Ντελίριο χυδαίου αντικομμουνισμού – Τίμησαν και φέτος την «Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης»

Σε ένα ντελίριο χυδαίου αντικομμουνισμού και παραχάραξης της ιστορικής αλήθειας, πολιτικά πρόσωπα και αξιωματούχοι σε όλη την Ευρώπη κατέκλυσαν με αναρτήσεις τα κοινωνικά δίκτυα, «τιμώντας» την περασμένη Δευτέρα (23/08), την «Ευρωπαϊκή ημέρα μνήμης των θυμάτων του Σταλινισμού και του Ναζισμού».

Του Άντρου Ιωάννου

Πρόκειται για ψήφισμα το οποίο εγκρίθηκε τον Σεπτέμβριο του 2009 από το Ευρωκοινοβούλιο με αφορμή την επέτειο 70 χρόνων από την υπογραφή του Συμφώνου «Μολότοφ – Ρίμπεντροπ», μεταξύ της ΕΣΣΔ και της ναζιστικής Γερμανίας. Παρόμοιο αντικομμουνιστικό ψήφισμα εγκρίθηκε και το 2019, σχετικά με τη «σημασία της ευρωπαϊκής μνήμης για το μέλλον της Ευρώπης».

Μιλώντας στο dialogos.com.cy, ο Ιστορικός Δρ. Αλέξης Αλέκου, απάντησε σε ορισμένα σημεία που περιλαμβάνονται στα εν λόγω ψηφίσματα, σε μια προσπάθεια αποκατάστασης των ιστορικών γεγονότων που κατακρεουργήθηκαν από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Το Σύμφωνο «Μολότοφ – Ρίμπεντροπ»

Σύμφωνα με τα ψηφίσματα που έχουν εγκριθεί από το Ευρωκοινοβούλιο «ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο πιο καταστροφικός πόλεμος στην ιστορία της Ευρώπης, ξεκίνησε ως άμεσο αποτέλεσμα της διαβόητης Συνθήκης μη επιθέσεως της 23ης Αυγούστου 1939 μεταξύ Ναζί και Σοβιετικών, γνωστής επίσης ως σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ».

Όπως εξήγησε ο κ. Αλέκου, το Σύμφωνο «Μολότοφ – Ρίμπεντροπ», στις συνθήκες που επικρατούσαν το 1939, ήταν το μοναδικό μέσο άμυνας που είχε μείνει στη Σοβιετική Ένωση, έτσι ώστε να μπορέσει να προετοιμαστεί για την αναπόφευκτη επίθεση των ναζί.

«Με αυτό το σύμφωνο εξασφάλισε 21 πολύτιμους μήνες ειρήνης, που κατόπιν αποδείχτηκαν ανεκτίμητοι για την προετοιμασία της ΕΣΣΔ. Όμως ο ισχυρισμός ότι το συγκεκριμένο σύμφωνο και κατ’επέκταση η ΕΣΣΔ ευθύνονται για το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αποτελεί πολύ απλά μια χυδαία παραχάραξη της ιστορίας», ανέφερε χαρακτηριστικά.

Η επίθεση κατά της Τσεχοσλοβακίας και η άρνηση συνεργασίας από Αγγλία και Γαλλία

Ο κ. Αλέκου σημείωσε ότι η Γερμανία, επωφελούμενη από την πολιτική της λεγόμενης «μη επέμβασης», που ακολουθούσαν η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία, κατέλαβε τον Μάρτη του 1938 την Αυστρία και άρχισε να προετοιμάζει επίθεση κατά της Τσεχοσλοβακίας.

Παράλληλα, συνέχισε, η βρετανική αστική τάξη επιχειρούσε να κατευθύνει την επιθετικότητα της Γερμανίας προς τη Σοβιετική Ένωση. Η προσάρτηση της Αυστρίας στη Γερμανία τον Μάρτη του 1938 αποτέλεσε μια σημαντική δοκιμή, ένα τεστ αντιδράσεων. Έτσι, όταν οι ναζί είδαν ότι η Αγγλία και η Γαλλία δεν αντέδρασαν στη γερμανική κατάληψη της Αυστρίας, στράφηκαν προς την Τσεχοσλοβακία.

Όπως υπογράμμισε ο κ. Αλέκου, «η Τσεχοσλοβακία είχε υπογράψει αμυντικό σύμφωνο αμοιβαίας βοήθειας τόσο με τη Γαλλία όσο και με την ΕΣΣΔ το 1935. Η Σοβιετική Ένωση ενημέρωσε τη γαλλική κυβέρνηση ότι ήταν έτοιμη να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της που απορρέαν από το σοβιετικο-τσεχοσλοβάκικο σύμφωνο και να παράσχει ένοπλη υποστήριξη στην Τσεχοσλοβακία, νοουμένου ότι θα ανταποκρινόταν και η Γαλλία, όπως προνοούσε το σύμφωνο. Οι κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Αγγλίας δεν έδειξαν καμία πρόθεση συνεργασίας και μάλιστα έβλεπαν θετικά την παραχώρηση της περιφέρειας των Σουδητών στη Γερμανία».

Η Συμφωνία του Μονάχου και οι προσπάθειες της ΕΣΣΔ για κοινό μέτωπο έναντι της Γερμανίας

Αυτό που «ξέχασαν» να αναφέρουν όσοι επιχειρούν να φέρουν την ιστορία στα μέτρα τους, είναι η Συμφωνία του Μονάχου και οι προσπάθειες να στραφεί η ναζιστική Γερμανία προς την Σοβιετική Ένωση.

Σύμφωνα με τον κ. Αλέκου, στη Συμφωνία του Μονάχου εντοπίζεται από την ιστορική έρευνα το σημείο καμπής για την αποθράσυνση της ναζιστικής Γερμανίας.

Τον Σεπτέμβρη του 1938 πραγματοποιήθηκε συνάντηση μεταξύ της Μεγάλης Βρετανίας, Γαλλίας, Γερμανίας και Ιταλίας στο Μόναχο, όπου συμφωνήθηκε όπως η Τσεχοσλοβακία δοθεί στη Γερμανία.

«Χωρίς ουσιαστικά να ακουστεί η κυβέρνηση της Τσεχοσλοβακίας, η Μεγάλη Βρετανία απαίτησε με τελεσίγραφο όπως η Τσεχοσλοβακία δεχτεί τους όρους της Γερμανίας, δηλαδή την προσάρτηση στη Γερμανία εδαφών της με γερμανικό πληθυσμό (περιοχή των Σουδητών). Ο στόχος της Συμφωνίας του Μονάχου για τις κυβερνήσεις της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας, με την υποστήριξη των ΗΠΑ, ήταν ουσιαστικά να ανοίξουν στη Γερμανία «το δρόμο προς Ανατολάς», τόνισε ο κ. Αλέκου.

Ένα άλλο σημαντικό γεγονός, που σκόπιμα αποκρύβεται, είναι ότι η ΕΣΣΔ, παρά την υπογραφή της Συμφωνίας του Μονάχου συνέχισε κατά τη διάρκεια του 1939 να καταβάλλει προσπάθειες για να υπογραφεί ένα σύμφωνο αμοιβαίας βοήθειας με την Αγγλία και τη Γαλλία, πριν οδηγηθεί τελικά στην υπογραφή του Συμφώνου μη επίθεσης με τη Γερμανία.

Όπως επεσήμανε ο κ. Αλέκου, ελάχιστα 24ωρα μετά την κατάληψη της Τσεχοσλοβακίας, η σοβιετική πλευρά πρότεινε τη διεξαγωγή συνδιάσκεψης Αγγλίας, Γαλλίας, ΕΣΣΔ, Τουρκίας, Πολωνίας και Ρουμανίας, προκειμένου να συζητηθούν συγκεκριμένες ενέργειες απέναντι σε νέες επιθετικές ενέργειες της Γερμανίας.

Η αγγλική κυβέρνηση απέρριψε την πρόταση, ενώ η πολωνική κυβέρνηση αρνήθηκε οποιαδήποτε συνεργασία με την ΕΣΣΔ. Τελικά, οι ίδιες οι εξελίξεις ανάγκασαν την Αγγλία και τη Γαλλία να αποδεκτούν διαπραγμάτευση στη βάση της πρότασης που έκανε η ΕΣΣΔ για τη σύναψη ενός τριμερούς συμφώνου αμοιβαίας βοήθειας (μεταξύ Αγγλίας, Γαλλίας και ΕΣΣΔ).

«Βέβαια μετά τον πόλεμο αποκαλύφθηκε ότι κατά τη διάρκεια αυτών των διαπραγματεύσεων, η αγγλική κυβέρνηση πραγματοποίησε μυστικές συνομιλίες με τους Γερμανούς στις οποίες συζητήθηκαν η πιθανότητα σύναψης ενός συμφώνου μη επίθεσης Αγγλίας – Γερμανίας, μια συμφωνία για κατανομή των σφαιρών επιρροής και κοινή εκμετάλλευση των αποικιών», τόνισε ο κ. Αλέκου.

Εξήγησε μάλιστα ότι από την τελική φάση των συνομιλιών οι Σοβιετικοί διαπίστωσαν ότι η βασική στόχευση Αγγλίας και Γαλλίας ήταν να στραφεί η Γερμανία εναντίον της ΕΣΣΔ. Με τη γερμανική επίθεση στην Πολωνία να θεωρείται σχεδόν δεδομένη, ήταν επιτακτικό για την ΕΣΣΔ να βρεθεί ένας διαφορετικός δρόμος, προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα της και να κερδίσει χρόνο προετοιμασίας για την επερχόμενη σύγκρουση που ήταν αναπόφευκτη.

«Σε αυτές τις συνθήκες, τον Αύγουστο του 1939 υπογράφηκε το γερμανο-σοβιετικό Σύμφωνο μη επίθεσης. Τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι ο ελιγμός της ΕΣΣΔ με την υπογραφή του Συμφώνου «Μόλοτοφ – Ρίμπεντροπ» ήταν μονόδρομος, για να εξασφαλιστούν 21 κρίσιμοι μήνες για τη σοβιετική πολεμική προετοιμασία, για να δοθούν με καλύτερους όρους οι μεγάλες μάχες της Μόσχας και του Στάλινγκραντ», σημείωσε ο κ. Αλέκου.

Η αλήθεια για την «από κοινού» εισβολή στην Πολωνία

Σε ένα άλλο σημείο των αντικομμουνιστικών ψηφισμάτων, αναφέρεται ότι «η Πολωνική Δημοκρατία ήταν η πρώτη που δέχτηκε εισβολή από τον Χίτλερ και δύο εβδομάδες αργότερα από τον Στάλιν -εισβολές που στέρησαν τη χώρα της ανεξαρτησίας της και αποτέλεσαν άνευ προηγουμένου τραγωδία για τον πολωνικό λαό».

Κληθείς να απαντήσει στο συγκεκριμένο σημείο, ο Δρ. Αλέξης Αλέκου σημείωσε ότι εδώ και πολλά χρόνια αναμασάται μια ανάλυση που καταλήγει στο ότι ένα από τα βασικά αποτελέσματα του Συμφώνου μη επίθεσης ΕΣΣΔ-Γερμανίας ήταν η «από κοινού εισβολή και ο διαμελισμός της Πολωνίας» τον Σεπτέμβρη του 1939.

«Αυτό ασφαλώς δεν ισχύει. Το Σύμφωνο προέβλεπε μια γραμμή οριοθέτησης πέρα από την οποία τα γερμανικά στρατεύματα δεν επιτρεπόταν να εισέλθουν. Η εύκολη κατάρρευση της πολωνικής κυβέρνησης και του στρατού μέσα σε λιγότερο από δύο βδομάδες από τη γερμανική εισβολή την 1η του Σεπτέμβρη, δημιούργησε νέα δεδομένα», πρόσθεσε.

Ο κ. Αλέκου σημείωσε  ότι Γερμανία είχε εναλλακτικά σχέδια προς το Σύμφωνο με την ΕΣΣΔ, όπως τη δημιουργία μιας «ανεξάρτητης Δυτικής Ουκρανίας» στην ανατολική Πολωνία.

«Η πιθανότητα δημιουργίας ενός αντισοβιετικού προτεκτοράτου στα σύνορά της δεν άφηνε πολλά περιθώρια στην ΕΣΣΔ. Έτσι, στις 17 Σεπτέμβρη 1939 ο Κόκκινος Στρατός πέρασε τα σύνορα και ανέλαβε τον έλεγχο στα ανατολικά εδάφη του μέχρι τότε πολωνικού κράτους. Αφορούσε ουσιαστικά περιοχές όπου η πλειοψηφία του πληθυσμού ήταν είτε Ουκρανοί είτε Λευκορώσοι, κυρίως δηλαδή εδάφη που είχαν καταληφθεί το 1920 από τον πολωνικό στρατό», υπογράμμισε.

Ο πόλεμος μεταξύ ΕΣΣΔ και Φινλανδίας

«Η κομμουνιστική Σοβιετική Ένωση ξεκίνησε επιθετικό πόλεμο κατά της Φινλανδίας τον Δεκέμβριο του 1939», αναφέρεται στα ψηφίσματα.

Όπως ανέφερε ο κ. Αλέκου μετά από σχετική ερώτηση, τον Απρίλη του 1938 η ΕΣΣΔ πρότεινε στη Φινλανδία την υπογραφή Συμφώνου Αμοιβαίας Βοήθειας που απορρίφθηκε. Στη συνέχεια ανάλογη προσπάθεια έγινε τον Οκτώβρη του 1939 που και πάλι απορρίφθηκε και μάλιστα με την υποστήριξη της Γερμανίας, Αγγλίας, Γαλλίας η Φινλανδία προχώρησε στις 13 Οκτωβρίου 1939 σε επιστράτευση.

«Να σημειωθεί ότι η Φινλανδία, που συνορεύει με την ΕΣΣΔ και άρα μια συμφωνία μαζί της ήταν σημαντική για την άμυνα της ΕΣΣΔ, δεχόταν πιέσεις τόσο από τις ΗΠΑ όσο και από τη Γερμανία. Κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων μεταξύ ΕΣΣΔ και Φινλανδίας, ο αμερικανός πρόεδρος απέστειλε τηλεγράφημα στην φινλανδική κυβέρνηση όπου ευχόταν οι διαπραγματεύσεις «να μην καταλήξουν σε συμφωνία που θα αγνοούσε την ανεξαρτησία και τα κυριαρχικά δικαιώματα της Φινλανδίας», πρόσθεσε.

Την ίδια στιγμή, συνέχισε ο κ. Αλέκου, ο εκπρόσωπος της χιτλερικής Γερμανίας στο Ελσίνκι ζητούσε από την φινλανδική κυβέρνηση να μην συμφωνήσει και να μην συνάψει συνεργασία με την ΕΣΣΔ. Όπως και έγινε.

«Μετά την αποτυχία των συνομιλιών η Φινλανδία έθεσε τις δυνάμεις της (περίπου 600.000 άνδρες) σε επιφυλακή, ενώ πλήθος προκλήσεων εξελίσσονταν στην περιοχή των συνόρων. Η Φινλανδία αρνείται τις νέες προτάσεις της ΕΣΣΔ για εκ νέου υπογραφή συμφώνου φιλίας και αμοιβαίας βοήθειας και στις 30 Νοέμβρη 1939 απαντά με κήρυξη πολέμου», σημείωσε.

Η σφαγή στο Κατίν

Σε ένα από τα αρχικά προσχέδια που κατατέθηκαν στο Ευρωκοινοβούλιο, γίνεται αναφορά στη σφαγή Πολωνών αξιωματικών στο Κατίν, με ευθύνη δήθεν, της Σοβιετικής Ένωσης.

Κληθείς να σχολιάσει το εν λόγω σημείο, ο κ. Αλέκου ανέφερε ότι είναι ακόμα μια περίπτωση γερμανικής προπαγάνδας που δυστυχώς υιοθετείται σήμερα από την ΕΕ και άλλους.

Πρόσθεσε ότι στις 13 Απριλίου 1943, σχεδόν δύο μήνες μετά τη συντριβή της χιτλερικής Γερμανίας στο Στάλινγκραντ, ο ραδιοφωνικός σταθμός του Βερολίνου ανακοίνωσε την «ανακάλυψη» από τη Βέρμαχτ ενός μαζικού τάφου 3.000 Πολωνών αξιωματικών σε μια περιοχή στο δάσος του Κατίν, κοντά στο Σμολένσκ. Στη συνέχεια ο αριθμός αυτός ανήλθε σε 15.000 με 22.000-25.700 σύμφωνα με τη «Μαύρη Βίβλο του Κομμουνισμού». Ο ένοχος σύμφωνα με τους ναζί ήταν ο εβραιομπολσεβικισμός.

Μέχρι και το 1945 διπλωματικά έγγραφα των ΗΠΑ αναφέρονταν στην υπόθεση Κατίν ως «προπαγάνδα των ναζί», συνέχισε ο κ. Αλέκου.  Στις 19 Ιουνίου του 1945, οι «New York Times», δημοσίευσαν μια ανταπόκριση από τη Στοκχόλμη με τίτλο «Η ιστορία με τους τάφους του Κατίν χαρακτηρίστηκε μαύρη απάτη».

Το άρθρο βασιζόταν στις καταθέσεις του τελευταίου επικεφαλής της υπηρεσίας πληροφοριών (κατασκοπείας) των SS, Walter Schellenberg, σε ανακρίσεις των Συμμάχων, και έγραφε συγκεκριμένα: «Η ιστορία με τους μαζικούς τάφους στο Κατίν, που προκάλεσε το παγκόσμιο αίσθημα πριν δύο χρόνια, υπήρξε μια προπαγανδιστική παράσταση που έστησαν οι Γκέμπελς και Ρίμπεντροπ, ώστε να προκληθεί ρήγμα μεταξύ της Ρωσίας και των Δυτικών Συμμάχων».

«Η ιστορική έρευνα, αλλά και οι ανακρίσεις και καταθέσεις που έλαβαν χώρα, κατέδειξαν ότι οι εκτελέσεις έγιναν από τους Γερμανούς. Μια σειρά από στοιχεία καταδεικνύουν την πραγματικότητα», σημείωσε ο Δρ. Αλέξης Αλέκου.

Ανέφερε ότι οι σφαίρες που βρέθηκαν στον τόπο των εκτελέσεων είχαν παραχθεί στη Γερμανία. Ο ίδιος ο Γκέμπελς στο ημερολόγιο του υπογραμμίζει την ανάγκη να παραμείνει η πληροφορία αυτή απόρρητη. Το διαμέτρημά τους δεν ανταποκρινόταν σε κανέναν τύπο όπλου που παρήγε η Σοβιετική Ένωση. Τα χέρια των εκτελεσθέντων ήταν δεμένα με σκοινί που επίσης δεν παραγόταν τότε στην ΕΣΣΔ.

Ο κ. Αλέκου πρόσθεσε ότι στα πτώματα βρέθηκαν έγγραφα, επιστολές, αποδείξεις, κ.ά. με ημερομηνίες που έπονταν της γερμανικής εισβολής ενώ οι Γερμανοί είχαν ισχυριστεί πως οι Σοβιετικοί εκτέλεσαν τους Πολωνούς αξιωματικούς την άνοιξη του 1940.

Επιπλέον, συνέχισε, η ιατροδικαστική εξέταση έδειξε πως ο βαθμός αποσύνθεσης των θυμάτων δε δικαιολογούσε τους γερμανικούς ισχυρισμούς. Το γεγονός επιβεβαιώθηκε και από την αμερικανική αποστολή που παρευρέθηκε στην έρευνα.

«Ο Γκέμπελς βέβαια είπε χαρακτηριστικά: «Έδωσα οδηγίες να γίνει η ευρύτερη δυνατή εκμετάλλευση αυτού του προπαγανδιστικού υλικού. Θα μπορέσουμε να επιζήσουμε με αυτό για μια – δυο βδομάδες» (Τζ. Γκέμπελς, Απομνημονεύματα, 14 Απριλίου 1943). Που να ήξερε ότι αυτό το προπαγανδιστικό υλικό θα κρατούσε για δεκαετίες», υπογράμμισε ο κ. Αλέκου.

Γ. Κουκουμάς: «Ο πραγματικός στόχος είναι να ποινικοποιηθεί η κομμουνιστική ιδεολογία»

Κληθείς να σχολιάσει τη σημασία και τον στόχο των αντικομμουνιστικών ψηφισμάτων από το Ευρωκοινοβούλιο, ο Εκπρόσωπος Τύπου και βουλευτής του ΑΚΕΛ, Γιώργος Κουκουμάς, ανέφερε ότι το πρώτο που πρέπει να έχει κανείς υπόψη είναι ότι ο στόχος αυτών των αντικομμουνιστικών Ψηφισμάτων και «πρωτοβουλιών» δεν είναι μια ιδεολογική αντιπαράθεση επιχειρημάτων ή μια πολιτική κριτική.

«Αυτό θα ήταν ευπρόσδεκτο και υγιές. Δεν συνιστούν ούτε καν ιστορική κριτική σε υπαρκτά ή ανύπαρκτα λάθη και στρεβλώσεις που διαπράχθηκαν από τα σοσιαλιστικά κράτη στον 20^ο αιώνα», ανέφερε χαρακτηριστικά.

Όπως τόνισε ο κ. Κουκουμάς, ο πραγματικός στόχος, που πλέον ομολογείται ανοικτά, είναι να ποινικοποιηθεί η κομμουνιστική ιδεολογία, το σοσιαλιστικό όραμα.

«Με άλλα λόγια, το ερώτημα που πρέπει να απαντήσει κάποιος σήμερα -ανεξάρτητα αν συμμερίζεται ή όχι την κομμουνιστική ιδεολογία- είναι αν συμφωνεί ότι θα πρέπει να στηθεί μια νέα Ιερά Εξέταση και να εξαπολυθεί ένας νέος «Μακκαρθισμός» που θα δικάζει και θα φυλακίζει τους κομμουνιστές, τους αριστερούς –ή όσους νομίζουν ότι είναι τέτοιοι- για τα φρονήματα τους», υπογράμμισε.

Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο Τύπου του ΑΚΕΛ, επειδή η Ιστορία έχει αποδείξει ότι αυτός ο δρόμος είναι πολύ ολισθηρός, όλοι πρέπει να γνωρίζουν ότι «πρώτα έρχονται για τους κομμουνιστές», αλλά αργά ή γρήγορα αυτές οι διώξεις επεκτείνονται σε κάθε δημοκρατική και προοδευτική φωνή.

«Αυτή η προσπάθεια, που στην ΕΕ παίρνει θεσμικά χαρακτηριστικά, έχει ως εργαλείο την «αναθεώρηση» της Ιστορίας του 20ού αιώνα, προκειμένου να αφαιρεθεί η προσφορά του κομμουνιστικού κινήματος και να δικαιολογηθεί έτσι η ποινικοποίησή του. Ωστόσο, δεν χρειάζεται να είναι κανείς αριστερός ή κομμουνιστής για να γνωρίζει την ιστορική αλήθεια για το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Ιστορία δεν μπορεί να αναποδογυριστεί. Η συμβολή της Σοβιετικής Ένωσης στη συντριβή του χιτλεροφασισμού ήταν καθοριστική και αυτό είναι γραμμένο με το αίμα δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων του σοβιετικού λαού», τόνισε ο κ. Κουκουμάς.

Υπενθύμισε μάλιστα ότι το 2019, η Βουλή, με μόνη διαφωνία του ΕΛΑΜ, ενέκρινε Ψήφισμα για τα 75χρονα της Αντιφασιστικής Νίκης που κατέθεσε το ΑΚΕΛ, το οποίο αναφέρει χαρακτηριστικά ότι είναι «ιστορικά αβάσιμη και προκλητική την απόπειρα να διαγραφεί ο ρόλος της Σοβιετικής Ένωσης στη συντριβή του χιτλεροφασισμού. Με σεβασμό στη θυσία κάθε λαού, κάθε έθνους και κάθε ανθρώπου για την Αντιφασιστική Νίκη, υπενθυμίζει ότι η Σοβιετική Ένωση είχε τη μεγαλύτερη συμβολή».

«Υπάρχει μια μεγάλη υποκρισία, ιδιαίτερα από τις δυνάμεις της ευρωπαϊκής δεξιάς και κεντροδεξιάς όταν ισχυρίζονται ότι δήθεν πολεμούν και το φασισμό και τον κομμουνισμό. Όχι μόνο δεν πολεμούν το φασισμό, αλλά σε μια σειρά κρατών-μελών η δεξιά συνεργάζεται ή και συγκυβερνά με τη φασιστική ακροδεξιά και ταυτόχρονα, ταυτίζονται σε σειρά ζητημάτων. Χαρακτηριστική είναι και στην Κύπρο η συνεχής προσέγγιση ΔΗΣΥ- ΕΛΑΜ», κατέληξε ο κ. Κουκουμάς.

Ιδανικό αφήγημα η θεωρία των «δύο άκρων»

Αυτό που προκλητικά αγνοούν η Ευρωπαϊκή Ένωση και η καθεστηκυία τάξη, οι οποίοι με βαρύγδουπες δηλώσεις προτάσσουν συνθήματα περί «ελευθερίας» και «δημοκρατίας», είναι ότι τα φασιστικά και ναζιστικά μορφώματα αποτελούν γέννημα θρέμμα του συστήματος που υπηρετούν.

Σε αυτό το πλαίσιο και εφόσον στην καθημερινότητα του καπιταλιστικού «παραδείσου» επικρατεί η φτώχεια, η εξαθλίωση και ο εργασιακός Μεσαίωνας, επιστρατεύεται η θεωρία των «δύο άκρων». Πρόκειται για μια απροκάλυπτη προσπάθεια ποινικοποίησης της κομμουνιστικής ιδεολογίας και των δυνάμεων που αγωνίζονται για την κοινωνική αλλαγή.

Εξάλλου, χαρακτηριστική είναι η «ανησυχία» της Ευρωπαϊκής Ένωσης για «τη συνεχιζόμενη χρήση των συμβόλων των ολοκληρωτικών καθεστώτων σε δημόσιους χώρους και για εμπορικούς σκοπούς, υπενθυμίζοντας ότι διάφορες ευρωπαϊκές χώρες έχουν απαγορεύσει τη χρήση των ναζιστικών και των κομμουνιστικών συμβόλων».

Αυτό που πρέπει να γνωρίζουν οι απανταχού θιασώτες της κατεστημένης τάξης πραγμάτων, είναι ότι οι επανειλημμένες προσπάθειες εξίσωσης του Κομμουνισμού με το Ναζισμό θα πέσουν στο κενό. Η Ιστορία δεν γράφεται αλά καρτ, ούτε αναποδογυρίζεται με βρόμικο μελάνι.