Όσα λέγονται και όσα εννοούνται

Της Ελένης Μαύρου

Συχνά βγάζεις καλύτερα συμπεράσματα για όσα σκέφτεται κάποιος, από όσα αποφεύγει να πει παρά από όσα δηλώνει, από όσα πράττει παρά από όσα λέει. Νομίζω ότι αυτό ταιριάζει και στην ομιλία του Προέδρου της Δημοκρατίας στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.

Δεν θα σταθώ στη διάσταση ανάμεσα σε όσες θέσεις διατύπωσε ο κ. Αναστασιάδης και πολιτικές που προωθεί και εφαρμόζει η κυβέρνησή του, αν και τα παραδείγματα είναι πολλά.

Δεν μπορεί, για παράδειγμα, να μιλά ο Πρόεδρος για τη φτώχεια που μαστίζει τον κόσμο, αλλά οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εφαρμόζει η κυβέρνησή του να την τροφοδοτούν. Το 1/3 σχεδόν των παιδιών και των νέων στην Κύπρο απειλούνται από τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό, ενώ η εξέλιξη της εισοδηματικής ανισότητας είναι η χειρότερη στην Ευρώπη.

Δεν μπορεί να μιλά για την ανάγκη να αντιμετωπιστούν οι γενεσιουργές αιτίες της μεταναστευτικής κρίσης, αλλά η κυβέρνησή του να ερωτοτροπεί με ρατσιστικές προσεγγίσεις και αυταρχικές πολιτικές.

Δεν μπορεί να επικρίνει τις πολιτικές στρατιωτικοποίησης των ισχυρών, αλλά η κυβέρνησή του να μην άρθρωσε ποτέ αυτή τη διαφωνία εκεί που λαμβάνονται αποφάσεις, όπως το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο.

Ανησυχητικά είναι και όσα δεν είπε στην ομιλία του αναφερόμενος στο Κυπριακό. Το γεγονός, για παράδειγμα, ότι για μια ακόμα φορά απέφυγε να κατονομάσει τη διζωνική-δικοινοτική ομοσπονδία ως τη συμφωνημένη βάση λύσης του κυπριακού προβλήματος.

Ακόμα πιο ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι, ενώ στην κριτική του ΑΚΕΛ για αυτή την παράλειψη η κυβέρνηση έσπευσε να απαντήσει ότι καλύπτεται από τη γενικόλογη αναφορά στα ψηφίσματα του ΟΗΕ, στην ανακοίνωση για παράδειγμα της Αλληλεγγύης, με την οποία χαιρέτιζε την απουσία της όποιας αναφοράς, ως ένδειξη προβληματισμού για αλλαγή της βάσης λύσης, δεν υπήρξε καμιά απάντηση.

Ακόμα και την ανησυχία που εξέφρασε στη Γενική Συνέλευση για τους κινδύνους από την παρέλευση του χρόνου χωρίς λύση δεν την ακούμε όταν το ακροατήριό του είναι στο εσωτερικό της χώρας. Ούτε η πολιτική που ακολουθεί εδώ και καιρό αναδεικνύει αυτή την ανησυχία. Μάλλον ενισχύει τους ψιθύρους περί μελέτης άλλων λύσεων και άλλων προσεγγίσεων.

Θα μπορούσε δε κάποιος να ισχυριστεί ότι όσα ανάφερε στη δημοσιογραφική του διάσκεψη παραπέμπουν σε νέους όρους για την επανέναρξη του διαλόγου στο Κυπριακό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η απαίτησή του η τουρκική και τ/κ πλευρά να θέσουν γραπτώς τις θέσεις τους επί του πλαισίου Γκουτέρες, όταν ο ίδιος ο Γ.Γ. του ΟΗΕ θεωρεί το πλαίσιο αυτό δεδομένο και ζητά από τις δύο πλευρές να απαντήσουν αν είναι έτοιμες να συνεχίσουν από το σημείο που διακόπηκαν οι συνομιλίες. Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να αντιληφθεί κάποιος ότι τέτοιοι τακτικισμοί μπορεί να προσφέρονται για εσωτερική κατανάλωση και να χαϊδεύουν τα αυτιά των εθνικιστών, αλλά θα είναι η ταφόπλακα του διαλόγου;

Την προσπάθεια για λύση του Κυπριακού σίγουρα δυσκολεύουν οι υπερβολικές (και κάποτε παράλογες) απαιτήσεις της τουρκικής πλευράς. Όμως, οι αντιφάσεις και παλινδρομήσεις του κ. Αναστασιάδη δεν έχουν επιτρέψει να διαφανούν οι πραγματικές προθέσεις της Τουρκία και την έχουν αφήσει στο απυρόβλητο. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει με ξεκάθαρο τρόπο να τοποθετείται για επανέναρξη των διαπραγματεύσεων χωρίς όρους και προϋποθέσεις, πέραν αυτών που θέτει ο ίδιος ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ. Διαφορετικά, κάθε μέρα που περνά θα βαθαίνει τα τετελεσμένα.

Υστερόγραφο:

Αύριο τιμούμε την επέτειο της κυπριακής ανεξαρτησίας. Αν πρέπει

να παραδεχτούμε κάτι, είναι ότι δεν αγαπήσαμε όλοι όσο έπρεπε

την Κυπριακή Δημοκρατία. Δεν την αντικρίσαμε όλοι ως ασπίδα για την απόκρουση επιβουλών και μια κοινή κατάκτηση Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, πάνω στην οποία μπορούμε να θεμελιώσουμε ένα καλύτερο μέλλον.