Ο αθέατος πόλεμος στο παρασκήνιο του Ουκρανικού

Της Φωτεινής Μιχαηλίδου – Χρίστου*

Αυτή τη στιγµή υπάρχουν στην πραγµατικότητα τρεις πόλεµοι σε εξέλιξη: Ο πραγµατικός, ο πλάγιος και ο αθέατος. ∆ιευκρινίζεται ότι σε καµία περίπτωση δεν µπορεί να εξισωθεί η φρίκη του πραγµατικού πολέµου µε τους άλλους δυο, οι οποίοι όµως θα πρέπει να αναγνωριστούν και να µελετηθούν, γιατί από τη µια εξηγούν την αναχαίτιση της ειρηνευτικής διαδικασίας και τη συνέχιση του ουκρανικού δράµατος, ενώ από την άλλη φαίνεται να διαδραµατίζουν σοβαρότατο ρόλο στην επικίνδυνη αποδόµηση της ισορροπίας των πολιτικών δυνάµεων στον παγκόσµιο χάρτη.

Ο πραγµατικός είναι ο πόλεµος που διεξάγεται στην Ουκρανία µετά τη ρωσική εισβολή.

Με όλα τα χαρακτηριστικά της φρίκης του πολέµου, τις απώλειες ανθρωπίνων ζωών, την προσφυγοποίηση και τον σωµατικό και ψυχικό τραυµατισµό εκατοµµυρίων ανθρώπων αποτελεί αναντίρρητα µία ακόµα µελανότατη κηλίδα στις σελίδες του 21ου αιώνα.

Παρά την προπαγάνδα ή τη διάχυση ψευδών ή παραποιηµένων ειδήσεων για το ποιος κάνει τι, ή τη διαφορετική εκτίµηση των αιτιών και των ευθυνών για τον πόλεµο, η φρικτή πραγµατικότητα της καταστροφής και του σπαραγµού δεν µπορεί να αµφισβητηθεί από κανέναν.

Ο πλάγιος είναι ο οικονοµικός, εµπορικός και πολιτικός «πόλεµος» κατά της Ρωσίας από τις χώρες του δυτικού κόσµου (ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ). […]

Ο αθέατος πόλεµος είναι αυτός για τον οποίο δεν µιλά σχεδόν κανείς. Αυτό οφείλεται, κατά πάσα πιθανότητα, στο γεγονός ότι έχουµε συνηθίσει να αναφερόµαστε στον λεγόµενο «δυτικό κόσµο» σαν αυτός να είναι µια ενιαία και ισοµερής οντότητα µε κοινά συµφέροντα και κοινούς στόχους. Γι’ αυτό και µας είναι δύσκολο να δούµε κατάµατα και να αναγνωρίσουµε την πραγµατική εικόνα: Ότι δηλαδή το ένα µέρος του «δυτικού κόσµου», το πολιτικά και στρατιωτικά ισχυρό, οι ΗΠΑ, επιτίθεται αδίστακτα στο άλλο µέρος, το εµφανώς πιο αδύνατο, την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Είναι πλέον προφανές ότι ο πόλεµος στην Ουκρανία υποκινήθηκε από την Αµερική και διαιωνίζεται και παρατείνεται εξαιτίας της. Με στόχο τη διάλυση των σχέσεων που είχαν ενδυναµωθεί τα τελευταία χρόνια µεταξύ ΕΕ και Ρωσίας, η Αµερική φρόντισε να δηµιουργήσει (και τα κατάφερε) µια άκρως προβληµατική εστία δίπλα από τα ζωτικά όργανα της ΕΕ: την Ουκρανία.

Παραβιάζοντας κατάφωρα τις προηγούµενες δεσµεύσεις της για µη επέκταση του ΝΑΤΟ και εντατικοποιώντας τις µεθοδευµένες και απανωτές προκλήσεις και απειλές προς τη Ρωσία, κατάφερε να οδηγήσει τα πράγµατα στα άκρα.

Με τη ρωσική εισβολή που ακολούθησε στην Ουκρανία και µε τη συνεχή υποδαύλιση του πολέµου, τα συµφέροντα της Αµερικής εξυπηρετούνται στο έπακρο:

– Τινάζονται στον αέρα οι εµπορικές σχέσεις µεταξύ ΕΕ και Ρωσίας. Η ΕΕ, µε ξεκάθαρη αµερικανική υποκίνηση, αντί να επιδιώξει άµεση έναρξη ειρηνευτικής διαδικασίας για λήξη του πολέµου, επιβάλλει σειρά εµπορικο-οικονοµικών κυρώσεων στη Ρωσία, που εν τέλει όµως τιµωρούν παράλληλα και τους λαούς της ίδιας της Ευρώπης. Η ΕΕ εξαρτηµένη από την αγορά φυσικού αερίου από τη Ρωσία εξαναγκάζεται από τις ΗΠΑ να αναζητήσει φυσικό αέριο από αλλού. Και φυσικά ο νέος προµηθευτής φυσικού αερίου για την ΕΕ θα είναι πια οι ΗΠΑ. […]

– Η Αµερική επωφελείται και µε άλλο τρόπο από τη συνέχιση του ουκρανικού πολέµου. Με τη δηµιουργία κλίµατος ανασφάλειας στην Ευρώπη και τη «δαιµόνοποίηση του Πούτιν» ως παρανοϊκού εισβολέα που θα πάρει σβάρνα τις ευρωπαϊκές χώρες, τα µεγάλα ευρωπαϊκά κράτη το ένα µετά το άλλο και µε πρώτη τη Γερµανία αναζητούν να αγοράσουν στρατιωτικό εξοπλισµό αξίας δισεκατοµµυρίων ευρώ. Και από πού θα αγοράσουν άραγε αυτόν τον εξοπλισµό; Τα χρυσοφόρα συµβόλαια πολεµικού εξοπλισµού πάνε και πάλι προς Αµερική µεριά.[…]

– Υπάρχει όµως και µια άλλη διάσταση στον αθέατο πόλεµο που δέχεται η Ευρώπη. Για πρώτη φορά βλέπουµε να κανονικοποιούνται στο ευρωπαϊκό έδαφος πάσης φύσεως διακρίσεις κατά ανθρώπων, στη βάση της καταγωγής και της υπηκοότητάς τους, να απαγορεύονται βιβλία, να αλλάζουν ονόµατα κλασικοί ζωγραφικοί πίνακες, να τερµατίζονται θεατρικές παραστάσεις, να µην επιτρέπεται διδασκαλία Ρώσων λογοτεχνών σε πανεπιστήµια, να γίνεται ανερυθρίαστα αποδεκτή και µε συνοπτικές διαδικασίες η ένταξη της Ουκρανίας στην ΕΕ -µιας χώρας µε βαθύτατα πολιτικοκοινωνικά προβλήµατα. Η ΕΕ φαίνεται και να έχει ξεχάσει και να έχει χάσει το ρόλο του ειρηνοποιού που είχε θεσµοθετήσει σαν βασικό πυλώνα της ίδρυσής της. […]

Ο αθέατος αυτός πόλεµος που διεξάγεται εντός του «δυτικού κόσµου» είναι τόσο ανελέητος που η ΕΕ φαίνεται να αλλάζει µορφή, υπόσταση, προοπτική και ιδεολογική ροπή. Η ΕΕ δέχεται την πιο πρωτοφανή επίθεση της ιστορίας της· µια επίθεση σε ό,τι έκτισε, µέσα από ποτάµια αίµατος, από τη δεκαετία του 1950 και µετά. Και αυτός που της επιτίθεται είναι ο νούµερο ένα «σύµµαχός» της στον λεγόµενο «δυτικό κόσµο»: η Αµερική.

* ∆ικηγόρος