Άλλοι τη λένε νέα «Μοσχολιού» και άλλοι τη χαρακτηρίζουν πολλά υποσχόμενη ερμηνεύτρια.
Η Παμπίνα Κοντέα είναι αυτά και άλλα τόσα. Πρώτα και κύρια είναι ένα πλάσμα που προσπαθεί πολύ να βρει τη θέση της στον καλλιτεχνικό χώρο, και δη στο χώρο του τραγουδιού, και παλεύει πολύ για να το πετύχει. Με εφόδια την υπέροχη φωνή της, την αγάπη της για το τραγούδι, τις μουσικές της σπουδές και την πίστη στις καλύτερες μέρες που θα έρθουν.
Προσγειωμένη, μετρημένη και πολύ ξεχωριστή, η Παμπίνα Κοντέα μιλά στην «Κυριακάτικη Χαραυγή» για αυτά που την καθόρισαν, για αυτά που προσδοκά, τις δυσκολίες και τις χαρές αυτού που αγαπά και με πάθος υπηρετεί.
Συνέντευξη στη Μαρία Φράγκου
ΦΩΤΟ: Τάσος Ήρωας και Αντρέας Ήρωας
• Μεγάλωσα με βυζαντινά ακούσματα -με παρότρυνε ο πατέρας μου, αφού ο ίδιος ήταν ψάλτης
• Αγαπώ όλα τα είδη μουσικής και τραγουδιού που έχουν βαθύ προσεγμένο στίχο και άρτια μελωδία
Πότε ανακάλυψες την αγάπη σου για το τραγούδι;
Την αγάπη μου για το τραγούδι δεν θα έλεγα ότι την ανακάλυψα εγώ. Αυτό το οφείλω στον λατρεμένο μου πατέρα. Αυτός με την αγάπη του μου μεταλαμπάδευσε το πάθος του για το καλό τραγούδι. Όντας καλλιτεχνική φύση, ο πατέρας μου από μικρή ηλικία καταπιάστηκε με πολλές μορφές τέχνης. Ζωγράφιζε καταπληκτικά, έπαιζε θέατρο ως ερασιτέχνης ηθοποιός και φυσικά τραγουδούσε απίστευτα ωραία. Και τι δεν θα έδινα να άκουγα και πάλι την μπάσα μελωδική φωνή και τους αμανέδες του που μου τραγουδούσε… Υπήρξε ο δάσκαλός μου, αλλά ταυτόχρονα και ο πιο αυστηρός κριτής μου. Ήταν αυτός ουσιαστικά που με δίδαξε πώς να τραγουδώ. Δεν υπήρχε περίπτωση να μάθω ένα τραγούδι και να μην πήγαινα κοντά του να με διορθώσει και να μου δείξει το σωστό τρόπο ερμηνείας του. Μου λείπουν πολύ αυτές οι στιγμές μας…
Και πότε είπες «θα γίνω τραγουδίστρια»;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου δεν νομίζω να έλεγα τίποτε άλλο. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο που τα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα τα ξεκίνησα απ’ τα γυμνασιακά μου χρόνια. Με συνόδευαν πάντα στη δουλειά πότε ο πατέρας μου και πότε ο αδερφός μου. Τα βράδια δούλευα και το πρωί πήγαινα σχολείο.
Ποια ήταν τα ερεθίσματά σου;
Τα πρώτα μου μουσικά ερεθίσματα ήταν κυρίως τα βυζαντινά. Μεγάλωσα με βυζαντινά ακούσματα -με παρότρυνε ο πατέρας μου, αφού ο ίδιος ήταν ψάλτης. Μεγαλώνοντας σε ένα περιβάλλον με τραγούδια εξαιρετικής ποιότητας ήταν αναπόφευκτο να ακολουθήσω αυτή την πορεία. Κατά συνέπεια, το τραγούδι ρίζωσε για πάντα στην καρδιά μου.
Είχες την τάση να παίρνεις κάτι που έμοιαζε με μικρόφωνο και να κάνεις πρόβα για τραγούδι; Και τι τραγουδούσες;
Χωρίς να κρατάω τίποτε στα χέρια μου, έπαιρνα πόζα, την τραγουδιστική στάση, δηλαδή κάνοντας πως κρατάω μικρόφωνο και με πείραζε ο πατέρας μου λέγοντάς μου «χαμήλωσε την ένταση του μικροφώνου». Θα σας διηγηθώ ένα περιστατικό που έγινε πριν λίγα χρόνια. Τραγουδούσα για δύο χρόνια στον περίφημο «Μαγεμένο Αυλό» στο Παγκράτι του πολύ αγαπητού φίλου Δημήτρη Θεοφίλου, το μόνιμο στέκι του Μάνου Χατζιδάκι.. Τραγουδούσα χωρίς μικρόφωνο για τρεις ώρες ασταμάτητα, αφού αυτό είθισται στην μπουάτ… Έρχεται μια κυρία και μου λέει: «Παρακαλώ, χαμηλώστε λίγο την ένταση των μικροφώνων!» Τότε με συνόδευε στο πιάνο ο συνθέτης Γιώργος Κριμιζάκης, με τραγούδια του οποίου έβγαλα τον πρώτο μου δίσκο, με τίτλο «Πρώτη φορά σ’ αγαπώ», σε στίχους Σταμάτη Φιλιππούλη και Σώτιας Τσώτου.
Στο σπίτι ακούγαμε, εκτός βέβαια από τα δημοτικά τραγούδια, Θεοδωράκη, Λοΐζο, Ξαρχάκο, Χατζιδάκι, Μαρκόπουλο, Ζαμπέτα, Μούτση, Μουζάκη, Χατζηνάσιο, Κατσαρό, Κραουνάκη, Πολυκανδριώτη, Σαββόπουλο, Σπανό… Όλους γενικά τους κλασικούς Έλληνες συνθέτες αλλά και μεγάλους τραγουδιστές και τραγουδίστριες, όπως Γούναρη, Νταλάρα, Πάριο, Μπιθικώτση, Αλεξίου, Μαρινέλλα, Πρωτοψάλτη, Μοσχολιού, Γαλάνη, Γλυκερία και τόσους άλλους σπουδαίους Έλληνες ερμηνευτές. Με αυτό το είδος ρεπερτορίου γαλουχήθηκα, οπότε αναπόφευκτο ήταν να ακολουθήσω αυτό το δρόμο.
Έχεις προτίμηση σε είδος τραγουδιού;
Αγαπώ όλα τα είδη μουσικής και τραγουδιού που έχουν βαθύ προσεγμένο στίχο και άρτια μελωδία. Τραγούδια δοκιμασμένα και διαχρονικά που αρέσουν σε όλες τις ηλικίες και θα συνεχίσουν να αρέσουν και στις επόμενες γενιές που θα ’ρθουν, επειδή ακριβώς έχουν αυτή την ποιότητα και τη δύναμη να αντέχουν στο χρόνο.
Ο χώρος του τραγουδιού κρατά όλους ή απορρίπτει κιόλας;
Προφανώς και απορρίπτει. Μακάρι, βέβαια, να μην απορρίπτονται αξιόλογοι τραγουδιστές. Συμβαίνει όμως και αυτό… Ορισμένοι δεν προβάλλονται, παραμένουν στο περιθώριο και εγκαταλείπουν την προσπάθεια. Τα τελευταία, μάλιστα, χρόνια με την οικονομική κρίση, την ανάπτυξη του Youtube και την ουσιαστική εξαφάνιση της δισκογραφίας, όπως την ξέραμε παλιότερα, τα πράγματα έχουν χειροτερέψει.
Μπορεί κάποιος να «περπατήσει» στον καλλιτεχνικό χώρο, του τραγουδιού συγκεκριμένα, χωρίς στήριξη; Βρήκες στήριξη; Τη ζήτησες, την επιδίωξες;
Σας θυμίζω τη διαπίστωση του Σαββόπουλου για τη σημασία που έχουν «οι παρέες» στην Ελλάδα. Είναι ιδιαίτερα δύσκολο σήμερα να ενταχθείς σε ένα σχήμα που να έχει διάρκεια. Ακόμη και οι φτασμένοι τραγουδιστές εργάζονται μια-δυο φορές την εβδομάδα και κατέχονται από ανασφάλεια, ενώ οι μεγάλες μουσικές σκηνές επιβιώνουν με τους μεταφερόμενους με πούλμαν από την επαρχία φιλόμουσους. Έχω διαπιστώσει πως παρά τα κολακευτικά λόγια και τα θριαμβικά επιφωνήματα («φωνάρα», «από που βγαίνει αυτή η φωνή» και τα τοιαύτα), οι φίρμες δεν τείνουν χέρι βοήθειας στους νεοεμφανιζόμενους καλλιτέχνες. Υπάρχουν, βέβαια, πάντα οι εξαιρέσεις.
Παρακολουθώντας σε κανείς να τραγουδάς, διακρίνει το πάθος και την αγάπη σου γι’ αυτό που κάνεις. Κάνεις δικό σου το τραγούδι που ερμηνεύεις…
Μα αυτό είναι το τραγούδι για μένα. Πάθος και αγάπη. Το τραγούδι για μένα είναι ο λόγος που ζω και αναπνέω. Νιώθω μιαν απίστευτη ελευθερία τραγουδώντας. Πάνω στη σκηνή βρίσκομαι στο φυσικό μου περιβάλλον. Με βοηθάει να εκφράζομαι για όσα ίσως δεν μπορώ να εκφράσω στην προσωπική μου ζωή. Με ισορροπεί, με παρηγορεί, με γαληνεύει, μου γιατρεύει την ψυχή. Είναι πρώτα απ’ όλα μια εσωτερική ανάγκη και εύχομαι, δεν ξέρω αν τα καταφέρνω, να μπορώ να μεταφέρω το συναίσθημά μου στις καρδιές των ανθρώπων.
Ποιες συνεργασίες σου ξεχωρίζεις; Και με ποιους θα ήθελες να συνεργαστείς στο μέλλον;
Κοιτάξτε, μη φανταστείτε, δεν έχω κάνει και πολλές συνεργασίες στο χώρο του τραγουδιού. Μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού είναι. Όνειρό μου είναι φυσικά και δεν σας το κρύβω. Το ψωμί μου το βγάζω τραγουδώντας, κυρίως, σε κέντρα εστίασης, τα οποία και δεν υποτιμώ καθόλου. Από την άποψη που με ρωτάτε, αναφέρομαι πρώτα σίγουρα σε μια συνεργασία μου που ξεχωρίζω περισσότερο από όλες και που με βοήθησε πολύ τα τελευταία πέντε χρόνια να με γνωρίσει περισσότερος κόσμος, μέσα από τις ζωντανές μου εμφανίσεις. Μιλάω για την εκπομπή «Στην υγειά μας ρε παιδιά». Έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην πορεία μου και θα είμαι ευγνώμων σε όλη μου τη ζωή στην κυρία Βίκυ Λάσκαρη, παραγωγό της εκπομπής. Ξεχωρίζω τη συνεργασία μου με τον Γιώργο Χατζηνάσιο και, κατ’ εξοχήν, μια συνεργασία μου τα τελευταία χρόνια με τον Σταύρο Σιδερά, δημιουργό του τελευταίου μου δίσκου με ποιοτικά τραγούδια του -με εξαιρετικούς στίχους και μουσική δική του- που κυκλοφόρησε με τίτλο «Δον Κιχότης του Θερβάντες» από τη Minos EMI-Universal. Άλλες δύο συνεργασίες μου που ξεχωρίζω ήταν αυτές με τον Σταμάτη Κόκοτα και με τον Άγγελο Διονυσίου. Άλλη συνεργασία μου όμορφη ήταν και με την κυρία Μαίρη Λίντα. Δεν έχανα ευκαιρία όταν έβγαινε πάνω στη σκηνή. Θυμάμαι, ανέβαινα στον εξώστη και ρούφαγα σαν σφουγγάρι κάθε της ερμηνεία και κίνηση. Είναι μεγάλη η λίστα των καλλιτεχνών με τους οποίους ονειρεύομαι να συνεργαστώ. Αγαπώ πολύ τον Σταμάτη Κραουνάκη, τον Σταύρο Ξαρχάκο, τον Γιώργο Κατσαρό, τον Γιώργο Νταλάρα, τον Γιάννη Πάριο, τον Θέμη Αδαμαντίδη, τη Δήμητρα Γαλάνη και τόσους άλλους σπουδαίους καλλιτέχνες που θα ήθελα να είχα την ευκαιρία μιας συνεργασίας. Το εύχομαι και το προσδοκώ.
Η Βίκυ Μοσχολιού έχει πει τα ωραιότερα τραγούδια
Τα τραγούδια που μάθαμε και αγαπήσαμε μέσα από τη Βίκυ Μοσχολιού με τη φωνή σου δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα από καμιά άλλη ερμηνεία. Αντιθέτως, πάντα τα κάνεις δικά σου. Την αγαπάς τη Βικυ Μοσχολιού και τα τραγούδια της;
Ο τραγουδιστής και ο κάθε καλλιτέχνης είναι ξεχωριστός. Τραγουδιστής γεννιέσαι, δεν γίνεσαι. Απλά βελτιώνεσαι με σκληρή δουλειά, που όμως δεν σε κουράζει, γιατί αυτό που κάνεις το αγαπάς. Γεννιέσαι με το δικό σου ηχόχρωμα και τη δική σου χροιά. Και στη συνέχεια, μέσα από τα βιώματά σου και τις προσωπικές σου εμπειρίες πλάθεται ο χαρακτήρας και η ταυτότητά σου που καθρεφτίζονται στην ερμηνεία σου. Η Βίκυ Μοσχολιού -αυτό το βιολοντσέλο της ελληνικής μουσικής, κατά τον Μίκη Θεοδωράκη- υπήρξε μια αληθινή Κυρία του πενταγράμμου. Μια από τις μεγαλύτερες και χαρακτηριστικότερες φωνές του ελληνικού τραγουδιού. Για τη Μοσχολιού ο πατέρας μου συνήθιζε να λέει «τέτοιες φωνές γεννιούνται κάθε 500 χρόνια». Για όλες εμάς τις νέες τραγουδίστριες αποτελεί πρότυπο ηθικής -πρώτα απ’ όλα – και ερμηνεύτριας. Αγαπώ πολύ τα τραγούδια της και τη θαυμάζω απεριόριστα. Ο κόσμος στις εμφανίσεις μου, μου τα ζητάει επανειλημμένα -και καλά κάνει- τα τραγούδια της. Πιστεύω πως ως γυναικεία φωνή στη δισκογραφία, η Βίκυ Μοσχολιού έχει πει τα ωραιότερα τραγούδια. Και της άξιζαν και τα δικαίωσε με τη χρυσή φωνή της.
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy