Οι διαφορετικές αναγνώσεις του προϋπολογισμού

Της Ελένης Μαύρου

Το μέρισμα από την ανάπτυξη θα κατανεμηθεί όσο πιο δίκαια γίνεται «επιβραβεύοντας αυτούς που εργάζονται σκληρά… αλλά και αυτούς που αντιμετωπίζουν δυσκολίες και πρέπει να στηριχθούν από το κοινωνικό σύνολο», μας είπε προχθές ο Υπουργός Οικονομικών παρουσιάζοντας τον Κρατικό Προϋπολογισμό του 2019 ενώπιον της Ολομέλειας της Βουλής.

Μη βιαστείτε να χαρείτε. Αλλιώς αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση ποιοι εργάζονται σκληρά και ποιοι χρειάζονται στήριξη κι αλλιώς ο πολύς κόσμος.

Για παράδειγμα, οι φορολογικές ελαφρύνσεις ύψους €45 εκατ. που βλέπει ο Χ. Γεωργιάδης να εφαρμόζονται το 2019, αφορούν τη δραστική (από 30% σε 17%) μείωση της φορολογίας επί των τόκων (πόσοι από σας έχετε μεγάλες καταθέσεις στις τράπεζες;) αλλά όχι τα καύσιμα, τη στέγη και τόσα άλλα που θα ωφελούσαν ολόκληρο τον πληθυσμό.

Πανηγύρισε για τις «διαδοχικές αναβαθμίσεις στην επενδυτική βαθμίδα», στοιχείο που πράγματι ενισχύει τα δημόσια οικονομικά. Δεν επεκτάθηκε όμως στο πώς αξιοποιούνται οι πόροι αυτοί. Αναμενόμενο, αν αναλογιστούμε ότι η μέχρι σήμερα πολιτική των κυβερνώντων αντί να αξιοποιεί τις ευκαιρίες προς όφελος των πολλών, κοιτάζει το συμφέρον των λίγων και προνομιούχων.

Μίλησε για «την αξιόπιστη υλοποίηση της κοινωνικής πολιτικής». Δεν εξήγησε βέβαια, γιατί απουσιάζουν ουσιαστικές πολιτικές και δράσεις για στήριξη των ευάλωτων κοινωνικά ομάδων, των χαμηλών εισοδηματικών ομάδων, των μικρομεσαίων. Γιατί απουσιάζουν ενέργειες για αντιμετώπιση του κινδύνου φτώχειας, της μείωσης του χάσματος των εισοδημάτων, του προβλήματος της στέγης.

Έθεσε ως στόχο τη δημιουργία «συνθηκών πλήρους απασχόλησης». Δεν αναφέρθηκε βέβαια στο γεγονός ότι το ποσοστό της ανεργίας έχει μεν μειωθεί, αλλά η μακροχρόνια ανεργία και η ανεργία ανάμεσα στους νέους εξακολουθούν να βρίσκονται σε πολύ ψηλά επίπεδα. Η μερική απασχόληση αυξάνεται συνεχώς, οι μισθοί πήραν τον κατήφορο, τα εργασιακά δικαιώματα έχουν καρατομηθεί. Άστε που με τη δήλωσή του ότι είναι ψηλός ο κατώτατος μισθός, φοβάμαι να σκεφτώ πώς εννοεί την «πλήρη απασχόληση».

Μας είπε ότι «η προώθηση μεταρρυθμίσεων πρέπει να είναι εθνικός στόχος», αλλά κόλλησε η βελόνα στην ιδιωτικοποίηση της Cyta και του Κρατικού Λαχείου. Μετά το στραπάτσο του λιμανιού της Λεμεσού πραγματικά απορώ με ποιο θράσος εξακολουθούν να επιμένουν ότι τα ξεπουλήματά τους εξυπηρετούν την κοινωνία ή την οικονομία του τόπου.

Μίλησε ακόμα για αυξημένες αναπτυξιακές δαπάνες. Δεν αναφέρθηκε όμως στο ιδιαίτερα χαμηλό ποσοστό υλοποίησης των αναπτυξιακών δαπανών. Τι νόημα έχει να καταγράφονται έργα στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς αν δεν πρόκειται να υλοποιηθούν;

Επικαλέστηκε τα πλεονάσματα «ξεχνώντας» να αναφέρει ότι, δυστυχώς, αυτά έχουν επιτευχθεί σε βάρος των νοικοκυριών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.

Για να είμαι ειλικρινής, δεν περίμενα να αναφερθεί στις «καθοριστικές αποφάσεις ευθύνης» που οδήγησαν στο ξεπούλημα του Συνεργατισμού. Ιδιαίτερα όταν, οι περισσότεροι από όσους κατέθεσαν μέχρι σήμερα στην Ερευνητική Επιτροπή, του καταλογίζουν προβληματικούς έως και σκανδαλώδεις χειρισμούς και τον κατηγορούν για μεθοδεύσεις που οδήγησαν στο κλείσιμο του Συνεργατισμού.

Με λίγα λόγια: ο προϋπολογισμός του 2019 είναι μία από τα ίδια. Απουσιάζει το αναπτυξιακό όραμα και η κοινωνική ευαισθησία και σίγουρα δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες και τις προκλήσεις της κυπριακής οικονομίας και κοινωνίας του σήμερα.