Ο ΠτΔ μαέστρος του «διλήμματος του φυλακισμένου»

Του Κωστή Πιτσιλλούδη

Σύμφωνα με τις θεωρίες των διεθνών σχέσεων, τα «παίγνια» είναι θεωρητικές και μαθηματικές κατασκευές που στοχεύουν να περιγράψουν με σχηματοποιημένο τρόπο τις εκάστοτε πλευρές και συμπεριφορές του «αντιπάλου» και του πολιτικού γίγνεσθαι.

Η θεωρία των παιγνίων, δηλαδή, είναι αυτή που εξετάζει τη συμπεριφορά των δρώντων και υπολογίζει πώς θα συμπεριφερθούν βάσει της μίας ή της άλλης συμπεριφοράς.

Γιατί το αναφέρουμε αυτό; Γιατί ο Πρόεδρος Αναστασιάδης φαίνεται να είναι καλός γνώστης των παιγνίων και βάσει πάντα με τις θεωρίες των διεθνών σχέσεων συμπεριφέρθηκε από το Κραν Μοντανά και εντεύθεν με το λεγόμενο «δίλημμα των φυλακισμένων».

Δύο αντίπαλοι που δεν έχουν εμπιστοσύνη μεταξύ τους και καταλήγουν στο να αφήνουν το χρόνο να φεύγει, που δεν είναι βέβαια η καλύτερη λύση αλλά δεν είναι και η χειρότερη, αν δεν βρεθούν προ εκπλήξεων.

Παράλληλα, με αυτή τη στρατηγική ο Πρόεδρος ήθελε (θέλει;) να προωθήσει τα ατομικά του συμφέροντα και τα συμφέροντα της τάξης του, ήτοι της αστικής ή έστω ένα τμήμα από αυτήν, γεγονός που το πέτυχε σε μεγάλο βαθμό μέσω, κυρίως, του Προγράμματος Πολιτογραφήσεων και των επακόλουθών του (πύργοι, αυτοκίνητα, καζίνο κτλ).

Τα πράγματα φαίνεται έγιναν ακόμη πιο περίπλοκα, γιατί ο κ. Αναστασιάδης γνώριζε ότι το παίγνιο με τους φυλακισμένους (Ε/κ – Τουρκία) θα έχει άλλη τροπή, καθώς η ροή του χρόνου δεν ενοχλεί ούτε τον ένα ούτε τον άλλο σε βαθμό που να νιώθουν την ανάγκη μιας «συμβιβαστικής» λύσης. Αντί μάλιστα να επινοήσει κινήσεις πρωτοβουλίας, έριξε στο τραπέζι του Κραν Μοντανά έγγραφο που απέρριπτε την εκ περιτροπής προεδρία.

Για όλα αυτά η συσκότιση των πολιτών ήταν δεδομένη, μιας και τα κυρίαρχα ΜΜΕ πάσχουν εδώ και μία σχεδόν εννιαετία από μυωπική ασθένεια όσον αφορά τις κινήσεις του Προέδρου και της κυβέρνησής του.

Η Τουρκία είτε πίστεψε είτε δεν πίστεψε τις μεταλλάξεις του Προέδρου είναι θέμα δευτερεύουσας σημασίας. Το θέμα είναι ότι τη βόλεψε. Έπιασε το υπονοούμενο ή έστω άδραξε την ευκαιρία και τώρα φωνασκεί για λύση δύο κρατών. Μάλιστα αυτό το διατυπώνει όχι σε συνέδρια και ομιλίες για εσωτερική κατανάλωση, αλλά με τον πιο επίσημο τρόπο, δηλαδή μπροστά στη διεθνή κοινότητα, στο θεσμό του ΟΗΕ.

Για να αποδεχτεί η Τουρκία να συνομιλήσει, μας πήρε σειρά ετών, γιατί, όπως έλεγε, το κυπριακό ζήτημα «είχε λυθεί με την εισβολή και τη διαίρεση το 1974». Σήμερα, μετά από σχεδόν μισό αιώνα αγώνων και διεκδικήσεων για συνομιλίες, εκεί στο παρά ένα της εξεύρεσης ενός δίκαιου και βιώσιμου πλαισίου λύσης βρέθηκε ο ηγέτης της Δεξιάς να τορπιλίσει ό,τι κτίστηκε με κόπο από την αγωνία των δύο κοινοτήτων για λύση και ολόκληρη τη διεθνή κοινότητα που αυτά τα χρόνια στάθηκε δίπλα μας.