Όσο υπάρχουν άνθρωποι: Η φτώχεια απέναντι στο success story της κυβέρνησης

Του Κυριάκου Λοΐζου

Συχνά πυκνά οι κυβερνώντες διαλαλούν ότι δεν υπάρχει φτώχεια στην Κύπρο, ενώ αν τυχόν αναφερθούν στην οικονομική κρίση προσφεύγουν σε γενικότητες του τύπου “υπάρχει παντού κρίση στην Ευρώπη, στον κόσμο” κ.λπ. Εκφράσεις που αν σκεφτεί κανείς την πραγματικότητα, μαρτυρούν δύο πράγματα: Το ένα είναι ότι η κυβέρνηση δεν κόπτεται από την ανέχεια που μαστίζει μεγάλο μέρος του λαού. Το δεύτερο είναι η μη ανάληψη ευθυνών και κατ’ επέκταση η απουσία ολοκληρωμένης πολιτικής για την αναχαίτιση των καθημερινών προβλημάτων, τα οποία μαστίζουν την κοινωνία και κυρίως τις ευάλωτες ομάδες. Οφείλουμε να ενημερώσουμε την κυβέρνηση ότι αν βγει στην πραγματική κοινωνία, στο δρόμο, στις γειτονιές, θα δει την αλήθεια και όχι την “αλήθεια” που πλασάρεται με επικοινωνιακά τεχνάσματα για μικροπολιτικούς λόγους και προεκλογικές σκοπιμότητες. Ας ρωτήσει, επί παραδείγματι, πόσοι και πόσες αποτείνονται σε αλληλέγγυες ομάδες και συλλογικότητες για ένα πιάτο φαΐ, για ένα παιχνίδι για τα παιδιά και τα εγγόνια τους, για μία “σακούλα αγάπης” στις γιορτές του Πάσχα και των Χριστουγέννων.

Πιο συγκεκριμένα, η “Χαραυγή” βρέθηκε εκεί που άλλοι δεν τολμούν να πάνε ή δεν τολμούν να δουν και να ακούσουν, στην πραγματική ζωή και τα καθημερινά προβλήματα συνανθρώπων μας, οι οποίοι ζουν μέρα με τη μέρα για την επιβίωσή τους. Για αυτούς και αυτές το “μηνιαίο πλάνο” είναι άγνωστη έννοια, καθώς δεν ξέρουν τι θα τους ξημερώσει η επόμενη μέρα.

“Είμαι 73 ετών, με άντρα αγνοούμενο. Εδώ και τέσσερα χρόνια παίρνω βοήθεια από την Ε.ΚΥ.ΣΥ. Καϊμακλίου, όχι μόνο για μένα, αλλά κυρίως για τον γιο μου και την οικογένειά του. Η νύφη μου είναι καρκινοπαθής, έχουν δύο παιδάκια και όπως καταλαβαίνετε η ίδια δεν μπορεί να εργαστεί”, μας είπε η κα Μ. Όπως εξήγησε, δεν νιώθει ωραία που αναγκάζεται να παίρνει βοήθεια, ωστόσο δεν υπάρχει άλλη επιλογή, ιδίως όταν έρχονται οι μέρες των εορτών. “Το Πάσχα και τα Χριστούγεννα παίρνουμε τα πακέτα αγάπης, όχι για εμάς, αλλά για τα εγγόνια μας. Από τη στιγμή που το κράτος δεν βοηθά και δεν ενδιαφέρεται, η βοήθεια έρχεται από αλλού, από αυτούς που νοιάζονται για τον συνάνθρωπό τους. Τα Χριστούγεννα μάς έδωσαν κάποιες ηλεκτρονικές συσκευές για τα εγγόνια μου, αφού όπως είπα οι γονείς τους και εγώ δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε”, πρόσθεσε η κα Μ. η οποία αντιμετωπίζει και η ίδια διάφορα προβλήματα υγείας.

Ο γιος της, όπως είπε, απολύθηκε πριν από πολλούς μήνες από τη δουλειά του και ακόμα περιμένει το ανεργιακό επίδομα. “Αντιλαμβάνεστε ότι όσο περνά ο καιρός, η ανάγκη μεγαλώνει για ολόκληρη την οικογένειά μας. Αν δεν υπήρχαν αυτοί οι άνθρωποι στην Ε.ΚΥ.ΣΥ. Καϊμακλίου, αλήθεια δεν ξέρω τι θα είχαμε κάνει, πού θα είχαμε φτάσει. Η κυβέρνηση μπορεί να λέει ό,τι θέλει, για τους δικούς της λόγους. Η πραγματικότητα, όμως, είναι άλλη”.

Η αναφορά της κας Μ. είναι ενδεικτική για το τι πραγματικά βιώνει μερίδα του κόσμου στην Κύπρο, εν αντιθέσει με τις βαρύγδουπες δηλώσεις και τα φληναφήματα από πλευράς της κυβέρνησης.

Τα στοιχεία του 2019 μιλούσαν για το 27% του πληθυσμού να βρίσκεται υπό τον κίνδυνο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Υπήρξε μία μικρή βελτίωση σε σχέση με το 2013-2018, ωστόσο όταν το 27% του πληθυσμού βιώνει φτώχεια και γύρω στο 14% την απόλυτη φτώχεια με στέρηση βασικών αγαθών, δεν είναι κάτι που κρύβεται με την “επικοινωνία”. Αν αναλογιστεί κανείς και τα πρόσφατα αρνητικά δεδομένα (πανδημία – πόλεμος), καταλαβαίνει κανείς ότι τα πράγματα χειροτερεύουν παρά παίρνουν ένα θετικό πρόσημο. Και κάτι κρίσιμο το οποίο πρέπει να ειπωθεί είναι πως με το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα δεν μπορεί να λυθεί το πρόβλημα, ασχέτως των κατά καιρούς πανηγυρισμών περί “ανάκαμψης”.

Η Ζ. είναι 59 ετών, άνεργη, με προβλήματα υγείας, η οποία μεγάλωσε ένα παιδί μόνη της με τεράστιες θυσίες και δυσκολίες. “Παίρνω ένα επίδομα από το ΕΕΕ, μη φανταστείτε κανένα ποσό μεγάλο. Στο τέλος του μήνα πληρώνω το ενοίκιο, τους λογαριασμούς και… τέλος. Πώς θα τραφώ; Για αυτόν το λόγο παίρνω βοήθεια και εγώ, κυρίως τις γιορτές, αλλά σας λέω ότι η ανάγκη είναι καθημερινή, όλον το χρόνο. Σίγουρα οι υπεύθυνοι και οι αρμόδιοι δεν κάνουν αυτά που θα έπρεπε να κάνουν, αλλά και ο κόσμος πολλές φορές δεν γνωρίζει τι πραγματικά περνούμε”, ανέφερε μιλώντας στη συνέχεια για τη συνεχιζόμενη ακρίβεια που “τσακίζει κόκαλα”. Δεν υπάρχει καμία δυνατότητα για να κάνεις κάτι άλλο, εξήγησε η Ζ. “Η ακρίβεια μάς έχει διαλύσει και δεν ξέρουμε πότε θα σταματήσει όλο αυτό. Στο ρεύμα, στα τρόφιμα, παντού”.

Όπως είπε στη “Χαραυγή” μέλος του Δικτύου Κοινωνικής Αλληλεγγύης στη Λευκωσία, “κάθε φορά που ετοιμάζουμε τα πακέτα ή κάνουμε εκστρατείες αλληλεγγύης, πονώ, θυμώνω και ντρέπομαι που το κράτος έχει αποτύχει να ανταποκριθεί στην κοινωνική του αποστολή. Βλέπω ανθρώπους που τους γνώριζα στους τόπους εργασίας τους και σήμερα οι αναποδιές της ζωής τούς ανάγκασαν να έρχονται για ένα πακέτο τρόφιμα. Ξέρω ότι είναι μια μικρή βοήθεια, όμως, δεν θα υπήρχε αυτή η ανάγκη εάν ήταν επαρκές το κράτος πρόνοιας”.

Η Α., 40 ετών σήμερα, παίρνει βοήθεια σε τρόφιμα και ρούχα την τελευταία πενταετία. “Έχω τέσσερα παιδιά και ένα εγγόνι και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να δουλεύω part-time, αλλιώς δεν θα μπορέσω να ανταποκριθώ στις υποχρεώσεις μου στο σπίτι. Πάσχω από καρδιακή ανεπάρκεια, κάτι το οποίο με τη δουλειά που κάνω (καθαρίστρια) μπορεί να γίνει επικίνδυνο. Αλλά δεν έχω επιλογή”, είπε ενώ διηγήθηκε την εμπειρία της για το χειμώνα που μας πέρασε: “Καθ’ όλη τη διάρκεια των χειμερινών μηνών, οι σόμπες στο σπίτι μας δεν άναβαν εξαιτίας της πολύ υψηλής τιμής στα καύσιμα και στο ρεύμα. Τραβήξαμε το κρύο, αλλά αντέξαμε. Αυτοί που λένε πως δεν υπάρχουν προβλήματα, μία επίσκεψη σε εμάς θα τους πείσει”.