Του Χρήστου Χαραλάμπους
Ένα κοριτσάκι, η Άντζελα, πάνω κάτω 5-6 χρόνων με τη θλίψη της απώλειας βαθιά χαραγμένη στα μάτια, σέρνει με τα μικρά χεράκια της έναν κουβά γεμάτο λάσπη… λίγο πιο πέρα ένας μικρούλης προσπαθεί να κυλίσει μέσα στα λασπόνερα ένα σκουριασμένο τροχό ποδηλάτου… παραδίπλα γυναίκες καθισμένες σε πέτρες φτιάχνουν φαγητό υπό το βλέμμα της γιαγιάς που νταντεύει στην ποδιά το εγγόνι της… Και γύρω το μαγευτικό σκηνικό με την πυκνή βλάστηση με όλα τα γεννήματα της φύσης και σκεπή τα βράδια ένας αλλιώτικος ουρανός που νομίζεις ότι αν απλώσεις το χέρι σου θα μπορέσεις να αγγίξεις τ’ αστέρια…
Εικόνες που έχουν χαραχθεί βαθιά στα μάτια και την ψυχή της Βασιλείας Βασιλείου, η οποία από τη Λεμεσό βρέθηκε στο μακρινό Νεπάλ. Όχι για διακοπές σε έναν εξωτικό τόπο, όπως ενδεχομένως να φαντάζει η χώρα των Ιμαλαΐων στους περισσότερους από εμάς, αλλά σαν εθελόντρια στον αγώνα που κάνουν κάποιες ομάδες ανθρώπων για προσφορά βοήθειας στην ανοικοδόμηση της χώρας και τη βελτίωση των συνθηκών ζωής των ανθρώπων, μετά το φοβερό πλήγμα από τον μεγάλο καταστροφικό σεισμό του 2015.
Μιλώντας με τη Βασιλεία, σου μεταδίδει την εμπειρία της, όχι μόνο με τις λεπτομερείς περιγραφές της, αλλά και μέσα από τη λάμψη και την έκφραση που παίρνει το πρόσωπό της καθώς αφηγείται τα δύσκολα, αλλά και τα όμορφα που βίωσε στη διάρκεια των δυο εβδομάδων δράσης στον ξένο τόπο και της συναναστροφής με εκείνους τους «διαφορετικούς» ανθρώπους.
Αν και ανέκαθεν είχε το συναίσθημα της ανάγκης για εθελοντισμό, ωστόσο η αιτία που οδήγησε τη Βασιλεία στο Νεπάλ, έχει να κάνει και με ένα θλιβερό προσωπικό συμβάν. «Ήταν ένα προσωπικό όνειρο μιας φίλης μου που έφυγε από τη ζωή μετά από αυτοκινητιστικό δυστύχημα και πάντα μου έλεγε ότι με φανταζόταν εθελόντρια στο Νεπάλ και άλλες τέτοιες χώρες… και θέλησα να πραγματοποιήσω το κοινό μας όνειρο την ημέρα των γενεθλίων μου πηγαίνοντας εθελόντρια στο Νεπάλ… ήταν νομίζω το καλύτερο μνημόσυνο…»
Συνοδοιπόροι στο ταξίδι της Βασιλείας ήταν οι επίσης εθελοντές φίλοι της, ο Ραφαήλ και η Χριστιάνα. Έφτασαν στο Νεπάλ μέσω της οργάνωσης wheeling2help που είναι Έλληνες εθελοντές και πάνε σε όλο τον κόσμο. «Εκεί βρήκαμε την οργάνωση Conscious Impact και πήγαμε στο δικό τους το καμπ στο χωριό Takure που είναι τόσο μικρό και με δύσκολη πρόσβαση αφού βρίσκεται ψηλά στα Ιμαλάια, που δεν μπορείς να το εντοπίσεις ούτε στο χάρτη…»
Αναφερόμενη στο πώς δημιουργήθηκε τα συγκεκριμένο καμπ, η Βασιλεία μάς λέει ότι την ημέρα του σεισμού δύο φίλοι Αμερικανοί που έκαναν ανάβαση στο Έβερεστ, κατέβηκαν κάτω στο χωριό και αντικρίζοντας όλη εκείνη την καταστροφή αποφάσισαν να δουλέψουν για την ανοικοδόμησή του προσφέροντας κάθε δυνατή βοήθεια στους κατοίκους από τους οποίους σχεδόν οι μισοί είχαν σκοτωθεί και είχαν μείνει πολλά ορφανά μωρά.
«Η οργάνωση είχε ήδη κτίσει ένα ορφανοτροφείο κι όταν πήγαμε εμείς εκεί είχαμε την απίστευτη εμπειρία της διαδραστικής δράσης με τα παιδιά», μας αναφέρει επισημαίνοντας ότι «οι άνθρωποι εκεί ζουν με τα απολύτως απαραίτητα και είναι ευτυχισμένοι με τα λίγα που έχουν».
«Αντιλαμβάνεσαι πόσο μικρός είσαι μέσα στον κόσμο…»
Περιγράφοντας τις συνθήκες σε εκείνο το μικρό χωριό του Νεπάλ, πέρα από τα προβλήματα που δημιούργησε ο σεισμός στους κατοίκους, η Βασιλεία στέκει με έμφαση στη μαγεία του ουρανού και της φύσης που «όταν είσαι κοντά της σου δίνει τη ευκαιρία να κατανοήσεις το σύμπαν και να καταλάβεις πόσο μικρός είσαι μέσα στον κόσμο… ξέρεις τι σημαίνει να μπαίνουν μέσα στη σκηνή που κοιμάσαι οι κατσαρίδες, να έρχονται το πρωί στη σκηνή σου τα πουλιά και να σε ξυπνούν, να περπατάς και να δουλεύεις μέσα σε λάσπες… κι όλο αυτό το σκηνικό να μην σε τρομάζει, αλλά να σου δίνει δύναμη και να θέλεις να συνεχίσεις και να ολοκληρώσεις αυτό που ξεκίνησες…».
Από την άλλη βέβαια ήταν και οι άνθρωποι του τόπου και «κυρίως τα μωρά που είχαν μέσα τους πολύ θυμό για την τραγωδία που πέρασαν και στην αρχή μας αντιμετώπιζαν με κάποια καχυποψία… δεν μας το έλεγαν με λόγια, αλλά καταλαβαίναμε ότι από μέσα τους μας ρωτούσαν ποιοι είμαστε εμείς που πήγαμε στον τόπο τους και τους λέγαμε ότι θέλουμε να τους βοηθήσουμε…».
Τα παιδιά όμως δεν άργησαν να νιώσουν δικούς τους αυτούς τους ξένους επισκέπτες και να κάνουν πράγματα μαζί τους… «να δέχονται από εμάς κι εμείς να παίρνουμε από τα παιδιά και τους άλλους κατοίκους του χωριού πολύ περισσότερα…»
«Όλη η γη πατρίδα των ανθρώπων…»
Όλοι οι εθελοντές που βρέθηκαν εκεί στο Takure λειτουργούσαν σαν μια οικογένεια κι ας προέρχονταν από διάφορες χώρες, με διαφορετικές κουλτούρες…
«Στην ανάγκη ενώνεται ο κόσμος και μπορεί να πετυχαίνει πράγματα που σε κανονικές συνθήκες φαντάζουν ακατόρθωτα…» λέει η Βασιλεία, επισημαίνοντας ότι δεν ήξερε βέβαια τη γλώσσα των ανθρώπων του χωριού «όμως επικοινωνούσαμε απόλυτα… κι είναι εδώ που καταλαβαίνεις ότι ο κόσμος δεν έχει όρια, ότι πατρίδα των ανθρώπων είναι όλη η γη… αν το θέλεις μπορείς να ζεις παντού με όλο τον κόσμο και να δημιουργείς για σένα και για όλους χωρίς φραγμούς… σ’ αυτό το περιβάλλον ένιωθα ταυτόχρονα τόσο μικρή και τόσο μεγάλη…»
Όλη η ομάδα των εθελοντών ήταν περίπου τριάντα άνθρωποι και κατάφεραν να κτίσουν μέσα σε μια εβδομάδα ένα σπίτι, με οικολογικά υλικά… «Φτιάχναμε ένα ένα τα τούβλα κι αυτή η διαδικασία ήταν απίστευτα μαγευτική… αν ήμασταν περισσότεροι σίγουρα θα κτίζαμε πιο πολλά».
Ιδιαίτερη εντύπωση στην Κύπρια εθελόντρια έκανε η δύναμη των γυναικών του Νεπάλ που σηκώνουν τα βάρη όλη της οικογένειας… «Κουβαλούν τα ξύλα και τα μπαμπού για το σπίτι, έχουν όλη την ευθύνη για τα ζώα και βέβαια για τα παιδιά, ενώ οι άντρες κάθονται και μόνο οι γέροντες βοηθούν τις γυναίκες».
Απίστευτη ήταν εμπειρία και από το σχολείο όπου η ομάδα των εθελοντών πήγε να διδάξει… μαθήματα για το περιβάλλον, ψυχολογικής υποστήριξης των παιδιών που βιώνουν την απώλεια της οικογένειάς τους, μαθήματα για ανάπτυξη καλλιεργειών και δημιουργία σπιτιών και άλλων αναγκαίων κατασκευών.
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
