Ο θρήνος των ζωντανών παιδιών

Της Ελένης Γιασεμίδου*

Και µια µέρα, εκεί που τα είχες στην αγκαλιά σου, τα έντυνες, τα τάιζες, έπαιζες µαζί τους, ανησυχούσες µε τις αρρώστιες τους, γελούσες µε τα καµώµατά τους, τα χάνεις. Χάνεις τα παιδιά σου, όχι γιατί είσαι κακός γονιός, αλλά γιατί αποφάσισες για οποιοδήποτε λόγο να τερµατίσεις τη σχέση σου µε τον/τη σύντροφό σου. Μια σχέση χρόνια προβληµατική, ψυχοφθόρα, που µόνο πόνο προκαλούσε και τα παιδιά τον διαισθάνονταν και ζούσαν µαζί του.

Και ξαφνικά χάνεται ο κόσµος σου. Παγώνεις, αδυνατείς να πιστέψεις ότι ο/η πρώην σύντροφός σου, ο άνθρωπος µε τον οποίον έφερες αυτά τα παιδιά στη ζωή διαπράττει το χείριστο έγκληµα εναντίον τους. Τα αναγκάζει να σε στερηθούν, να σε αποκηρύξουν, να πείσουν τον εαυτό τους ότι εσύ, που µέχρι χθες τα λάτρευες, σήµερα είσαι ο εχθρός και επιβάλλεται να σε µισήσουν και να σε διαγράψουν από τη ζωή τους. Έτσι τους είπε ο «καλός» γονιός. Εσύ τώρα είσαι το τέρας.

Και ξεκινάς πανικόβλητος να κτυπάς πόρτες ειδικών. Στην Αστυνοµία: «Μου πήρε τα παιδιά µου», «Δεν είναι δουλειά µας, να πάτε στο γραφείο Ευηµερίας». Στο γραφείο Ευηµερίας: «Μου πήρε τα παιδιά µου, βοηθήστε µε. Πήγα στην Αστυνοµία και µε έστειλαν σε σας», «Εµάς ο ρόλος µας είναι συµβουλευτικός, δεν µπορούµε να κάνουµε κάτι, χρειάζεστε δικηγόρο».

Στο δικηγόρο: «Ναι βέβαια, µπορώ να σας βοηθήσω, θα πρέπει να κάνουµε κάποιες αιτήσεις στο δικαστήριο. Χρειάζεται µια προκαταβολή και θα δούµε στην πορεία». Στο δικαστήριο: «Θέλω έκθεση από το γραφείο Ευηµερίας (ναι, εκείνο που πριν δεν ήταν η δουλειά του να δράσει), αλλά άµα δεν σε θέλουν τα παιδιά, ειδικά τα άνω των 12 χρονών, τι να κάνουµε, µε το ζόρι να σου τα δώσουµε; Να δούµε πρώτα τι θα πει η έκθεση».

Περνούν έξι µήνες, ένας χρόνος.. Εσύ δεν κοιµάσαι, τα ψάχνεις, περιµένεις. Κάθε λεπτό, κάθε στιγµή η εικόνα τους είναι µπροστά σου.[…]

Ξανά δικαστήριο. Ψεύτικες καταγγελίες εις βάρος σου, αβάσταχτο δικηγορικό κόστος, συµφωνίες ερήµην σου. Αποδυνάµωση ψυχική και οικονοµική. Όλη η ζωή σου, ένας αγώνας µε τη Λερναία Ύδρα. Και αυτό ανακυκλώνεται. Γραφείο Ευηµερίας, Αστυνοµία, δικαστήριο και ξανά και ξανά. Περνούν τα χρόνια και δεν βλέπεις τα σπλάχνα σου. ∆εν ξέρεις πότε πονούν και πότε χαίρονται. ∆εν ξέρεις τις αγωνίες τους, τις πρώτες τους αγάπες, τα όνειρά τους. Αναρωτιέσαι εάν θυµούνται όσα έκανες µαζί τους.

Όταν τραγουδούσατε, όταν γελούσατε, όταν συζητούσατε διάφορα. Αναρωτιέσαι εάν νιώθουν ότι είσαι ο γονιός τους, εάν σε σκέφτονται, εάν σ’ αγαπούν. Τα χρόνια περνούν και τροµάζεις µε την ιδέα ότι ίσως να µην τα αναγνωρίσεις στο δρόµο. Το πρόσωπο, τη φωνή τους. Μαθαίνεις να ζεις ενώ σου λείπουν κοµµάτια από το σώµα, την καρδιά, την ψυχή σου. Ζεις ακρωτηριασµένος, ενώ φαίνεσαι αρτιµελής. Και αυτή η µόνιµη θλίψη στα µάτια.

∆εν είναι τίποτα. Πολιτεία, µην ανησυχείς! Εξάλλου δεν είναι η δουλειά σου. Εξάλλου τα δικά σου παιδιά είναι στο σπίτι σου. ∆εν σ’ αφορά. Φύλαξε στα βαθιά συρτάρια σου κάθε προοπτική να γίνει ανθρώπινο, δίκαιο και ηθικό το οικογενειακό δίκαιο. ∆εν είναι τίποτα. Είναι ο θρήνος των ζωντανών παιδιών. Είναι ο θρήνος της Γονικής Αποξένωσης.

* Οµάδα Κατά της Γονικής Αποξένωσης Κύπρου