Οι ανώφελοι θρήνοι για τη Βασιλεύουσα

Της Ελένης Μαύρου

Πέρασε σχεδόν ασχολίαστη η νέα κίνηση των κατοχικών αρχών για άνοιγµα ενός ακόµα τµήµατος του παραλιακού µετώπου στο Βαρώσι.

Κάποιοι θα πουν, µα για 600 µέτρα παραλίας θα αγωνιούµε τώρα; ∆εν µας φτάνει η ακρίβεια, η ανεργία, η καθηµερινή αγωνία -όχι για το αύριο, αλλά για το σήµερα;

∆εν έχει σηµασία πόση έκταση έχει η συγκεκριµένη παραλία. Σηµασία έχει πως, µε τη µέθοδο της σαλαµοποίησης, γίνεται ακόµη ένα βήµα προς την οριστική διχοτόµηση της Κύπρου. Σηµασία έχει πως η επίλυση του Κυπριακού θα µπορούσε να απελευθερώσει τεράστιες δυναµικές και προοπτικές για την πρόοδο, την ανάπτυξη και την ευηµερία του τόπου µας -και ναι αυτό αφορά άµεσα και ουσιαστικά και την οικονοµία.

Ο αποχαρακτηρισµός από στρατιωτική ζώνη µέρους της περιφραγµένης περιοχής της Αµµοχώστου, χωρίς αυτή να τίθεται υπό τη διοίκηση των Ηνωµένων Εθνών, αντίκειται στα ψηφίσµατα 550 και 789 του Συµβουλίου Ασφαλείας. Είναι µια περιοχή που εδώ και σχεδόν µισό αιώνα δεν είχε εποικιστεί διότι η Τουρκία γνώριζε ότι οφείλει να την επιστρέψει και µάλιστα κατά προτεραιότητα αφού αυτό προνοούσαν τα εν λόγω ψηφίσµατα, καθώς και η Συµφωνία Υψηλού Επιπέδου του 1979. Αν αύριο, λοιπόν, εποικιστεί µια περιοχή που υπήρξε άδεια για δεκαετίες, αν χαθεί και αυτό το κίνητρο, ποιοι και πόσοι θα συνεχίσουν να πιστεύουν στην προοπτική της λύσης του Κυπριακού;

Η Τουρκία εδραιώνει τα διχοτοµικά τετελεσµένα και ο Ν. Αναστασιάδης µάς καθησυχάζει ότι «θα προβούµε στα δέοντα διαβήµατα». Αυτά τα ακούµε βερεσέ. Κάτι παρόµοια δεν µας έλεγαν όταν η Τουρκία απειλούσε να τρυπήσει στην ΑΟΖ της Κυπριακής ∆ηµοκρατίας; ∆εν µας έλεγε και τότε ο Υπουργός Εξωτερικών, Ν. Χριστοδουλίδης, ότι «εδώ και καιρό έχουν γίνει ενέργειες έτσι ώστε να αντιµετωπισθεί η τουρκική πρόκληση»; ∆εν µας έλεγαν οι κυβερνώντες ότι… η Κύπρος θωρακίζεται στρατιωτικά και γεωστρατηγικά και ότι η Τουρκία δεν θα τολµήσει να προχωρήσει σε γεωτρήσεις; ∆εν ακούσαµε ξανά (πάλιν τον Ν. Χριστοδουλίδη), όταν ο Κουντρέτ Οζερσάι ανακοίνωνε για πρώτη φορά το άνοιγµα της περίκλειστης πόλης, να µας λέει ότι πρόκειται απλώς για «κίνηση εντυπωσιασµού»;

Μέσα στα σηµερινά δεδοµένα, η λύση του Κυπριακού φαντάζει ίσως πιο αποµακρυσµένη από ποτέ. Και όµως, µόλις πριν λίγα χρόνια, το 2017 στο Κραν Μοντανά, είχαµε φτάσει καθ’ οµολογία και του Γενικού Γραµµατέα του ΟΗΕ σε µιαν ιστορική ευκαιρία για συνολική επίλυση του Κυπριακού. Άλλωστε, όλοι όσοι µετείχαν στη ∆ιάσκεψη, παρά τα διαφορετικά αφηγήµατα, παραδέχονται ότι στο Κραν Μοντανά είχαµε φτάσει πολύ κοντά σε λύση των βασικών πτυχών του Κυπριακού.

∆εν είναι λοιπόν αυθαίρετη η θέση ότι αν συνεχίζαµε από κει που είχαµε µείνει, µια λύση του Κυπριακού σύντοµα ήταν εφικτή. ∆υστυχώς, η απαράδεκτη απαίτηση της Τουρκίας για λύση δύο κρατών από τη µια και οι παλινδροµήσεις της ελληνοκυπριακής κοινότητας από την άλλη, δεν επέτρεψαν τη συνέχιση των διαπραγµατεύσεων από κει που είχαν µείνει.

Η αναχαίτιση και αναστροφή της ολέθριας πορείας του Κυπριακού απαιτεί συγκεκριµένες και πειστικές πρωτοβουλίες. Το ΑΚΕΛ υπέβαλε στον Πρόεδρο της Κυπριακής ∆ηµοκρατίας από τον ∆εκέµβριο του 2020 µια συνολική πρόταση για τα βήµατα που πρέπει να γίνουν. Προς αυτήν την κατεύθυνση πρέπει επιτέλους να προβληµατιστούν όλοι.