όπου η αμοιβαία παρακολούθηση μάς αναγκάζει να πάρουμε μια ηθική στάση απέναντι στα πράγματα όπως πουθενά αλλού. Γιατί στο θέατρο παρακολουθούμε κάτι ενώ γνωρίζουμε ότι μας παρακολουθούν που παρακολουθούμε, τόσο οι άλλοι θεατές όσο και οι ηθοποιοί επί σκηνής, αυτοί δηλαδή που εμείς παρακολουθούμε. Γι’ αυτό μπορούμε να μένουμε απαθείς μπροστά σε πραγματικούς θανάτους χιλιάδων στην οθόνη, αλλά όχι σε ένα σκηνοθετημένο χαστούκι στη σκηνή. Είμαστε όλοι παρόντες, κάπου, την ίδια στιγμή, στο ίδιο μέρος. Καμία διαμεσολάβηση. Σπάνιο αγαθό!

Και τώρα στο θέμα μας… Πριν λοιπόν κλείσουμε, καθώς καθόμουν στο καμαρίνι των Αποθηκών αποκαμωμένη βρήκα τυχαία μια παλιά φωτογραφία του Σπύρου Σταυρινιδή από μια παράσταση. Πίσω έγραφε απλά «Εκκλησιάζουσες». Τίποτα άλλο. Πρώτη σκέψη: να τι μένει από μια παράσταση, μια φωτογραφία. Πόσο εύθραυστη είναι η τέχνη μας!

Δεύτερη σκέψη: ότι αν καταφέρουμε να παραμερίσουμε τις συγκυριακές δυσχέρειες και την κούραση, αυτό που μένει είναι ότι το να είσαι μια ψηφίδα στην ιστορία του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου είναι κάτι πολύ συγκινητικό. Γιατί αυτό το θέατρο ιδρύθηκε σε πολύ δύσκολους καιρούς για τον τόπο μας κι επιβίωσε. Πρόσωπα έρχονται και φεύγουν, αλλά το θέατρο αυτό μάς ανήκει. Σε όλους μας. Είναι ένα συλλογικό δημιούργημα του τόπου μας κι ως τέτοιο μάς είναι πολύτιμο.

Κι αν κρατάω μια στιγμή του, κρατάω την παράσταση της οποίας η αφίσα βρίσκεται κάτω στο φουαγιέ των Αποθηκών, τις Μικρές Τραγωδίες του Πούσκιν (ΘΟΚ 1999) σε σκηνοθεσία Βάλερι Αχάτοφ και συγκεκριμένα το τρίτο μέρος, το Γλέντι στον καιρό της πανούκλας… Πρώτη φορά το είδα στις Αποθήκες το 1999, έπειτα από πολλά χρόνια το σκηνοθέτησα ως μέρος του μεταπτυχιακού μου στο Λονδίνο… και σήμερα, σε κάποιο βαθμό, το βιώνουμε.

Ελένη Μολέσκη

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy