Του Κώστα Α. Κωνσταντίνου
Με φόντο την επισιτιστική κρίση, τη νέα ψυχροπολεμική σχέση Ρωσίας – Δύσης, τα καραβάνια των προσφύγων του ουκρανικού πολέμου και την ενεργειακή φτωχοποίηση των ευρωπαϊκών νοικοκυριών, άρχισε η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στην έδρα του Διεθνούς Οργανισμού.
Η τελευταία που προσφωνεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Και συνάμα η τελευταία φορά που θα δει, μετά τη συνέλευση, τον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών.
Κάλλιστα θα μπορούσε να πει κάποιος ότι κάπου εδώ, ενώ η κλεψύδρα της δεύτερης πενταετίας διακυβέρνησης Αναστασιάδη αδειάζει, ήρθε η ώρα των μεγάλων απολογισμών. Όχι της δεκαετούς διαχείρισης της οικονομίας, ή της εσωτερικής πολιτικής, αλλά της δεκαετούς διαχείρισης του εθνικού μας θέματος. Τι αφήνει πίσω του ο Νίκος Αναστασιάδης στη διαχείριση του πολιτικού ζητήματος;
Την απώλεια μιας μεγάλης ευκαιρίας για στρατηγική συμφωνία, η οποία θα άνοιγε το δρόμο για διευθέτηση του πολιτικού προβλήματος έχοντας απέναντί του έναν έντιμο Κύπριο πολιτικό -Μουσταφά Ακιντζί- που εργαζόταν για την επανένωση με θέσεις που εξέφευγαν από τη ρητορική της Τουρκίας.
Αφήνει πίσω του καταρρακωμένη την αξιοπιστία, αλλά και το κύρος της Κυπριακής Δημοκρατίας με θέσεις εισηγήσεις και τακτικισμούς, οι οποίοι μετά το ναυάγιο του Κραν Μοντανά ακροβατούσαν μεταξύ χαλαρής και αποκεντρωμένης ομοσπονδίας και επιστροφής στο ενιαίο κράτος με βάση το Σύνταγμα του 1960, την ίδια ώρα που ο συγκυβερνήτης, Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος και άλλοι γίνονταν κοινωνοί βολιδοσκοπήσεων για λύση δύο κρατών.
Μετά από δέκα χρόνια έφτασε λοιπόν η ώρα του… ταμείου στο Κυπριακό. Τι μένει; Μια κατάσταση πραγμάτων για την οποία, μετά το ναυάγιο στην Ελβετία, ο ίδιος ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ επιρρίπτει ευθύνες και στις δύο πλευρές κάτι που δεν συνέβαινε στο παρελθόν. Και φυσικά μετά από δέκα χρόνια το ταμείο είναι γεμάτο από συνθήματα κενά περιεχομένου. Ιδίως σε σχέση με τις περιβόητες κυρώσεις κατά της Τουρκίας που ουδέποτε ήρθαν και συνεχώς κάποιοι τις περίμεναν, που μετά την αλλαγή φρουράς στο Υπουργείο Εξωτερικών, αντικαταστάθηκαν -μπαϊραντάσορα- με την πιο «ρεαλιστική» σχολή σκέψης και τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης που, φυσικά, προσέκρουσαν στην κατά τα άλλα βολική αδιαλλαξία του Τατάρ.
Και φυσικά σε πραγματικά χρήματα, τα έσοδα από το φυσικό αέριο είναι… μηδέν. Αποτυχία αξιοποίησης του φυσικού αερίου ως εργαλείου επίλυσης του Κυπριακού. Πάλι καλά που ο απολογισμός θα γράψει την πλήρη άρση του εμπάργκο όπλων των ΗΠΑ στην Κύπρο βάσει της πρότασης Ρούμπιο-Μενέντεζ. Κάποιοι ήδη κοιμούνται και βλέπουν την Κύπρο απόρθητη από τον οποιοδήποτε κίνδυνο. Φυσικά τα όνειρα είναι αφορολόγητα. Και απέχουν πολύ από την πραγματικότητα.
Aκολουθήστε μας στο Google News
