Παναγιώτης Σταυρινίδης: Το μαράζι και η ελπίδα της Λευκωσίας

Φωτογραφία: Φίλιππος Χρίστου

• Με όραμα και δουλειά, πείσμα και μεθοδικότητα για μια πρωτεύουσα ξανά

Συνέντευξη στη Μαρία Φράγκου

Η γειτονιά, το γιασεμί, η εκκλησιά και το τζαμί. Τα χρώματα και τα αρώματα. Η Λευκωσία. Οι πληγές και οι προοπτικές της. Η φλόγα της ελπίδας που παραμένει αναμμένη. Ο Παναγιώτης Σταυρινίδης δεν θέλει να είναι δήμαρχος κατ’ όνομα. Θέλει να είναι ο δήμαρχος μιας Λευκωσίας, πρωτεύουσας ξανά.

Οδός Λήδρας… Ποιες σκέψεις κάνεις στην αναφορά και μόνο αυτού του δρόμου;

Ελπίδα, αλλά και μαράζι. Ενας δρόμος συνύπαρξης που έγινε σύμβολο διαμελισμού της πόλης μου.

Και ποιες σκέψεις κάνεις περιδιαβάζοντας την οδό Λήδρας;

Βλέπω τα πρόσωπα. Σε ένα δρόμο που οι εθνικότητες χάνονται μέσα από το χαμόγελο ενός παιδιού, την αγκαλιά ενός ζευγαριού, την καμπάνα της εκκλησίας και τη μελωδική φωνή στους μιναρέδες.

Φανερωμένη. Απλά μια πλατεία ή κάτι άλλο;

Κάτι πολύ ομορφότερο. Ο μετανάστης, ο φοιτητής, οι οικογένειες με τα παιδιά, άρωμα καφέ, χρώματα, όμορφα χρώματα.

Μια Λευκωσία πρωτεύουσα ξανά… Πώς τα λόγια μετουσιώνονται σε πράξη; 

Με όραμα και δουλειά. Ενα όραμα μιας επανενωμένης Λευκωσίας και δουλειά με πείσμα και μεθοδικότητα.

Πλατεία Ελευθερίας. Η αρχή έγινε. Το τέλος πότε; 

Αγνωστες οι βουλές των υπευθύνων. Κανένα χρονοδιάγραμμα δεν έχει τηρηθεί. Από εμένα, ένα χρονοδιάγραμμα θα ακούσετε. Και αν δεν το τηρήσω… σπίτι μου.

Οδός Μιχαήλ Καραολή, Καϊμακλί. Τότε και σήμερα… 

Στα παιδικά μου χρόνια, μια γειτονιά λαϊκή, η γειτονιά μου, λίγα αυτοκίνητα και μπάλες στο δρόμο. Σήμερα, το σπίτι που πάντα με περιμένει γεμάτο αγάπη.

Τα ποδήλατα που μεγάλωσαν εσάς, με τι τα αντικατέστησαν τα σημερινά παιδιά; 

Με την τεχνολογία. Tablet, smartphones, διαδικτυακά παιγνίδια. Και δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό αυτό. Φτάνει να παραμένουν παιδιά και με κάθε αφορμή να βγαίνουν έξω για να παίξουν.

Η μυρωδιά του γιασεμιού είναι η ίδια όπως τότε;

Ιδια είναι. Αλλαξαν οι συνειρμοί. Στα παιδικά χρόνια η μυρωδιά του γιασεμιού ξυπνούσε τη φαντασία, το όνειρο. Τώρα ξυπνά ένα χαμόγελο και μια νοσταλγία.

Και οι άνθρωποι στις αυλάδες για τι μιλούν σήμερα;

Για τα παιδιά τους. Οπως πάντα. Για τις χαρές και τις λύπες τους. Και καταλαβαίνεις από αυτά τη σημασία της γειτονιάς. Η χαρά ενός σπιτιού να γίνεται η γιορτή όλων και ο πόνος να μοιράζεται με ειλικρίνεια και συμπόνια.

Οι γαιόσακοι και τα συρματοπλέγματα, ως εικόνα και ως πραγματικότητα, πώς διαμόρφωσαν ένα παιδί που τα συναντούσε στο διάβα του σχεδόν καθημερινά; 

Επλασαν τη φαντασία μου. Μια μόνιμη επιθυμία να γνωρίσω την “άλλη πλευρά”. Και επειδή τα βαρέλια και τα συρματοπλέγματα δεν μας άφηναν, έφτιαχνα στο μυαλό μου εικόνες, ανθρώπους και ιστορίες.

Τι βλέπεις στα μάτια της γριούλας που καρτερά υπομονετικά τη σειρά της στα εξωτερικά ιατρεία του Καιμακλίου ή στα νοσοκομεία μας;

Την απορία και την αγωνία. Και την εμπιστοσύνη στους γιατρούς και νοσηλευτές. Μια προσωπική σχέση γιατρού και ηλικιωμένου, βαθιά ανθρώπινη.

Είναι πειστικές οι όποιες απαντήσεις σε ένα νέο σήμερα;

Οχι. Γιατί νιώθουν ότι οι μεγαλύτεροι τούς έκλεψαν ό,τι πολυτιμότερο. Το δικαίωμα στο όνειρο.

Τι αγχώνει περισσότερο ένα νέο σήμερα;

Η ανάγκη για ανεξαρτησία και η ματαίωση από τα αδιέξοδα.

Και τι τον γεμίζει με ελπίδα;

Η ίδια η νιότη και το πάθος για ζωή.

Φοιτητικά χρόνια στη Νέα Υόρκη. Πόσο σε καθόρισαν; 

Με επηρέασε πάρα πολύ εκείνη η περίοδος. Ιδιαίτερα τα πρώτα φοιτητικά χρόνια στη Νέα Υόρκη, αλλά και μετά που επέστρεψα στην Αμερική για τη μεταδιδακτορική έρευνα.

Σε επηρέασε σε ποιους τομείς;

Και ιδεολογικά. Γιατί στη Νέα Υόρκη έζησα το μεγαλείο μιας πόλης, τον πλούτο του πολιτισμού αυτής της μητρόπολης. Ταυτόχρονα ήταν συγκλονιστική στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου η ακραία διαπίστωση των ανισοτήτων. Και μόνο όταν το ζήσεις μπορείς να κατανοήσεις το μέγεθος των ανισοτήτων όταν δεν υπάρχει κοινωνικός ιστός και κράτος με πρόνοια.

Και η μοναξιά της μεγαλούπολης; 

Μπορείς να ζεις σε μια πόλη όπως η Νέα Υόρκη των δέκα και πλέον εκατομμυρίων και να είσαι απόλυτα μόνος. Απόλυτη αποξένωση. Δίπλα σου να βρίσκονται τα πιο πολυτελή καταστήματα και έξω από αυτά να ζουν και να πεινούν άνθρωποι. Θα δεις ταυτόχρονα τα καλύτερα εξοπλισμένα νοσοκομεία και τους καλύτερα καταρτισμένους γιατρούς και την ίδια ώρα θα δεις ανθρώπους να πεθαίνουν στους δρόμους.

Ενα τραγούδι που αγαπάς…

«Μάτια δίχως λογική» του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Ενα τραγούδι που μου θυμίζει πόσο τυχερός είμαι που έχω στη ζωή μου μια υπέροχη κοπέλα γεμάτη αγάπη, φροντίδα και στοργή.

 

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy