Συναντήσεις

Παναγιώτα Παπαγεωργίου: Πόσο βαθιά μπορεί να αγαπήσει ένας άνθρωπος;

Ο Αντώνης Γεωργίου συναντάει την Παναγιώτα Παπαγεωργίου και μιλάνε για Το Κτήνος στο Φεγγάρι, του Ρίτσιαρντ  Καλινόσκι σε σκηνοθεσία  Λέας Μαλένη, μια παραγωγή της Θεατρικής Ομάδα Persona που επιστρέφει μετά την άρση των απαγορευτικών μέτρων λόγω πανδημίας

Η Σέτα είναι μια γυναίκα που κουβαλάει αγάπη μέσα της

Ήξερες αυτό το έργο από πριν; Όταν το πρωτοδιάβασες ποια ήταν η πρώτη σου αντίδραση;

“Το κτήνος στο Φεγγάρι” το είχα διαβάσει αρκετά χρόνια πριν. Παρόλα αυτά όταν μου πρότεινε η Λέα να παίξω στην παράσταση, για μια στιγμή είχα τις αμφιβολίες μου γιατί η ηρωίδα είναι αρκετά χρόνια νεότερη από μένα. Την ίδια περίοδο είχε ξεσπάσει ο πόλεμος ανάμεσα στους Αρμένιους και τους Αζέρους και ήμουν αρκετά ευαισθητοποιημένη. Η Λέα με ενθάρρυνε και χαίρομαι εντέλει που πήραμε και οι δυο αυτό το ρίσκο. Είναι ένα έργο που ακουμπάει ευαίσθητες νότες, ακουμπάει βαθιά μέσα μου. Είναι ένα απλό έργο και παράλληλα σύνθετο, μιλάει για την γενοκτονία των Αρμενίων του 1915 και παράλληλα κι’ αβίαστα φωτίζει τις ανθρώπινες σχέσεις, το πως βιώνουν δυο νέοι άνθρωποι τις απώλειες τους, το γάμο τους, τη στειρότητα, την αγάπη!

Πως θα χαρακτήριζες τη Σέτα, την ηρωίδα που υποδύεσαι; Υπάρχει κάτι στη ιστορία της ή στο χαρακτήρας της που είναι πιο οικείο σε σένα;

Η Σέτα είναι ένα φωτεινό πρόσωπο. Έχει χάσει όλη της την οικογένεια στην Γενοκτονία και ενώ βρίσκεται σ’ ένα ορφανοτροφείο της Κωνσταντινούπολης επιλέγεται από τον Αράμ Τομασιάν από μια φωτογραφία της και παντρεύονται δι’ αντιπροσώπου. Το έργο ξεκινάει με την άφιξη της δεκαπεντάχρονης  Σέτας στο Μιλγουόκι του Ουισκόνσιν και διαδραματίζεται ανάμεσα στο 1921 μέχρι το 1932. Βλέπουμε τη διαδρομή ενός κοριτσιού που γίνεται γυναίκα, ενός κοριτσιού  που του  δίνεται η ευκαιρία να ζήσει και γεμάτη ευγνωμοσύνη τιμάει αυτή την ευκαιρία. Ένα  κορίτσι που αγαπάει βαθιά, που παλεύει να πλησιάσει τον σύζυγο της, μια γυναίκα που αντιμετωπίζει με θάρρος το θέμα της στειρότητας . Η Σέτα είναι  ένας  ρόλος πρόκληση  και χαίρομαι πολύ γι’ αυτό το συναπάντημα. ¨Έχουμε ζήσει και οι δυο την απώλεια δικών μας ανθρώπων σε τρυφερή ηλικία όμως η αγάπη που μας έδωσαν προτού φύγουν είναι ανεκτίμητη. Αγαπάμε και οι δυο την μαγειρική / ζαχαροπλαστική, παλεύουμε και οι δυο μέχρι τελικής πτώσης.

Η Σέτα ήταν ένα αθώο κορίτσι που χρησιμοποιήθηκε και ξαναχρησιμοποιήθηκε από τον σύζυγό της για ένα σκοπό, αλλά κατάφερε στο τέλος να αγαπηθεί, το πάλεψε και τα κατάφερε.

Σε μια κριτική της παράστασης στην Ελλάδα ο Λέναδρος Πολενάκης, αναφέρει πως το έργο μιλά, μεταξύ άλλων, «με άπειρη τρυφερότητα για την ανυπεράσπιστη γυναίκα, που το μερίδιο των βασάνων της είναι συνήθως διπλό σε μέρες χαλεπές και δυσοίωνα χρόνια». Την αίσθηση αυτή είχα και εγώ βλέποντας το έργο παλιότερα. Συνεχίζει να ισχύει και σήμερα αυτό;

Αλίμονο. Πως δεν ισχύει. Πριν από λίγες μέρες οι αρχές του  Σουδάν ανακοίνωσαν ότι θα βάλουν  τέλος στους παιδικούς γάμους και ότι θα εφαρμοστεί η απαγόρευση του  ακρωτηριασμού γυναικείων γεννητικών οργάνων. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, το 87% των γυναικών στο Σουδάν έχουν υποστεί ακρωτηριασμό γεννητικών οργάνων για μη ιατρικούς λόγους το 2020. Και πόσοι νεανικοί έρωτες έχουν μετατραπεί σε εφιάλτες και πόσα κορίτσια έχουν καταλήξει σύγχρονες σκλάβες και θύματα τράφικινγκ. Η Σέτα ήταν ένα αθώο κορίτσι που χρησιμοποιήθηκε και ξαναχρησιμοποιήθηκε από τον σύζυγό της για ένα σκοπό, αλλά κατάφερε στο τέλος να αγαπηθεί, το πάλεψε και τα κατάφερε. Τι γίνεται όμως εκεί έξω; Δεν έχουν δυστυχώς όλες οι ιστορίες αίσιο τέλος.

Πώς το έργο αυτό αφοράει τη σημερινή εποχή;

Πως δεν μας αφορά. Όσο ο άνθρωπος είναι ασφαλής αντιμετωπίζει ανώριμα πολλές φορές τα μικρά προβλήματα. Τι γίνεται όμως όταν  ξεσπάει ένας πόλεμος, μια πανδημία; Για άλλη μια φορά οι Αρμένηδες ξεριζώνονται από τον τόπο τους, τι γίνεται με αυτούς τους σύγχρονους ανθρώπους; Πώς μια Σύρια μάνα ρισκάρει να βάλει  το παιδί της σε μια βάρκα, για να το σώσει βέβαια από σίγουρο θάνατο , ξέροντας όμως τις ακρότητες ενός τέτοιου ταξιδιού και τις πιθανότητες του; Η ανθρώπινη φύση δυστυχώς δοκιμάζεται καθημερινά. Τι γίνεται με το Κυπριακό; Πόσο κινδυνεύει η καθημερινότητα μας, πόσο απροετοίμαστοι είμαστε; Τι γίνεται με τις ανθρώπινες σχέσεις, πόσο βαθιά μπορεί να αγαπήσει ένας άνθρωπος;

Πόσο σημαντικό είναι να αναβιώνουν τέτοια έργα, σε καιρούς όπου δοκιμάζεται η ανθρωπιά μας;

Αυτά τα έργα είναι διαχρονικά. Και παρόλο που η ανθρωπιά μας δοκιμάζεται, δεν σημαίνει πως έχει ευνουχιστεί εντελώς. Ποιος δεν  λυγίζει σε μια απώλεια, ποιος δεν παλεύει για ένα καλύτερο αύριο;

Απέναντι στην αγωνία του Αράμ να διατηρήσει με «μνημόσυνα» και τεχνητό τρόπο τη χαμένη πατρίδα και τη μνήμη της οικογένειας του τι προτείνει η Σέτα παίρνοντας τον ανήλικο Βίνσεντ υπό την προστασία της; Είναι η αλληλεγγύη η λύση τελικά;

Δεν είναι μόνο αλληλεγγύη. Αν ένα ζευγάρι δεν μπορεί να κάνει παιδιά, δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να αγαπήσει εξίσου και να μεγαλώσει ένα ξένο παιδί. Η Σέτα είναι μια γυναίκα που κουβαλάει αγάπη μέσα της, είναι γεννημένη μάνα και βρήκε τον τρόπο να μοιραστεί αυτή την αγάπη.

 Εύχομαι να μη γίνει συνήθεια η χρήση της μάσκας, η αποξένωση, ο φόβος ν’ αγγίξουμε ο ένας τον άλλον, αυτά θέλω να τα ξεχάσω.

Πώς είναι η συνεργασία με την σκηνοθέτιδα και τους άλλους ηθοποιούς σε αυτή την περίεργη εποχή της πανδημίας, των μέτρων προστασίας και των πρωτοκόλλων;

Γεμάτη ανατροπές. Αναγκαστήκαμε να μεταφέρουμε την πρεμιέρα και να κάνουμε απογευματινές παραστάσεις. Δεν είναι εύκολο να κάνεις πρόβα με μάσκα, οι ηθοποιοί αποδεσμευτήκαμε τη μάσκα την τελευταία εβδομάδα, στις γενικές πρόβες και στις παραστάσεις. Είναι τρελό το γεγονός πως δεν ξέρω τα πρόσωπα κάποιων αγαπημένων συντελεστών. Γνωρίζω πολύ καλά τα μάτια τους και τη ζεστασιά της φωνής τους αλλά η αναγκαία χρήση της μάσκας δεν μας επέτρεψε να δούμε τα πρόσωπα τους. Παρόλα αυτά η συνεργασία μας ήταν άψογη. Η Λέα Μαλένη κατάφερε να συνθέσει μια ακούραστη ομάδα και είμαι περήφανη για το αποτέλεσμα της δουλειάς μας.

Τι πιστεύεις ότι θα κρατήσεις από όλη αυτή την περίοδο; Γενικότερα πιστεύεις πως μας έχουν «αλλάξει» αυτοί οι μήνες, εμάς και τον κόσμο γενικότερα;

Θα κρατήσω αυτή τη συνεργασία. Η Λέα Μαλενη μαζί με την Σόσε Εσκιτζιάν, τον Νεκτάριο Ροδοσθενους και τους συνεργάτες τους από την πρώτη πρόβα μας έμπασαν πολύ βαθιά σ’ αυτή την ιστορία. Είχαν ήδη ηχογραφημένες μαρτυρίες από Αρμένηδες που βίωσαν τη γενοκτονία. Η  Σόσε, η σκηνογράφος της παράστασης μας είναι Αρμένισσα,  συγκινημένη σε όλη τη διαδικασία  μοιράστηκε μαζί μας σκέψεις και κειμήλια που θα έχετε την ευκαιρία να δείτε στην παράσταση μας. Αισθανθήκαμε από την πρώτη πρόβα πως δεν είμαστε μόνοι μας. Οι μνήμες και οι μαρτυρίες Αρμένιων προσφύγων που λαχταρούσαν να μοιραστούν την ιστορία τους μας έπιασαν ψυχικά απροετοίμαστους. Όλες αυτές οι μνήμες – μαρτυρίες  παντρεύτηκαν και οι φωνές τους συνοδεύουν την παράσταση μας. Ξέρω πως δεν απάντησα στην ερώτηση σου. Αυτά θέλω να κρατήσω από αυτή την περίοδο . Να θυμάμαι αυτούς τους ανθρώπους, αυτή την υπέροχη ομάδα. Εύχομαι να μη γίνει συνήθεια η χρήση της μάσκας, η αποξένωση, ο φόβος ν’ αγγίξουμε ο ένας τον άλλον, αυτά θέλω να τα ξεχάσω.

 Μετάφραση: Δημήτρης Τάρλοου, Σκηνοθεσία: Λέα Μαλένη, Σκηνικά – Κοστούμια: Σόσε Εσκιτζιάν, Μουσική/Ηχοτοπίο: Νεκτάριος Ροδοσθένους, Σχεδιασμός Φωτισμού: Καρολίνα Σπύρου, Βοηθός Σκηνοθέτη: Ελένη Αναστασίου, Βοηθός Σκηνογράφου: Άννη Βασιλείου
Παίζουν: Μανώλης Μιχαηλίδης, Θανάσης Γεωργίου, Παναγιώτα Παπαγεωργίου, Άγγελος Χατζημιχαήλ

Wherehaus 612,

Βιομηχανική Περιοχή Παλλουριώτισσας,

Λευκωσία

Σάββατο 27 Φεβρουαρίου, 6, 13 και 20 Μαρτίου

Κυριακή 28 Φεβρουαρίου, 7, 14 και 21 Μαρτίου

Δευτέρα 15 Μαρτίου και Πέμπτη 25 Μαρτίου

Ώρα Έναρξης: 6.00μ.μ.

Το Κτήνος στο Φεγγάρι_Θανάσης Γεωργίου – Παναγιώτα Παπαγεωργίου_ Φωτό Αντώνης Φαρμακάς

 

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy