Παιδιά ενός κατώτερου θεού

Της

Ελένης Μαύρου

 

 

«Εσείς τι θα λέγατε στο παιδί σας εάν σας ερωτούσε γιατί δεν πάει ακόμη στο σχολείο;».

Ένα μήνα μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς και αφού για τρεις μήνες η δημόσια παιδεία πέρασε από συμπληγάδες μετά την ετσιθελική επιβολή του κυβερνητικού «εξορθολογισμού», η κραυγή απόγνωσης του πατέρα ενός 13χρονου θυμίζει τα «αυτονόητα» με τα οποία καλά κάνει να ασχοληθεί επιτέλους ο Υπουργός Παιδείας.

Παιδιά που δεν έχουν πάει ακόμα σχολείο γιατί δεν έχουν συνοδό. Παιδιά που είναι ακόμα σπίτι τους, περιμένοντας την έγκριση κάποιας επιτροπής αξιολόγησης. Παιδιά που είναι ακόμα στο σπίτι γιατί δεν υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές (ανελκυστήρες, ράμπες, σήμανση, τουαλέτες αναπήρων κ.λπ.).

Και αν ακόμα βρεθούν στο σχολείο, συχνά η «ένταξη» είναι κάποιες λυόμενες αίθουσες ή κοντέινερς, όπου παιδιά με διαφορετικά προβλήματα και διαφορετικές ανάγκες περνούν απλά την ώρα τους. Ηλεκτρονικά βιβλία, για τα παιδιά με προβλήματα όρασης, που ακόμα να ετοιμαστούν. Διαδραστικοί πίνακες που θεωρούνται είδος πολυτελείας. Λειτουργοί χωρίς επιμόρφωση, που θεωρούν φυσιολογικό να μένει πίσω από σχολική εκδρομή μαθητής με αναπηρία γιατί «δεν θα καταλάβει τίποτα» ή γιατί δεν προνόησαν να έχει το λεωφορείο τον απαραίτητο εξοπλισμό.

Γονείς με παιδιά με αναπηρίες που για να πάρουν την απαραίτητη στήριξη από το κράτος -αν τελικά την πάρουν- χρειάζεται να στείλουν δεκάδες επιστολές, να χτυπήσουν τις πόρτες των αρμοδίων αμέτρητες φορές, να εκλιπαρήσουν, να θυμώσουν… Μέσα από μια οικονομικίστικη προσέγγιση, καθοδηγούμενη από τη λογική των «οροφών», λαμβάνονται ατεκμηρίωτες ή και πολλές φορές αναιρούμενες αποφάσεις.

Αμέτρητες οι περιπτώσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας τα τελευταία χρόνια. Πολλές ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, κατάφωρες αδικίες και αποφάσεις που ένα κράτος πραγματικής κοινωνικής πρόνοιας ούτε που θα τολμούσε να διανοηθεί.

Η έκθεση της αρμόδιας Επιτροπής του ΟΗΕ για την υλοποίηση της Σύμβασης για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρίες είναι καταπέλτης.

Τη γύμνια σε κρατικές υπηρεσίες, υποδομές και σχολεία, επιδεινώνει η αφαίμαξη των μικρομεσαίων νοικοκυριών. Όλα στο όνομα της «δημοσιονομικής εξυγίανσης» για να στηριχτεί η «ανάκαμψη» της οικονομίας, η οποία επιβεβαιώνεται πως είναι ασύμβατη με τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.

Οι ανεπάρκειες και τα κενά του συστήματος δεν επιτρέπεται όμως να δημιουργούν παιδιά δύο ταχυτήτων. Αυτή είναι βασική αρχή σε ένα κράτος που σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και τον εαυτό του.

Κάθε παιδί έχει δικαίωμα να μπει στην τάξη με τις διευκολύνσεις και τη στήριξη που χρειάζεται για να μπορέσει να εκπαιδευτεί ισότιμα. Όταν σε αυτά τα ζητήματα δεν μπορούν να δώσουν απαντήσεις, πώς τολμούν να μιλούν για μεταρρυθμίσεις και αναβάθμιση της παιδείας;

Πόσο πιο καθαρά να τους το πουν: «Αφήσατε τα παιδιά μας πεταξούμενα…». Θα αφουγκραστεί, επιτέλους, η κυβέρνηση την αγωνιώδη κραυγή των γονιών;

Υστερόγραφο:

Τον περασμένο μήνα, η σύζυγος του Προέδρου της Δημοκρατίας, Άντρη Αναστασιάδη, μιλώντας σε διεθνή Συνάντηση για τον Αυτισμό στη Νέα Υόρκη, έλεγε: «Η κυβέρνηση έχει δημιουργήσει προγράμματα και υπηρεσίες στην προσπάθεια να διασφαλίσει ίσες ευκαιρίες σε όλους τους τομείς για τα άτομα με αυτισμό».

Μα για ποιες «ίσες ευκαιρίες» μιλάμε; Δεν πήραν είδηση εκεί στο λόφο του Προεδρικού ότι οι οικογένειες των ατόμων με αυτισμό βρίσκονται σε απόγνωση; Πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος από την απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου για τη δημιουργία

δομών για τα άτομα με αναπηρίες και βρισκόμαστε

στο απόλυτο μηδέν.