Π. ΚΛΕΑΝΘΟΥΣ: Θέλουμε τους νέους μαζί μας στον αγώνα

* Η απαξίωση είναι προϊόν της κρίσης και του καλπασμού του νεοφιλελευθερισμού, της πολιτικής της λιτότητας

Συνέντευξη στον Χρήστο Χαραλάμπους

Διεκδικεί βουλευτική έδρα για πρώτη φορά και όπως λέει ο ίδιος «αυτό αποτελεί τη φυσική εξέλιξη κάποιων στελεχών του κόμματος, να μετέχουν σε ψηφοδέλτιο διεκδικώντας δημόσια αξιώματα».

Ο Πέτρος Κλεάνθους είναι από τα νέα στελέχη του ΑΚΕΛ στη Λεμεσό με έντονη κομματική και κοινωνική παρουσία και δράση από τα μαθητικά του χρόνια. Είναι μέλος της Επαρχιακής Επιτροπής ΑΚΕΛ Λεμεσού και Σχολικός Εφορος Λεμεσού από το 2006 μέχρι και σήμερα.

Ως νέος επιδεικνύει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους νέους ανθρώπους και τα προβλήματα που τους ταλανίζουν υποδεικνύοντας όμως ότι και οι ίδιοι οι νέοι πρέπει να ξεπεράσουν τον ίδιό τους τον εαυτό. «Αυτή τη στιγμή υπάρχει ένα γενικό κλίμα πολιτικής που θέλει τους νέους να είναι αποχαυνωμένοι, να περνούν καλά, να διασκεδάζουν, να σκύβουν το κεφάλι στο αφεντικό, να νιώθουν ευλογημένοι γιατί δεν είναι απολυμένοι», αναφέρει, επισημαίνοντας ότι «εμείς στο ΑΚΕΛ και ιδιαίτερα τα νέα στελέχη που έχουμε κοινά βιώματα με τους νέους συνανθρώπους μας, θέλουμε τους νέους να είναι μαζί μας στον αγώνα για μια καλύτερη κοινωνία».

Αυτές οι εκλογές μάς βρίσκουν σε μια εποχή όπου κατά γενική ομολογία υπάρχει έντονο το φαινόμενο της απαξίωσης των κομμάτων και των πολιτικών, εκ μέρους κυρίως των νέων ανθρώπων. Πώς ερμηνεύεις αυτό το φαινόμενο και πώς νομίζεις ότι μπορεί να εξαλειφθεί ή έστω να ελαχιστοποιηθεί;

Το πιο εύκολο πράγμα είναι να κάνει κάποιος αυτή τη διαπίστωση. Το θέμα όμως είναι αν θέλουμε να αλλάξει αυτή η κατάσταση, οπότε πρέπει να αναζητήσουμε την πηγή του φαινομένου. Η πηγή ερμηνεύεται καθαρά κοινωνιολογικά. Αυτή η απαξίωση παρατηρείται όταν είναι σε έξαρση ο καπιταλισμός. Σε περιόδους όπου οι κοινωνικές σχέσεις είναι πιο ομαλές, το φαινόμενο της απαξίωσης είναι πολύ περιορισμένο και στο ιδεατό, που θα ήταν ο σοσιαλισμός, η απαξίωση σχεδόν είναι μηδενική. Η αποξένωση και η απαξίωση έχει να κάνει και με την εργασία, με την εκμετάλλευση στην εργασία… Ο άνθρωπος νιώθει αποξενωμένος ακόμα και από το αντικείμενο που παράγει και κατ’ επέκταση κι από τον ίδιό του τον εαυτό. Αρα αποξενώνεται και από το κοινωνικό σύνολο και από τα κοινά, θεωρώντας ότι όλα είναι άχρηστα.

Σε αντίθετη περίπτωση, όταν ο άνθρωπος έχει εργασία, αμείβεται, είναι ικανοποιημένος από αυτό που παράγει, έχει χρόνο να ασχοληθεί και με άλλα ζητήματα, όπως ο πολιτισμός και η βελτίωση κάποιων τομέων που επηρεάζουν την καθημερινότητα της ζωής του.

Οταν ο άνθρωπος αισθάνεται ότι δεν έχει να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο, αλλά ότι και το κοινωνικό σύνολο δεν έχει να του προσφέρει, τότε νιώθει εκτός και κατά συνέπεια δεν έχει λόγο να πάει να ψηφίσει.

Αρα η μάχη δεν πρέπει να είναι αποσπασματική, να πιάσουμε δηλαδή τώρα όσο το δυνατόν περισσότερους απογοητευμένους για να έρθουν να ψηφίσουν- που πρέπει να γίνει κι αυτό. Στόχος είναι να καταφέρουμε να κάνουμε τον πολίτη να συναισθανθεί ότι ζει σε μια συνθήκη ψευδούς συνείδησης, ότι διαμόρφωσε μια λανθασμένη συνείδηση για τον ίδιο και τον κόσμο και ότι πρέπει να παλέψουμε όλοι μαζί την αδικία του συστήματος, ώστε να το βελτιώσουμε και να νιώθουμε και εμείς μέρος του.

Τελικά ποιος ευθύνεται για την αποστασιοποίηση των νέων από την πολιτική;

Η απαξίωση είναι προϊόν της κρίση και του καλπασμού του νεοφιλελευθερισμού, της πολιτικής της λιτότητας και όσο πιο πολύ εντείνεται αυτή η λιτότητα τόσο περισσότερο ο κόσμος θα απέχει, θα νιώθει απογοητευμένος. Αυτό όμως είναι άδικο γιατί το πολιτικό σύστημα είναι πολυσύνθετο, δεν είναι όλοι το ίδιο. Οταν όμως ο κόσμος φτάνει στο σημείο να μην μπορεί να φιλτράρει ποιος είναι σωστός και ποιος λάθος, νιώθει εκτός. Απορρίπτει τα πάντα.

Αν πάρουμε για παράδειγμα μια σειρά νομοθετημάτων τα τελευταία 3-4 χρόνια θα δούμε ότι υπάρχουν κάποιοι στη Βουλή που ψηφίζουν συστηματικά εναντίον των συμφερόντων του λαού και άλλοι που ψηφίζουν υπέρ… Αν όμως ο πολίτης φτάσει τη ζωή του στο σημείο- να κάθεται στην τηλεόραση να τρώει και να κοιμάται για να ξυπνήσει περιμένοντας αν θα βρει δουλειά- τότε σίγουρα δεν είναι σε θέση να αποκτήσει πολιτικό κριτήριο και να αξιολογήσει σωστά κάποια πράγματα…

Σε σχέση με αυτή την απαξίωση του κόσμου προς τα πολιτικά δρώμενα και τους πολιτικούς, ποιο θα έλεγες ότι είναι για το ΑΚΕΛ το στοίχημα στις εκλογές του Μαΐου;

Τα μεγάλο στοίχημα για το ΑΚΕΛ είναι αυτή τη στιγμή να επαναφέρει στις τάξεις των ενεργών ψηφοφόρων του ανθρώπους, οι οποίοι φύσει και θέσει ανήκουν στο ΑΚΕΛ. Διότι το ΑΚΕΛ παλεύει γι’ αυτούς τους ανθρώπους καθημερινά και το αποδεικνύει συνεχώς στη μακρόχρονη ιστορία του. Και δεν μπορεί ενώ υπάρχουν βιοπαλαιστές, άνεργοι, φοιτητές, συνταξιούχοι, μονογονιοί, αγρότες και πολλές άλλες ομάδες πληθυσμού για τους οποίους μόνο το ΑΚΕΛ παλεύει, να θεωρούν ότι το ΑΚΕΛ δεν είναι δίπλα τους.

Με το να θεωρούμε ότι αυτός ο κόσμος έχει λάθος όταν λέει «δεν πάω να ψηφίσω», έχουμε κι εμείς ευθύνη να πάμε να τους βρούμε και να τους εξηγήσουμε ότι πράγματι είμαστε δίπλα τους. Αυτό πρέπει να κάνουμε.

Σαν υποψήφιος στην εκλογική περιφέρεια Λεμεσού ποιες είναι οι προτεραιότητες που θέτεις για τον κόσμο της πόλης και της επαρχίας από τον οποίο ζητάς να σε ψηφίσει;

Θεωρώ ότι σε κάποιο βαθμό οι Λεμεσιανοί αντιμετωπίζονται σαν υποδεέστεροι πολίτες… Οτι ο Λεμεσιανός είναι ο γλεντζές του καρναβαλιού, ο λίγο ψευτόμαγκας και ψευτοχούλιγκαν, ο κάπως ελαφρολαϊκός τύπος, ο οποίος δεν πρέπει να έχει τα ίδια δικαιώματα πρόσβασης σε αυτό που λέμε δομές εξουσίας και κέντρα λήψης αποφάσεων σε σχέση με την πρωτεύουσα. Ποιος λαμβάνει υπόψη τους Λεμεσιανούς, κατά κάποιον τρόπο…

Να πούμε για τον πολιτισμό; Μας κάνουν χάρη, ας πούμε, που έρχονται κάποιες φορές θίασοι από τη Λευκωσία για να παρουσιάσουν κάποιες παραστάσεις, ενώ οι τακτικές παραστάσεις είναι στη Λευκωσία. Στη Λεμεσό επιβιώνει ο πολιτισμός από κάποια μικρά σχήματα που γονατίζουν για να έχουν ένα χώρο και να παραμείνουν σε δράση…

Να πούμε για τον αθλητισμό; Δεν υπάρχει ένα γήπεδο στη Λεμεσό και ξέρουμε ότι είναι πολύ πιθανόν του χρόνου να έχουμε πέντε ομάδες ποδοσφαίρου στην πρώτη κατηγορία…

Κατά συνέπεια, δεν ικανοποιούμαστε μόνο να λέμε ότι έχουμε ένα όμορφο παραλιακό μέτωπο, μια όμορφη πόλη ή ότι όπου πλειοψηφούν οι δήμαρχοι του ΑΚΕΛ γίνονται έργα… Αυτά δεν αρκούν. Χρειάζονται έργα και δράσεις που θα βελτιώσουν την ποιότητα ζωής. Και ποιότητα ζωής είναι οι θέσεις εργασίας. Πόσοι φεύγουν καθημερινά από τη Λεμεσό για να εργαστούν σε άλλες πόλεις; Τα κέντρα λήψης αποφάσεων ποιους μηχανισμούς και ποιες θέσεις εργασίας έχουν στη Λεμεσό;

Τι θα έλεγες ότι χρειάζεται επιτακτικά να διεκδικήσει και να κερδίσει η Λεμεσός;

Να πούμε για το πανεπιστήμιο; Αν πας σήμερα στο Πανεπιστήμιο Κύπρου στη Λευκωσία θα δεις ένα τεράστιο χώρο που κτίζεται συνεχώς… Εκατομμύρια για την Πολυτεχνική Σχολή, για την καινούργια Βιβλιοθήκη… Να γίνονται βέβαια όλα αυτά, όμως τι γίνεται και με το Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου; Επιχειρήθηκε να του κολληθεί μια ρετσινιά για σκάνδαλα κ.λπ. που σίγουρα αυτό το πράγμα θα έχει και προεκτάσεις… Διότι, όταν συνέχεια κάποιοι αναπαράγουν ότι εδώ είναι το πανεπιστήμιο των σκανδάλων, ποιος θα το προτιμήσει; Θα αποτελεί δεύτερη και τρίτη επιλογή.

Κι από την άλλη… τι γίνεται με τον δεύτερο πόλο; Θα ετοιμαστεί καμιά φορά; Θα δοθούν κάποιοι χώροι όπως για παράδειγμα τα Βερεγγάρια; Θα το αποκόπτουμε συνεχώς; Τι γίνεται με τα νέα τμήματα; Οι ανάγκες σήμερα της κοινωνίας υποδεικνύουν ότι πρέπει να γίνει κάπου η Φαρμακευτική και κάποια άλλα τμήματα… Πού θα γίνουν όλα αυτά; Περιμένουμε δηλαδή να μεγαλώσει το Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο στη Λάρνακα ή κάπου αλλού;

Να αναπτύσσεται το Πανεπιστήμιο Κύπρου και γενικότερα η δημόσια εκπαίδευση, αλλά ισορροπημένα… Να μην αντιμετωπίζεται το Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου σαν υποδεέστερο επειδή βρίσκεται εκτός πρωτεύουσας.