Όταν η βλακεία χτυπά κόκκινο

Του Παναγιώτη Βασιλείου

 

«Μόνο δύο πράγματα είναι άπειρα, το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία, και δεν είμαι σίγουρος για το πρώτο» – Άλμπερτ Αϊνστάιν

Ξεκινώντας με ένα απόφθεγμα από ένα μεγάλο μυαλό, θέλω να αναφερθώ σε συμβάντα που εκτυλίσσονται όταν η βλακεία δεν έχει όρια, δεν αναγνωρίζει τον ανθρώπινο πόνο και δεν σταματά πουθενά.

Αναφέρομαι βεβαίως στις συμπεριφορές αστυνομικής βίας, η οποία έχει υπερβεί εδώ και καιρό τα όρια και πρέπει να δοθεί επιτέλους ένα τέλος. Η δύναμη της εξουσίας δεν σε κάνει ανώτερο και σε καμία περίπτωση σου δίνει το δικαίωμα να κάνεις κατάχρηση αυτής πάνω σε συμπολίτες σου.

Όπως επίσης δεν σου δίνει κανένα δικαίωμα να προκαλείς, να βρίζεις, να επιτίθεσαι με δακρυγόνα και χημικά, να τραυματίζεις και να σκοτώνεις κόσμο.

Δεν πρέπει φυσικά να μπαίνουν όλοι στο ίδιο καζάνι. Υπάρχουν αστυνομικοί οι οποίοι εκτελούν τη δουλειά τους με επαγγελματισμό και ανθρωπιά. Υπάρχει όμως και η άλλη μερίδα, αυτών που θεωρούν ότι μπορούν να κάνουν κατάχρηση εξουσίας.

Λυπάμαι κύριοι, αλλά δεν είστε κάτι το ανώτερο, δεν δικαιούστε να με ακουμπήσετε, δεν μπορείτε να καταχραστείτε την «εξουσία» που σας δίνει αυτή η θέση εις βάρος μου. Αντιθέτως, εκμεταλλευόμενοι αυτή τη θέση αμέσως κατατάσσεστε σε κατώτερο επίπεδο και δεν σας αξίζει να την έχετε. Οι πολίτες χρειάζονται να νιώθουν ασφάλεια από τα όργανα της τάξης και όχι να φοβούνται. Με αυτές τις συμπεριφορές η μόνη θέση που σας αρμόζει είναι στα αναμορφωτήρια με τους όμοιούς σας.

Ζούμε σε ένα δημοκρατικό κράτος και θεωρώ αδιανόητο το γεγονός ότι αναγκάζομαι εν έτει 2020 να συντάσσω τέτοιου είδους άρθρο.

Δυστυχώς έπεσα και εγώ θύμα της αστυνομικής βίας στα φοιτητικά μου χρόνια, συγκεκριμένα στη Θεσσαλονίκη. «Γιατί με κοιτάς», μου είπε ένας αστυνομικός, δεν του απάντησα, προχώρησα, γύρισα να τον κοιτάξω και ξαφνικά με χτυπά με το ρόπαλο. Έτρεξα και ευτυχώς τη γλίτωσα. Έτσι απλά, χωρίς κανένα λόγο, χτυπάνε τον κόσμο. Όπως έκαναν και το πρωί της Τρίτης (17/11) κατά μελών και στελεχών του ΚΚΕ, έτσι όπως έκαναν με τον Τζορτζ Φλόιντ στις ΗΠΑ, όπως έκαναν και σε αρκετές περιπτώσεις στην Κύπρο. Το ίδιο έκαναν και με τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, στην ειρηνική διαμαρτυρία για την επέτειο του Πολυτεχνείου και με όποιον αντιστέκεται και φωνάζει για τα δικαιώματά του.

Σας διαβεβαιώ όμως πως υπάρχουν έξω άνθρωποι που αποφάσισαν πως δεν θα σωπαίνουν και πως ο κόσμος για να προοδεύσει χρειάζεται νέα μυαλά, με όραμα για ένα πιο ελπιδοφόρο μέλλον, να βγαίνουν μπροστά και να κάνουν επιτέλους τα λόγια πράξεις, τα λόγια που από παιδιά ακούμε και ποτέ δεν βλέπουμε να γίνονται πράξη.

Γιατί, κύριοι, ο κόσμος δεν αλλάζει με κουβέντες, αλλά με ριζοσπαστικές πράξεις από καθαρά μυαλά και χέρια.