Οι καλοί, οι κακοί και οι άσχημοι

Της
Ελένης Μαύρου

 

 

Γίνεται πολλή συζήτηση αυτές τις μέρες αν η πανδημία έπιασε την ανθρωπότητα -ή την κάθε χώρα ξεχωριστά- απροετοίμαστη. Η αλήθεια είναι ναι -κάποιους λιγότερο και κάποιους περισσότερο. Ας μην ξεχνούμε ότι το πρώτο κρούσμα καταγράφηκε μόλις πριν 4 μήνες και πολλοί, ανάμεσά τους και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, υποτίμησαν τη σοβαρότητα της κατάστασης.

Παρόλο που αυτή την ώρα η προσοχή όλων είναι στραμμένη στο πώς περιορίζεται η εξάπλωση του ιού και παρέχεται η καλύτερη δυνατή φροντίδα σε όσους έχουν προσβληθεί, είναι λογικό νομίζω να αναρωτιόμαστε μήπως μπορούσε έγκαιρα να ανακοπεί αυτή η πορεία ή να αντιμετωπιστεί πιο αποτελεσματικά.

Για παράδειγμα: Το πρώτο ύποπτο κρούσμα εμφανίστηκε στην Κύπρο την 1η Φεβρουαρίου. Την ίδια μέρα οι επαγγελματίες υγείας κατήγγειλαν ότι δεν είχαν καν οδηγίες χειρισμού του περιστατικού. Θυμάμαι, μάλιστα, την αναφορά ότι… χρησιμοποίησαν μια στολή που απέμεινε από την προετοιμασία για τον ιό Έμπολα για να κάνουν το τεστ! Λογικά, αν από τότε γινόταν η κατάλληλη προετοιμασία, δεν θα έμπαιναν σε καραντίνα, από τις πρώτες μέρες, όλα σχεδόν τα νοσοκομεία μας.

Ακόμα ένα παράδειγμα: Το πρώτο κρούσμα στην Κύπρο βρέθηκε στις 8 του Μάρτη. Ενώ τα πρώτα μέτρα που πήραν οι περισσότερες χώρες ήταν στα σημεία εισόδου στη χώρα, στην Κύπρο ο Ν. Αναστασιάδης έκλεισε πρώτα 4 οδοφράγματα, τη στιγμή μάλιστα που δεν υπήρχε κανένα κρούσμα στα κατεχόμενα. Τα αεροδρόμια και τα λιμάνια ήρθαν πολύ αργότερα.

Και ένα τελευταίο παράδειγμα: Σωστά και απαραίτητα τα περιοριστικά μέτρα. Η εμπειρία όμως εκείνων των χωρών που αντιμετωπίζουν, όπως φαίνεται, πιο αποτελεσματικά την πανδημία δείχνει ότι οι περιορισμοί πρέπει να συνοδεύονται με μαζικά διαγνωστικά τεστ για να λειτουργούν. Εμείς εδώ μόλις πριν λίγες μέρες αρχίσαμε να μαζικοποιούμε τα τεστ.

Άστε τα λέω και ξελέω, τις ατέλειωτες διευκρινίσεις μετά από κάθε απόφαση, τις καθυστερήσεις…

Τα πιο πάνω δεν θα πρέπει να θεωρηθούν «επίθεση» στον οποιονδήποτε αλλά ως προβληματισμός για το μέλλον. Αν κάτι σίγουρα δεν βοηθά αυτήν τη στιγμή είναι η άκριτη άφεση αμαρτιών και η ωραιοποίηση της κατάστασης.

Έχω την εντύπωση όμως ότι συζητώντας αν καθυστερήσαμε 2-3 βδομάδες πάνω κάτω για να πάρουμε το α ή το β μέτρο, χάνουμε την ουσία. Η αχίλλειος πτέρνα της όλης προσπάθειας είναι τα δημόσια νοσηλευτήρια. Όχι γιατί οι άνθρωποι εκεί δεν υπερβαίνουν καθημερινά τον εαυτό τους. Αλλά γιατί η κυβέρνηση άφησε, εδώ και αρκετά χρόνια, τα δημόσια νοσηλευτήρια αποδυναμωμένα. Την απαξίωση των επαγγελματιών υγείας του δημοσίου από την κυβέρνηση και το κυβερνών κόμμα την πληρώνουμε σήμερα με ανθρώπινες ζωές.

Εδώ που είμαστε σήμερα, τα αυστηρά περιοριστικά μέτρα είναι απαραίτητα. Και η συντριπτική πλειοψηφία των Κυπρίων συμμορφώνεται με τα μέτρα γιατί συνειδητοποιεί τη σοβαρότητα της κατάστασης. Τα στοιχεία της ίδιας της Αστυνομίας αυτό δείχνουν. Μέχρι προχθές είχαν γίνει 105.994 έλεγχοι και 3.301 καταγγελίες –μόλις το 3%. Αντί να διερωτηθούν λοιπόν οι κυβερνώντες γιατί δεν κατάφεραν να εφαρμόσουν πλήρως τα μέτρα, επικαλούνται κουτσομπολίστικα τις ελάχιστες παραβιάσεις δημιουργώντας ενοχές για να φορτώσουν στους πολίτες τις δικές τους αδυναμίες.

Η πιο τραγική πτυχή αυτής της δοκιμασίας είναι το γεγονός ότι άνθρωποι πεθαίνουν μόνοι τους στα νοσοκομεία, μακριά από τους αγαπημένους τους. Ας σεβαστούμε, όλοι, τουλάχιστον αυτό.