Ντροπή μας! Ίσως και όχι.

Ντροπή μας! Ίσως και όχι.

Μία 300ρια μαζεύτηκαν για να στηρίξουν τη διαμαρτυρία της μητέρας του Θανάση σήμερα το απόγευμα. Όχι και άσχημος αριθμός αν αναλογιστούμε το πόσο πολύ ενδιαφέρεται ο Κύπριος για τα κοινά.

Για πολλούς η κ. Ανδριάνα είναι μία γραφική τραγική μάνα που φώναζε τόσα χρόνια για το θάνατο του παιδιού της.

Από αυτό που ίσως όλοι χάνουμε είναι η μεγάλη εικόνα. Βλέπουμε το δέντρο και όχι το δάσος.

Αυτή η μάνα τα έβαλε με όλο το σύστημα και νίκησε. Εδώ και 17 χρόνια δεν σταμάτησε να αγωνίζεται και να παλεύει με το κατεστημένο. Τρεις διαδοχικές κυβερνήσεις, τέσσερις γενικοί εισαγγελείς, επέμενε και νίκησε.

Και τι κάνουν αυτοί; Προσπαθούν να της κλέψουν τη νίκη. Με διάφορες σοφιστείες αποφεύγουν να εφαρμόσουν την απόφαση του ΕΔΑΔ και αλλάζουν ποινικό ανακριτή. Εδώ ακριβώς διακυβεύεται η ακεραιότητα μας σαν κοινωνία. Αυτός είναι ο ρόλος μας. Να διεκδικήσουμε μαζί της τη νίκη που κέρδισε για όλους μας. Ξεκίνησε μόνη, έγινε 30, έγινε 300 και θα μεγαλώσει όταν καταλάβουμε ότι ο αγώνας που κάνει, είναι για όλους μας. Είναι ένας αγώνας ενάντια στο σαθρό κατεστημένο που λυμαίνεται το μέλλον όλων εμάς και των παιδιών μας. Αυτή είναι η μεγάλη εικόνα που δεν βλέπουμε.

Θα μπορέσουμε μία μέρα να καταλάβουμε ότι μας τσακίζουν ένα ένα, όσο δεν λειτουργούμε ομαδικά;

Ότι όσο λέμε ότι το ένα και το άλλο ζήτημα δεν μας αφορά, θα έρθει και η δική μας η σειρά;

Ότι τίποτα δεν μπορεί να τους σταματήσει εκτός και αν ενωθούμε όλοι μαζί;

Συνήθως όταν κάποιος χάσει κάθε ελπίδα προχωρεί στην αυτοκτονία.

Μήπως έχουμε χάσει κάθε ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει;

Μήπως έχουμε αυτοκτονήσει πολιτικά;

 

Ξενής Σάββας  / Γκρουπ Διαφάνεια