Οι Τουρκοκύπριοι που αγωνίζονται

Της Ελένης Μαύρου

Οι προτάσεις που έστειλε το ΑΚΕΛ στον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη πριν λίγες μέρες για θέματα που αφορούν τις σχέσεις των Τουρκοκυπρίων με την Κυπριακή Δημοκρατία και τις διακοινοτικές σχέσεις συνέπεσαν με τις απεργίες των Τουρκοκύπριων εκπαιδευτικών ενάντια στην προσπάθεια της Τουρκίας να ποδηγετήσει την Παιδεία και κατ’ επέκταση να αλλοιώσει την ταυτότητα της τουρκοκυπριακής κοινότητας.

Δεν είναι τυχαία η επισήμανση του ΑΚΕΛ: «Η κοινωνικο-οικονομική κατάσταση στα κατεχόμενα, οι πολιτικές πολιτισμικής και οικονομικής αφομοίωσης, καθώς και η ευρύτερη εξάρτηση από την Τουρκία, εμβαθύνουν τα πολλαπλά προβλήματα της τουρκοκυπριακής κοινότητας.

Σε αυτό το πλαίσιο, η Κυπριακή Δημοκρατία έχει επιπρόσθετο ρόλο να παρέχει διέξοδο, στο βαθμό που το επιτρέπουν οι τρέχουσες πολιτικές συνθήκες, ώστε οι Τουρκοκύπριοι να μη στρέφονται προς την Τουρκία, αλλά προς την Κυπριακή Δημοκρατία για επίλυση των διαφόρων προβλημάτων που αντιμετωπίζουν».

Μετά το ναυάγιο στο Κραν Μοντανά είδαμε να εντείνεται η παρέμβαση της Άγκυρας σε κάθε σφαίρα της ζωής των Τουρκοκυπρίων. Στόχος η ενδυνάμωση της πρόσβασης της Τουρκίας στις δομές της «τδβκ» και την ίδια την τουρκοκυπριακή κοινότητα. Η προσπάθεια μετακίνησης ισχύος από την τουρκοκυπριακή κοινότητα προς την Τουρκία δεν είναι βέβαια καινούργια. Εντείνεται, όμως, συνεχώς η προσπάθεια πολιτισμικής και οικονομικής επικυριαρχίας.

Την ίδια ώρα, βλέπουμε τους Τουρκοκύπριους να δίνουν ακόμα τη μάχη της επιβίωσης ως κοινότητα. Παρά την απογοήτευση που γεννά η απουσία προοπτικής ουσιαστικής και βιώσιμης επίλυσης του κυπριακού προβλήματος.

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι σήμερα αυτοί που αντιπαρατίθενται αταλάντευτα με την Τουρκία είναι οι προοδευτικοί Τουρκοκύπριοι.

Και όμως η ελληνοκυπριακή κοινότητα επιδεικνύει μιαν πρωτοφανή αδιαφορία για όσα συμβαίνουν στην τουρκοκυπριακή κοινότητα. Σάμπως και συμβαίνουν στην… αθέατη πλευρά του φεγγαριού! Με εξαίρεση τη «Χαραυγή», τα περισσότερα ΜΜΕ ή αγνοούν τις εξελίξεις ή τις προβάλλουν ανάλογα με το κατά πόσο «βολεύει» τη ρητορική τους για το Κυπριακό και την τουρκοκυπριακή κοινότητα.

Η αλήθεια είναι ότι ως ελληνοκυπριακή κοινότητα ποτέ δεν μπορέσαμε (ή δεν θελήσαμε) να δούμε την τουρκοκυπριακή κοινότητα ως τον κατ’ εξοχή σύμμαχό μας στον αγώνα για απαλλαγή από την τουρκική κατοχή -ακόμα κι όταν κατά χιλιάδες οι Τουρκοκύπριοι αμφισβητούσαν στις πλατείες το καθεστώς Ντενκτάς. Εξαιρέσεις σίγουρα υπάρχουν, η προσπάθεια όμως ποτέ δεν αγκαλιάστηκε από το σύνολο της ελληνοκυπριακής κοινότητας.

Δεν πρέπει, όμως, να ξεχνούμε ότι όταν (αν;) με το καλό δοθεί μια λύση στο κυπριακό πρόβλημα, για να λειτουργήσει αυτή η λύση πρέπει ο λαός, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, συνειδητά να την αποδεχθούν και να δουλέψουν για την υλοποίησή της.

Είμαι σίγουρη ότι τις επόμενες μέρες θα δούμε πολλές αντιδράσεις στις προτάσεις του ΑΚΕΛ. Δεν είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά που πολιτικές δυνάμεις στην ελληνοκυπριακή κοινότητα δεν καταφέρνουν να ξεπεράσουν τις προκαταλήψεις και τις εθνικιστικές εμμονές τους και να δουν πιο μακριά τι εξυπηρετεί το καλό του τόπου. Η αναγνώριση όμως του ρόλου της τουρκοκυπριακής κοινότητας και η προσπάθεια προσέγγισής της είναι σημαντική. Γιατί μόνο έτσι θα δημιουργηθεί, παρ’ όλες τις δυσκολίες, η προοπτική μιας καινούργιας αρχής και ενός καλύτερου μέλλοντος από το διχοτομικό παρόν.