Ο ΠτΔ, ΔΗΣΥ, Συλλούρης, Αρχιεπίσκοπος μαζί με ΕΛΑΜ αποδίδουν στεφάνια στους πραξικοπηματίες

Από πλευράς κυβέρνησης και ΔΗΣΥ, αυτή η βάναυση πρόκληση σε βάρος της Ιστορίας αποτελεί μια σαφή υπενθύμιση ότι η κυπριακή δεξιά ούτε άλλαξε ούτε θέλει να αλλάξει αναφέρει σε ανακοίνωση του το ΑΚΕΛ

Η ανακοίνωση:

Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, ο Πρόεδρος της Βουλής, ο Αρχιεπίσκοπος, ο ΔΗΣΥ και το ΕΛΑΜ επέλεξαν και φέτος να αποδώσουν τιμές και στεφάνια σε αυτούς που επιτέθηκαν στο Προεδρικό κατά το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974.

Δεξιά και ακροδεξιά ισχυρίζονται ότι αποδίδουν αυτές τις τιμές για χάρη της ενότητας. Όμως, η ενότητα δεν οικοδομείται πάνω στην ιστορική λήθη αλλά πάνω στην ιστορική αλήθεια.

Ισχυρίζονται ακόμα ότι τους τιμούν γιατί σκοτώθηκαν σε διατεταγμένη υπηρεσία. Υιοθετώντας όμως αυτή τη λογική σημαίνει ότι ουδέποτε καταδίκασαν ειλικρινά το περιεχόμενο εκείνης της διαταγής, της εντολής του πραξικοπήματος, ανατροπής και δολοφονίας του Μακαρίου.

Άλλωστε, δεξιά και ακροδεξιά δαφνοστεφανώνουν, όχι μόνο αυτούς που εκτελούσαν, αλλά και αυτούς που έδιναν τις διαταγές της αιματηρής εοκαβήτικης τρομοκρατίας και τελικά του πραξικοπήματος. Ειδικά από πλευράς κυβέρνησης και ΔΗΣΥ, αυτή η βάναυση πρόκληση σε βάρος της Ιστορίας αποτελεί μια σαφή υπενθύμιση ότι η κυπριακή δεξιά ούτε άλλαξε ούτε θέλει να αλλάξει.

Σε κάθε περίπτωση, η δεξιά και η ακροδεξιά του τόπου ματαιοπονούν αν νομίζουν ότι με την ετήσια αυτή πρόκληση σε βάρος της ιστορικής μνήμης και του λαού μας, θα καταφέρουν να αντιστρέψουν την Ιστορία της Κύπρου.

Αυτοί που σκοτώθηκαν επιτιθέμενοι στο Προεδρικό, στον Πρόεδρο Μακάριο και στη Δημοκρατία δεν μπορούν να μπουν -και δεν θα μπουν ποτέ- στα ίδια κατάστιχα με τους αγωνιστές της Δημοκρατίας, με τους Αντιστασιακούς, με αυτούς που δολοφονήθηκαν από τους πραξικοπηματίες.

Με το Σωτήρη Αδάμου Κωνσταντίνου που δολοφονήθηκε από τους χουντικούς γιατί αρνήθηκε να επιτεθεί στο Προεδρικό. Με τον Κώστα Μισιαούλη, τον Κωστάκη Ευαγόρου, το Νίκο Φλουρέντζου, τον Κυριάκο Παπαλαζάρου, τον Αντρέα Κέστα, τον Πάμπο και τον Τάσο Χριστοφή, τον Παντελή Χαραλάμπους, το Χριστάκη Κόμπο και τόσους άλλους μάρτυρες της Δημοκρατίας.

Η λαϊκή μνήμη είναι ισχυρότερη από τα ενοχικά σύνδρομα της δεξιάς και ακροδεξιάς.